Zwanger en hemofilie

Na een week krijg ik een anoniem telefoontje van de klinisch geneticus. We krijgen een jongen! Ontzettend blij zijn we, maar ook een beetje verontrust, want wat staat ons te wachten. We krijgen een waslijst aan afspraken en gesprekken met o.a. de hemofilie arts en de kinderarts die ons vertellen wat ons te wachten staat als ons kindje daadwerkelijk hemofilie heeft.

Ook krijg ik te horen dat ik bepaalde antistoffen heb aangemaakt bij de geboorte van Esmee. De antistoffen die ik heb aangemaakt kunnen ervoor zorgen dat de baby bloedarmoede kan krijgen terwijl hij nog in de baarmoeder zit. Er worden opnieuw bloedtesten gedaan of dit ook daadwerkelijk het geval is. Wanneer de baby dezelfde bloedgroep heeft als ik heb dan hoeven we ons nergens zorgen over te maken. Als dit niet zo is dan worden we extra in de gaten gehouden op een speciale poli in het ziekenhuis. Opnieuw spannende weken!

Na een aantal weken is het de dag van de uitslag. We staan bij de babywinkel om een wagen uit te zoeken als we een anoniem telefoontje krijgen. De dokter belt met goed nieuws de bloedgroep van de baby en mijn bloedgroep zijn een match, dus we hoeven ons geen zorgen te maken.

Gelukkig maar, want zorgen zijn er al genoeg. Ondanks dat we van te voren wisten waar we mee te maken zouden krijgen is het toch allemaal erg spannend. Met 34 weken staat er een vruchtwaterpunctie gepland om te onderzoeken of de baby daadwerkelijk hemofilie heeft. Dit kan ook onderzocht worden direct na de bevalling, maar de artsen willen dit graag van tevoren weten, omdat ze anders bepaalde handelingen niet uitvoeren, zoals een vacuumpomp, omdat dit bloedingen in het hoofdje kan geven.

Een paar dagen voor de vruchtwaterpunctie ben ik zo zenuwachtig. De baby beweegt ontzettend veel en ik heb al vaak last van harde buiken. Omdat ik bang ben dat de artsen de baby raken met de naald van de punctie besluit ik de verloskundige te bellen en mijn zorgen te delen. Ik krijg een hele lieve vrouw aan de lijn die met mij praat en verteld dat ik niets tegen mijn zin moet doen. De artsen kunnen het ook na de bevalling onderzoeken. Ik besluit om de vruchtwaterpunctie af te zeggen.

De gyneacoloog en ik bespreken het bevalplan, want nu de artsen niet zeker weten of de baby hemofilie heeft gaan ze het wel behandelen als een baby met hemofilie. Er mogen dus bepaalde ingrepen niet gedaan worden. Omdat ik bij mijn dochter een keizersnede heb gehad blijft dit ook nog een optie. Ik mag kiezen. Er wordt een keizersnede gepland, maar wanneer ik eerder weeen krijg, mag ik gaan proberen om natuurlijk te bevallen. Komt de baby niet vanzelf of zijn er complicaties tijdens de bevalling dan wordt er overgegaan tot een keizersnede.

Met 38 weken precies is het moederdag en we zijn de hele dag op visite geweest bij onze moeders. Ook heb ik de hele dag al wat last van harde buiken, maar zoals eerder gezegd heb ik dat al langere tijd. Wanneer ik ’s avonds in bed lig en mij om wil draaien voel ik een soort knakje in mijn buik. Ik heb het gevoel dat ik moet plassen en loop dus naar de wc. Na even op de wc te hebben gezeten loop ik weer terug naar bed, maar na 5 minuten moet ik weer plassen. Wanneer ik hoest voel ik ook wat water lopen. Zouden dan toch mijn vliezen zijn gebroken. Na een tijdje voel ik krampen. Ik time ze en komen regelmatig om de 10 minuten. Ook beginnen ze steeds meer pijn te doen. Tijd voor een telefoontje aan het ziekenhuis, want ze willen het vanaf het begin in de gaten houden. We mogen meteen komen.

