Werkloos en hormonen geen goede combi.

Het bedrijf zou ook gelijk dicht blijven. Alle levende diertjes van onze afdeling waren al over gebracht naar het andere filiaal welke ook de grootste schuldeiser was. (Ik werkte in een tuincentrum als hoofd van de dierenafdeling). Nadat M. mij op had gehaald heb ik gelijk iedereen in mijn omgeving laten weten dat ik per direct werkloos was. Iedereen stond met z'n mond vol tanden. De week erna waren mijn wangen schraal geworden van alle tranen.

1 Lichtpuntje deze week tekende we het voorlopig koopcontract voor de koop van het nieuwe huis. Ook nog een dingetje, wilde ze ondanks het faillissement nog wel een werkgeversverklaring af geven?  Dat was voor latere zorg. 

Op de donderdag moesten we allemaal op de zaak aanwezig zijn voor de curator en het uwv. We kregen uren uitleg en het was veel. Een ding wat zeker is, het uwv maakt het niet makkelijker. Wat een papieren rompslomp. Daarna was er nog de vraag of we wilde helpen met de verzorging van de planten die er nog stonden. Iemand zou deze in het weekend op komen kopen. Uiteraard zouden de uren geschreven worden. We hadden toch niets beters te doen, dus voor uit. Naderhand nog gezellig met z'n alle geluncht. 

Ondanks dat ik normaal echt down to earth ben heb ik de weken erna onzettend veel zitten huilen. Ik ben zwanger, hoe kom ik nu aan een nieuwe baan? Het stress level werd alleen maar hoger. We moesten de hele boel nog leeg halen. En ook ik mocht op komen draven. Op dat moment 29 weken zwanger en ontzettende bandenpijn. Het was even doorzetten maar gelukkig hebben we de klus in drie dagen kunnen klaren. De baas zei dat ik hem de maandag er op nog maar even moest bellen. 

"Kun je 1 dag in de week bij mij de nieuwsbrief en de social media doen?" Was de vraag. Ach prima ik had toch niks beters te doen en moest eigenlijk mijn verlof afwachten. 

Ondertussen liep de aanvraag voor de hypotheek gestaag. Ik kreeg gelukkig nog een werkgeversverklaring mee, die helaas meer dan 1x ingevuld moest worden. Echter de einddatum begon dichterbij te komen en vanuit beide kanten ging de aanvraag niet van een leien dakje. Hier miste papieren daar moest nog wat afgelost worden, om niet goed van te worden. Hier werd de stress niet minder van. 

Elke dag telde ik minimaal 11 harde buiken. Dit ook bij de verloskundige aangegeven en die zei dat ik het gewoon wat rustiger aan moest doen, het kan geen kwaad. Makkelijker gezegd dan gedaan! Elke keer als ik weer een afwijzing kreeg op een sollicitatie of als ik alleen thuis zat en bij mezelf zat te denken "Wat als ik nu nooit meer aan de bak kom? Ik heb wel 9 maanden ww na mijn wazo, maar dan?" Iemand hoefde maar iets te zeggen wat met de toekomst of werk te maken had en ik schoot al vol. 

We moesten er aan geloven, de laatste inkopen van het lijstje. Daarmee kreeg ik er weer een beetje zin in de kinderkamer was binnen en wat kleine dingetjes moesten nog aangeschaft worden, hoe noemen ze dat? Troostshoppen? 

Met 32 weken dan toch om te ontladen nog met z'n tweetjes naar een rockconcert geweest. Heerlijk! Ondertussen werkte ik 1 dag in de week in het andere filiaal en was het uwv druk bezig met het regelen van mijn wazo. Tot nog toe positieve geluiden vanuit de hypotheekadviseur. Een beetje rust was terug in mijn hoofd ondanks de bandenpijn en harde buiken, voelde ik me enigzins weer wat beter. Het duurde alleen niet lang voor de volgende verrassing zich aandiende...