• Zwanger van ons meisje C ❤️✨ •

Sja, zwanger zijn. Voor mijn zwangerschap vond ik het prachtig, en waarom zeuren mensen want het is toch alleen maar mooi? Nou ik kwam erachter dat ik zwanger zijn echt vreselijk vond. Ondanks dat ik mega mega dankbaar was kon ik weinig genieten.

Ik werd misselijk, rond de 5e week. Niet een beetje misselijk maar echt kots misselijk. Dag en nacht. Ik moest mij ziekmelden op het werk. Ik zei dat ik een ernstige buikgriep had. Na een week ziek te zijn kreeg ik ook mijn eerste echo.. 

5 maart ❤️ Vol zenuwen ging ik richting de fertiliteitsarts om te kijken of ik daadwerkelijk zwanger was. Eerst Jason op de FaceTime krijgen, want die mocht door Corona niet mee. Ik was zoooo bang dat het niet goed zou zitten, maar mijn misselijkheid gaf me juist het gevoel dat het wel oké was. En ja hoor, een knipperend hartje 😍 het was zooo magisch. Kon mijn tranen van geluk nog net bedwingen. Kotsmisselijk maar mega trots liep ik het ziekenhuis uit. Kon al gelijk niet van mijn buik afblijven. In de auto even een soort meditatie momentje genomen en even met mijn hand mijn buik gevoeld. Ik voelde zooveeel liefde door mijn hele lijf stromen ❤️ 

Toch weer aan het werk, ik werk in de gehandicapten zorg dus kon soort van in mijn pyjama naar het werk. Niemand die gek op keek. Ik was eigelijk ziek zwak en misselijk tot week 22! Hierna zakje het af en begon ik echt te genieten.. ik vergeet bijnaaaa de gender reveal bij 16 weken. Jason dacht een meisje, ik hoopte heel stiekem wel op een meisje. Jason en ik hadden vroeger ooit al eens een meisjes naam die we blijkbaar beide erg mooi vonden..en besloten toen al dat als wij een meisje zouden krijgen we haar die naam zouden geven! Zou het dan meant to be zijn? Die naam is het uiteindelijk niet geworden maar we kwamen er wel achter dat het een meisje was! Wauw. Alsof alles zo had moeten zijn.. ons droom mensje word steeds meer een persoontje en kunnen we haar bij haar naam gaan noemen. Want daar waren we al vrij snel over uit. 

Na het genieten tot week 30 ongeveer begon ik het echt zwaar te vinden. De maagzuur was echt heftig, ik was extreem moe, maar echt extreem. Die buik, vond ik prachtig maar jemig wat zat dat in de weg! 

Toen ik 36 weken was werd bepaald dat ik 10 of 11 oktober ingeleid zou worden (precies 38 weken) dit ivm mijn diabetes en de risico’s ervan. Ik was blij, want het liefst beviel ik ZSM!  De rest vertel ik tijdens mijn bevallings verhaal 🥰