Na een paar telefoontjes om oppas te regelen voor onze dochter kunnen we gaan. Het is ondertussen half 4 in de ochtend, stappen we in de auto. Zodra we in het ziekenhuis zijn krijg ik een infuus aangeprikt, voor het geval dat er meteen actie ondernomen moet worden. Ook beginnen de weeen meteen heftiger te worden. Ik heb pas 2 cm ontsluiting, maar ik had ook niet veel meer verwacht. Na een paar uur zijn de weeen best heftig en ze komen regelmatig om de 2 a 3 minuten. Wanneer de verloskundige komt om te checken hoeveel ontsluiting ik heb is dit nog maar 3 centimeter. Enigszins teleurgesteld gaan we verder. In allerlei posities probeer ik de weeen op te vangen, maar ze zijn heftig. Ik had niet verwacht dat je ook beenweeen kunt krijgen, maar deze zijn best pijnlijk. Om 11 uur komt de verloskundige weer om mij te checken. Nog steeds maar 3 centimeter ontsluiting. Ik vraag om een ruggenprik, want ik denk niet dat ik dit nog heel lang kan volhouden als ik nu nog steeds op 3 centimeter zit. De anestisit word gebeld, maar ze hebben het druk, dus het kan wel een half uur duren. Na 2 uur zijn ze er nog steeds niet en ik heb nog steeds 3 centimeter ontsluiting. Wanneer de gyneacoloog, anesthesist en de verloskundige om half 2 komen binnen lopen en ze alle 3 ernstig kijken weet ik eigenlijk al voldoende. De anesthesist vertelt ons dat hij de ruggenprik niet durft te zetten ivm bloedingen bij mij (als draagster heb ik zelf ook wat stolling te kort). Ze zijn bang dat ik door de bloedingen verlamd kan raken. De gyneacollog zegt ons dat het te lang duurt en dat ze over willen gaan tot een keizersnede. Ik probeer mijzelf groot te houden, maar op het moment dat we weer met z`n tweeen zijn breek ik. Ik wilde het zo graag proberen om natuurlijk te bevallen. Het voelde een beetje als falen. Zolang al bezig en nu alsnog een keizersnede.

We worden klaargemaakt om naar de OK te gaan. De weeen worden nu nog pijnlijker. Of tenminste het lijkt zo. Hiervoor deed ik het nog ergens voor, maar nu lijkt de pijn zinloos en het heeft geen zin om het nog te ondergaan. Wanneer de ruggenprik in de ok gezet wordt (dit is dus een andere prik dan de prik die tijdens de bevalling gezet wordt) krijg ik weer een wee. Ik begin te hyperventileren, omdat ik zo bang ben voor de prik en dat deze verkeerd wordt gezet. De anesthesist is onzettend lief en weer me te kalmeren. Wanneer ik op de operatietafel lig, krijg ik het heel koud. Ik ril heel erg en ik merk dat ademen moeilijk is en vergeet soms ook te ademen. De anesthesist die achter mij zit stelt me gerust en verteld mij rustig dat ik moet ademen. Ook aait zij mijn hoofd. Het klinkt stom, maar dat was precies wat ik nodig had. Wanneer de baby uit mijn buik wordt gehaald is vraag ik meteen of hij geen bloedingen heeft en of hij gezond is. Melle is geboren en huilt meteen! Ook wordt hij meteen bij mijn gelegd. Wat een mooi en sterk mannetje. De navelstreng wordt doorgeknipt en ze halen een beetje bloed uit de navelstreng om te onderzoeken op hemofilie.

Nadat de verdoving van de ruggenprik is uitgewerkt mogen we terug naar het geboortecentrum. Doordat Melle in de 1e lockdown is geboren, mocht er niemand langskomen in het ziekenhuis. Aan de ene kant was dit lekker rustig, maar achteraf heb ik dit toch heel erg gemist. Het voelde een beetje of Melle werd vergeten. Melle werd nog goed gemonitord om te kijken of er geen bloedingen zouden ontstaan die bij de keizersnede veroorzaakt waren. Er ontstonden geen bloedingen, maar ze zagen wel dipjes in zijn zuurstof gehalte. Deze kwamen zo vaak voor dat Melle opgenomen werd op NICU. Kees liep mee toen Melle naar de NICU gereden werd en ik bleef achter op de kamer. Dit zijn toch de momenten dat je familie om je heen wilt hebben, wanneer dit niet kan voelt dit heel eenzaam.

De volgende ochtend mocht Melle gelukkig weer terug naar onze kamer komen. Tegelijkertijd kwamen de kinderartsen binnen. Doordat ze met 4 man tegelijk binnen kwamen verwachtte we eigenlijk slecht nieuws, maar dit was niet zo. Melle heeft geen hemofilie! Een ontzettend spannende zwangerschap, maar alles is goed afgelopen. 

Insta: kiekjesbysteph