Zwanger... hoe vertel je dat?

In mijn eerdere blogs nam ik jullie mee in de lange jaren met behandelingen tot mijn zwangerschap.

In deze periode ben ik gesloten geweest, ik heb een heel select groepje vrienden en onze ouders geïnformeerd over alle behandelingen. Dit vond ik, vooral bij mijn ouders, echt heel lastig. Ik wist dat ze het heel leuk zouden vinden om opa of oma te worden, en het feit dat ik ze de boodschap moest geven dat ik niet wist of dat zou gaan lukken, bezorgde me veel verdriet. 

Dat had tot gevolg dat ik slechts het minimale met hen deelde, om hen niet steeds deel uit te laten maken van alle teleurstellingen en hen zo te beschermen. Laat ik eerlijk zijn, daar zat natuurlijk ook een deel eigenbelang in. Ik had al zo veel moeite met mijn eigen verdriet, het verdriet van mijn ouders en mijn schuldgevoel daarover voelde als meer dan ik aan kon.

Toen ik eenmaal zwanger was, overheerste de angst dat het fout zou gaan en ik dit kindje zou verliezen. Ik was ervan overtuigd dat deze eerste zwangerschap niet meteen goed kon gaan. Dat betekende dat ik het niet in mijn hoofd haalde om mensen al snel te informeren over mijn zwangerschap. Hoeveel verdriet zouden zij niet hebben als ik een miskraam kreeg? 

Dus ik wachtte. Tot de eerste echo met ruim 6 weken, tot de 2e echo met ruim 11 weken... tot de uitslag van de NIPT met ruim 14 weken. Keer op keer kreeg ik een goede uitslag en kreeg ik iets meer vertrouwen in de zwangerschap. Na 14 weken wist ik dat er een moment zou komen dat mijn buik zou groeien, en ik vond het niet eerlijk mijn ouders pas in te lichten als iedereen het zo kon zien. Dus was het eindelijk tijd om het te vertellen.

Ik nodigde mijn moeder uit voor een tapas-avondje op ons nieuw ingerichte dakterrasje. Aan het eind van het eten gaf ik haar een klein cadeautje. Ze vroeg waar ze dat aan te danken had, en ik gaf aan dat ze dat wel zou zien als ze het open maakte. Toen ze het openmaakte en het lijstje met de kleine echo-foto zag, was ze 5 seconden doodstil voor de blijdschap kwam. Ik vond het mooi om te zien, maar voelde ook iets van de onrust van eerder. Hoeveel verdriet zou zij hebben als het nu toch nog fout zou gaan?

Een week later ging ik langs bij mijn vader en zijn vriendin met hetzelfde cadeautje. De tranen vloeiden, ook bij mijn vader. Weer zo mooi om mee te maken. Mijn schoonouders, de dag erna, waren compleet in shock, heel grappig. Mijn broertje, 2 weken later, was ook emotioneel, ook bij hem had ik dat niet verwacht. 

Omdat de weken ook vorderden, kreeg ik steeds iets meer vertrouwen in deze zwangerschap. Ik besloot dat ik na de 20 weken echo echt mocht gaan genieten en starten met inrichten en shoppen. Daarover later meer.

Hoe hebben jullie de zwangerschap met je familie gedeeld en wat waren de reacties?