Weer zwanger na een postnatale depressie

Tijdens de zwangerschap van mijn dochter zat ik 9 maanden op een roze wolk. Gelukkiger kon ik niet

zijn. Het was dan ook een klap toen ik bevallen was en in een zwart gat viel. Waar was mijn roze

wolk nou? Omdat het mijn eerste kind was ging ik ervan uit dat deze gevoelens erbij hoorde. Alle

angsten die ik had, hoorden erbij. Het was ook allemaal nieuw en spannend. Na een jaar kwam het

geluk terug, was het ‘nieuwe’ ervan af en kon ik volledig van haar genieten. Mijn man en ik hadden

het er soms wel over of we nog een tweede kindje wilden, en wanneer we daaraan zouden

beginnen.

Bij mijn dochter heeft het niet lang geduurd voordat ik zwanger was, dus we gingen ervan

uit dat het nu ook niet lang zou duren. Zelf was ik erg wispelturig in mijn gedachtes. Soms dacht ik:

JA, ik wil nu. En op andere momenten dacht ik; nee ik kan het niet en ik wil het niet. We gebruikten

geen anticonceptie dus het was spelen met vuur. Maar toch in mijn hoofd dacht ik zolang wij er nog

niet bewust mee bezig zijn zal het vast niet gebeuren.

Tijdens de zomervakantie van 2020, na een zwoele zomerse avond met een hele hoop wijntjes, was

het toch raak. Ik voelde het al vrij snel aan mij lichaam, en ik was er heel blij mee. We deden bij

thuiskomst een test en die was positief. De uitgerekende datum was op 29 mei. Precies 2 jaar later

na de uitgerekende datum van mijn dochter, dat was op 25 mei. Ik vond het zo speciaal dat het

allemaal gelijk met elkaar opliep.

De eerste 2 weken gingen goed, ik vergat soms dat ik zwanger was en was ook vooral bezig met mijn

dochter die steeds meer ontwikkelde. Toen ik 7 weken zwanger was kregen we de eerste echo. Alles

was goed, het hartje klopte en het was een bevestiging dat ik echt zwanger was. Pas na deze echo

ging het vrij snel bergafwaarts. De hormonen namen mijn lijf en gedachtes over en ik belandde in

een prenatale depressie.

Ik overzag de situatie niet meer en alle angsten kwamen keihard terug.

Waar ik dacht dat ik er klaar voor was voelde ik nu alsof ik de grootste fout van mijn leven had

begaan. De gedachtes werden erger en ik kon niet meer normaal functioneren op mijn werk. Ik

kreeg ondertussen ook nog Corona en dat maakte de situatie niet beter. Huilbuien duurde

gemiddeld 4 uur en in mijn eentje kwam ik er niet uit. Ik voelde mij zo ongelukkig, regelmatig dacht

ik; ik wil dit kindje niet, het moet weg. Op een gegeven moment maakte iemand de opmerking:

“Maar wie zegt dat als jij abortus laat doen, de gevoelens weggaan?” Vanaf dat moment werd het

weer erger, nu zag ik ook geen uitweg meer voor mijzelf.

Hoe kon ik ooit leven met de gedachte dat

ik een kindje heb weg laten halen omdat ik het zelf niet aan kon. Iets in mij wilde dit kind wel, dat was

de grote strijd in mijn hoofd. Het klopte gewoon niet, ik had zo naar gevoel bij dit kindje alsof het

niet zo moest gaan. Inmiddels werkte ik alleen nog halve dagen en sliep ik tussen de middag bij. Als

ik dat niet deed lag ik vanaf 3 uur huilend in mijn bed tot mijn man thuiskwam.

Na een gesprek met de verloskundige heeft ze mij doorgestuurd naar de pop-poli in het ziekenhuis.

Ik had genoeg gestreden, het was tijd dat mijn hoofd weer een beetje rust zou krijgen…..

Wordt vervolgd..

Zie ook het Instagram profiel van Thara