Zwanger zijn gaat niet altijd over rozen.... toch?

Ken je dat? Je hebt bekend gemaakt dat je zwanger bent en iedereen zegt: geniet ervan!

In het begin denk je: Ja, DUH! Tuurlijk ga ik genieten! Ik krijg een baby!

Maar.. wat als dat genieten afneemt? En je er eigenlijk niet zo heel erg meer van geniet? En je jezelf gewoon opgeblazen en dik vindt? Ik denk er nu inmiddels anders over en heb eigenlijk best spijt van de weinige ‘buik-foto’s’ dit ik gemaakt heb. Maar helaas, het was gewoon zo op dat moment. Misschien kunnen we de hormonen de schuld geven maar de nuchtere ik (die heeeeel langzaam weer terugkomt) kon het op dat moment niet opbrengen om te relativeren.

Eigenlijk is dit gewoon een taboe. Want je mag niet klagen, je draagt een kind! Het mooiste wat er is. Dat snap ik ook wel, en ik voel me zeker bevoorrecht, maar waarom is dat niet genoeg? Mijn zwangerschap ging in het begin van een leien dakje. Ik had nul kwaaltjes, kwam weinig kilo’s aan en ik dacht dat ik het sowieso ging volhouden tot week 36 met werken. Nou… niet dus!

Vanaf week 24 kreeg ik ontzettend veel last van harde buiken. En dat voelt echt heel vervelend. Maar… ik ben niet kinderachtig dus ik ging gewoon door!

De harde buiken werden steeds erger, vooral op het werk waar ik veel stress en weinig werkplezier ervaarde. Zonder baby in je buik ga je gewoon door, en denk je: prima!

Maar nu had ik een kleintje in mijn buik die veel belangrijker was dan ikzelf.

Kortom: ik moest rust nemen, om in het ergste geval, vroeggeboorte te voorkomen.

En dan stop je met werken….

Als ik 1 ding moeilijk vond was dat het gevoel van falen. Waarom kon ik niet doorwerken? Nu moest ik thuis zitten en niks doen? (Ik weet van mezelf dat ik daar heeeeeul slecht in ben). Na een aantal weken zakte de frustratie en geef je je over aan het ‘wachten op de bevalling’. Nadat ik ben gestopt met werken had ik eigenlijk weinig last van andere kwaaltjes. Los van af en toe een harde buik die mij dan weer tot halt riep. Ik was een beetje aan het rommelen thuis en het kamertje was al ruim vantevoren pico bello en klaar voor ons kleintje. Wel werd ik enorm dik, opgezwollen, opgeblazen, gewoon enorm. Ik vond het vreselijk…

Vanaf week 34 ging ik ook nog eens vocht vasthouden en gaf de weegschaal +35 kilo aan. Om te janken. Maarja.. dat mag je niet zeggen hé. Want je moet blij zijn!

Man man man, ik was ZO slank toen ik ging trouwen. Ik moet altijd al keihard werken om een beetje in shape te blijven en ben niet gezegend met een killerbody maar toch…

Voor mijn zwangerschap was ik vol zelfvertrouwen, voelde ik mij mooi maar eigenlijk was er op dit moment niets meer over van dat gevoel. Is dit herkenbaar voor andere mamma’s?

Vanwege de geringe inspanning die ik kon leveren en de toch wel pijnlijke bekken zat sporten er ook niet in. Iets wat ik normaal best ‘redelijk’ deed…

Niet werken, vervelen, mooi weer en gezellige etentjes zullen uiteraard mee hebben gespeeld met het getal op de weegschaal maar 35 kilo is echt heel erg veel he. Ik werd al verdrietig bij de gedachte dat dit nooit meer ‘normaal’ zou worden.

Ik probeerde mijn zwangerschap positief te belichten: Ik mocht zwanger worden, alles ging goed met de kleine spruit en het rustig aan doen betaalde zich goed uit! En, ik was toch best trots op het feit dat ik gewoon géén striae had. Niks. Nakkes. Nada. Mijn blote buik was prachtig. Hij was niet te dik maar mooi rond. Het ‘probleem’ zat het vooral (en eigenlijk zit HAHA!) in mijn benen en armen.

Het vocht wat ik vasthield zat vooral in mijn benen en voeten.

Ik liet mijn opgezette voeten zien aan een vriendinnetje. Het eerste wat zij zei was: Lau! dat zijn PE-voeten hoor! Ik wuifde het weg, het zal wel niet. Wij werken beiden in de zorg en we weten wat er mis kan gaan tijdens een zwangerschap. PE staat voor Pre-eclampsie, in de volksmond ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd.

Als ik jullie toch een tip mag geven; NIET GOOGLEN hahaha! Ik zei tegen mijn man, dit heb ik! Ik voel het gewoon… En relativerend dat hij is, stelde hij mij gerust. Inmiddels had ik het ook aangegeven bij mijn verloskundige. Zij gaf aan dat de dikke voeten ‘normaal’ waren en dat mijn bloeddruk nog acceptabel was. Toch voelde ik me gek. Maarja.. wat moet ik? Ik doe dit voor het eerst, geen idee of dit normaal is. Ik geloof altijd alles en iedereen om mij heen dus ik vertrouw er maar op dat het goed is.

Week 37 brak aan. Ik ging op 3 augustus nog even lekker mijn wimpers en wenkbrauwen laten doen bij Beauty bij Francis in Hellevoetsluis (Aanrader!).

Ik zag er weer tiptop uit wat dat betreft. Want ja.. je moet het ergens van hebben ;). In de middag had ik een reguliere controle bij de verloskundige. Ik vroeg haar om mijn bloeddruk te meten aangezien ik me zorgen maakte. En mijn gevoel werd bevestigd: veel te hoog. Zij liet mij plassen in een potje om eiwitten te controleren (deze zijn verhoogd bij zwangerschapsvergiftiging) en ook deze waren te vinden in mijn urine. KAK! Dit is niet goed dacht ik…. het liep uit in een ritje ziekenhuis.