Zwanger worden met hindernissen

Sinds maart 2017 hoopten wij zwanger te raken. Bovenstaande echofoto laat zien dat dat uiteindelijk gelukt is. Maar het ging niet gemakkelijk. 

RA

Door mijn reumatoïde artritis konden wij er niet voor kiezen om spontaan te proberen zwanger te worden. Eerst moest ik stoppen met medicijnen die gevaarlijk zouden kunnen zijn voor een eventuele zwangerschap. Daarna moest ik wachten tot deze medicatie minstens een jaar gestopt was. Toen er eindelijk groen licht was om het te gaan proberen en mijn man en ik er beiden klaar voor waren mocht ik steeds in de tweede helft van mijn cyclus geen pijnstillers gebruiken. Met een onregelmatige cyclus werd dit naar verloop van tijd zo moeilijk in te schatten, en was ik zo bang om een eventuele zwangerschap kwaad te doen met mijn medicatie, dat ik maar helemaal geen pijnstillers meer gebruikte. Helaas werd ik maand na maand weer ongesteld. 

MAMA

Toen wij ongeveer een halfjaar bezig waren met TTC (trying to conceive, dat klinkt zoveel beter dan proberen om zwanger te worden) kregen wij tijdens een prachtige vakantie ineens het nieuws dat mijn moeder ernstig ziek was en niet meer beter zou worden. Misschien was het logisch geweest als wij onze kinderwens daardoor op een laag pitje hadden gezet, maar voor mij was het juist een extra 'motivatie' om zwanger te worden. Ik wilde niets liever dan dat mijn moeder nog bij de geboorte van mijn kindje kon zijn. Naarmate haar ziekte vorderde en ik maar niet zwanger werd moest ik mijn hoop en verwachting aanpassen. Misschien zou ze nog een allereerste echo mee kunnen maken? Ze heeft het na de diagnose nog bijna 7 maanden dapper volgehouden, voor haar kinderen. Op de begrafenis besefte ik dat ze nooit die eerste echo of geboorte van een kleinkind zou zien. Tijdens deze periode was ik ontzettend druk met werken, het afronden van mijn master en natuurlijk met mijn moeder, die ook nog eens aan de andere kant van het land woonde. Al met al nam ik veel te weinig tijd om alles wat er gebeurde te verwerken. 

MMM

Nu er rust (maar verdriet) was gekomen na de ziekteperiode van mijn moeder vond ik de ruimte om de MMM (medische mallemolen) op te zoeken voor onze kinderwens. Ik ging naar de huisarts, die besloot om mij eens uit te leggen hoe het verwekken van kinderen nu eigenlijk moest gebeuren, erg betuttelend vond ik dat. Schoorvoetend kreeg ik toch een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Eenmaal daar begonnen de standaard fertiliteitsonderzoeken: OFO. Dit hield eicelmetingen, een samenlevingstest en een zaadonderzoek in. De meeste onderzoeken waren goed, alleen de samenlevingstest was afwijkend. Volgens de gynaecoloog zou dit niet de oorzaak van onze problemen moeten zijn. Daarom besloot hij dat ik een HSG moest krijgen om te kijken of er sprake was van endometriose. Kort uitgelegd: bij een HSG (hysterosalpingogram) spuiten ze je eileiders door met contrastvloeistof om te kijken of er afwijkingen of verklevingen in je baarmoeder of eileiders zitten. Bij mij resulteerde dit in een zeer pijnlijk onderzoek, mijn baarmoedermond was blijkbaar niet wijd genoeg voor de materialen en moest ter plekke (zonder verdoving) opgerekt worden. Ik vond dit het meest verschrikkelijke onderzoek dat ik ooit heb gehad, maar uiteindelijk is het de derde arts die het probeerde gelukt. Gelukkig werden er geen afwijkingen gevonden maar dat betekende ook dat wij nog niet verder kwamen met onze kinderwens.

DEPRESSIE

In een jaar tijd was er ontzettend veel gebeurd. Ik was mijn moeder verloren en werd elke maand teleurgesteld met het gevoel nooit moeder te gaan worden. Daarnaast speelde ook de reuma op door het lang niet gebruiken van reumaremmers. Ook was ik constant bloedchagrijnig van de pijn omdat ik geen pijnstillers gebruikte. Voor mijn man was het niet gezellig thuis, maar ik was ook bepaald niet gezellig voor mezelf. Ik versterkte het lage zelfbeeld dat ik toch al had en kreeg steeds meer depressieve gevoelens. Ik deed heel hard mijn best om zoveel mogelijk afleiding te vinden van wat ik allemaal voelde en deed het liefst drie dingen tegelijk om mijn hoofd maar bezig te houden. Toen mijn man merkte dat ik nergens meer plezier in had, erg schrikkerig werd en worstelde met erg negatieve gedachten stuurde hij mij naar de huisarts. Daar kwam ik bij de praktijkondersteuner GGZ. Deze stelde al snel een diagnose depressie, terwijl ik mijn kop nog in het zand stak en vond dat ik gewoon wat hulp nodig had met rouwverwerking. Ik werd doorgestuurd naar een psycholoog/psychotherapeut, maar daar kon ik pas tweeënhalve maand later terecht. In die maanden ging mijn mentale gezondheid vrij hard achteruit. Uiteindelijk kon de psycholoog mij helpen door me positief naar mijzelf te leren kijken, hulp te leren vragen, me een schop onder de kont te geven zodat ik mijn scriptie af ging ronden en me te sturen in het verwerken van het verlies van mijn moeder. 

Ook kwam ik in de tussentijd weer terug bij de gynaecoloog, die nog een ronde eicelmetingen en samenlevingstesten wilde uitvoeren. Als dit weer op niks uit zou draaien zouden wij gaan beginnen met IUI. Er werd inderdaad weer geen aanwijsbare oorzaak gevonden en we maakten de afspraak dat we mochten bellen wanneer we wilden starten met IUI. Hoe moeilijk ik het ook vond, toch besloten we om pas te beginnen met IUI op het moment dat ik mentaal weer op een betere plek was. 

MEDICIJNEN

Het vervullen van onze kinderwens duurde langer dan verwacht. Hierdoor had mijn reuma ook meer kans gekregen om op te vlammen dan dat ik van tevoren verwacht had. Het was een heel zware periode en ik besloot dat ik het niet meer trok zonder reumaremmers en pijnstillers. Ik vroeg mijn reumatoloog om een zwangerschaps-veilige oplossing. Pijnstillers waren er nog steeds niet, al kon ik af en toe een prednison stootkuur krijgen, maar dit heeft zo zijn eigen bijwerkingen (o.a. opvliegers en vocht vasthouden). Wel was er iets anders, een relatief nieuw reumamedicijn (een nieuwe TNF-blokker, voor de kenners) dat volgens een kleinschalige studie veilig gebruikt kon worden tijdens de zwangerschap. Er was verder nog niet heel veel bekend over dit medicijn in de zwangerschap, dus zou ik extra vaak gecontroleerd moeten worden mocht ik zwanger raken. In september 2018 ben ik gestart met dit medicijn. Ergens in september is er een wonder gebeurd want eind oktober had ik een positieve zwangerschapstest in handen en bleek ik al 6 weken zwanger! Enerzijds was ik dolgelukkig, anderzijds was ik nu meer gemotiveerd dan ooit om mentaal weer gezond te worden en mijn studie helemaal af te ronden - want mijn masterscriptie had een jaar lang op een laag pitje gestaan maar moest nu echt af. 

Hoe mijn zwangerschap verliep (dat ging ook niet helemaal soepeltjes) en wat er verder gebeurde schrijf ik in een volgende post.