Ziekenhuizen en stomme vragen (vind ik.)

Eind mei kwam ik erachter dat ik zwanger was.

Helaas is deze zwangerschap op een miskraam geëindigd. Wat een rot tijd is dat zeg! Wat een ongelooflijke pijn heb ik gehad geestelijk maar ook lichamelijk. 

En natuurlijk het verdriet, was zijn wij beroerd geweest over ons kleine mini mensje die helaas niet groeien mocht. 

Door mijn hartafwijking is mij altijd verteld dat ik niet zwanger mocht worden. Dit omdat dit zo'n grote invloed heeft op mijn lichaam en hart dat het zeer gevaarlijk is zelfs. Daar heb ik mij sinds mijn 17e bij neergelegd. Ik ga wel reizen, een oppasbaantje zoeken een hond nemen. Op het reizen na heb ik het allemaal.

Maar dan kom je je grote liefde tegen. Iemand die je al jaren kent maar wat nu iemand is geworden waarmee je alles wilt delen, en wat voelt dat goed ! Zo goed dat je een 'second opinion' vraagt bij jou vaste cardioloog. 

(Ik heb jaren in Deventer gewoond en in Deventer een cardioloog gekregen die mij in samenwerking met het UMCG in Groningen in de gaten houd. Maar het 'advies' over het niet zwanger mogen worden kwam van de cardioloog uit Deventer)

Ja we willen in de toekomst toch wel graag kinderen hoe denkt zij er over?

Dit kon, dit was mogelijk! Mits er streng toezicht gehouden word op alles. Wauw. Dit was toch wel even een goed nieuwtje. We waren blij! Maar ook was ik boos. Boos omdat mij bijna 10 jaar lang is verteld dat het echt not done is om zwanger te worden. Deze boosheid heb ik achter mij gelaten en ervan geleerd dat als ik met vragen zit ik naar mijn eigen cardioloog moet. 

Maar goed, helaas is mijn eerste zwangerschap dus geëindigd in een miskraam. Maar omdat ik ontzettende stress had vanaf het moment dat ik een positieve test in mijn handen had ben ik op advies van mijn gynaecoloog aangemeld op de pop poli, een team met een kinderarts, medisch maatschappelijk werker en de gynaecoloog zelf. Zodat ik net wat meer ondersteuning heb in al mijn angsten en onzekerheid. 

De datum van de afspraak was er en vol goede moed ging ik erheen. Daar aangekomen kreeg ik ontzettend veel vragen over mij heen; wat heb je precies aan je hart. Hoe gaat het nu? Maar ook vragen over mijn iq, die had ik niet verwacht. 

Waarom willen zij dat weten? 

Ik heb mijn school niet afgemaakt. Dit dankzij mijn geestelijke en lichamelijke gesteldheid toendertijd. En omdat ik een oudere zus heb die een verstandelijke beperking heeft vroegen zij zich af of ik dat dan ook niet heb? Jeetje.. Wat voelde ik mij klein. Kom ik dan zo over? Of is het omdat ik nooit een iq test heb gedaan, mijn school niet heb afgemaakt of jaren lang last heb gehad (nu deze winter nog afwachten) van seizoensgebonden depressies? Toen ik op weg was naar huis kwamen de tranen. Het was gewoon allemaal even te veel. Blijft het dan zo doorgaan de tijd voordat en tijdens ik zwanger ben? Ik ben erg aan mijzelf gaan twijfelen, probeer nu anders over te komen naar mensen, moeilijker woorden te gebruiken. Stom. 

Doordat er zoveel vragen op mij afkwamen en ik ook nog zonder vriend op de afspraak was heb ik het allemaal maar laten begaan.  Ik was zo in de war van haar vragen. Misschien zijn het standaard vragen maar het zit mij niet lekker. Mijn goede moed is een beetje ver te zoeken op het moment wat betreft ziekenhuizen en pop polies. 

Hopelijk komt dat snel goed.

Tara