Weer zwanger!

28 oktober 2023, de dag dat ik weer een zwangerschapstest deed. Eigenlijk vond ik dat ik nog een aantal dagen moest wachten omdat het nog wat vroeg was (ik had immers 10 dagen daarvoor pas de positieve ovulatietest in handen), maar ik had een voorgevoel, en besloot een vroege zwangerschapstest te doen.

Hij was positief, wat een geweldig nieuws!

Het moest bij ons beiden nog even bezinken, maar het idee dat we weer voor de tweede keer papa en mama zouden worden, en Jack grote broer zou worden was wat we heel graag wilden, ons gezinnetje compleet maken.

In de dagen erna deed ik toch nog steeds elke dag een test, om er zeker van te zijn dat het echt positief zou zijn, want ik had het idee dat ik wat aan de vroege kant had getest (anderhalve week na een smiley op de Clearblue ovulatietest). Maar elke keer dat ik testte steeds weer dat tweede streepje, het kon niet missen!

Er brak weer een spannende tijd aan.

Ik was weer eens flink verkouden, net zoals vele ouders met een peuter op het kinderdagverblijf. (ons zoontje Jack pikt alles op, en daarna mama meestal ook nog). Ook begon ik niet veel later minder goed in mijn vel te zitten (al had ik het in eerste instantie zelf nog niet zo door), want zoals ik in mijn vorige (eerste) verhaal vertelde, hadden wij tijdens mijn vorie zwangerschap en de periode daarna heel veel in korte tijd meegemaakt, en al die tijd geen tijd gehad om bij alles stil te staan. Nu was ik in rustiger vaarwater terecht gekomen, en riep mijn lichaam/geest me een halt toe. Ik voelde me psychisch en lichamelijk niet goed, dit stond los van de zwangerschap.

Ik ben in die periode, na een ruime week thuis te hebben gezeten, en na weer geprobeerd te gaan werken, dat lukte niet goed, minder gaan werken, en uiteindelijk (op advies van de bedrijfsarts) even terug naar halve dagen werken, dat was wel echt het maximale wat ik kon volhouden.

Ondertussen kwam de eerste afspraak weer bij de verloskundige, voor de eerste vroege echo met 8 weken. Wat was dat spannend, maar alles was goed, en er was een kloppend hartje te zien. Net zoals bij de eerste keer werd ik emotioneel, er groeide weer een kindje in mijn buik, wat bijzonder!

Ook de termijnecho was helemaal goed, perfect, alles zat erop en eraan, een gezond kindje. Wat een opluchting was dat! En toen hebben we het hartje voor het eerst mogen horen kloppen, wat een mooi geluid was dat zeg! Een bijzonder moment. Blij dat alles goed was, gingen we weer terug naar huis.

Nu konden we het aan onze families vertellen. En de timing was helemaal perfect, want nu hadden wij het mooiste kerstcadeau voor iedereen!

We hadden een leuk houten doosje gezien, als je het deksel eraf haalt, klapt het doosje open, en is er een plekje voor een echo foto. Onze families waren enthousiast, verrast en heel blij. Die gezichten vergeet ik niet meer, zo ontzettend mooi.

In de kerstperiode was ons zoontje Jack zo ziek van de waterpokken, waardoor we enkele weken een mindere periode hebben gehad. Veel koorts, pijn, bijna niet eten en drinken. Hij belandde zelfs in het ziekenhuis, omdat hij een groot abces op zijn buik had, verorzaakt door de waterpokken. Het was hartverscheurend om hem zo ziek te zien, en hem zo'n pijn te zien lijden. Maar gelukkig na het abces te draineren, en antibiotica, knapte hij snel weer op, en werd hij zichzelf weer. Dat hadden we weken niet gezien, wat waren we blij en opgelucht, om ons mannetje weer terug te hebben.

De dag nadat Jack uit het ziekenhuis was ontslagen, hadden we de afspraak voor de 13 weken echo. Ik was toen die dag precies 14 weken zwanger. Weer een spannend moment. Ik mocht gaan liggen op de bank, en de USB-stick voor de leuke foto's (zoals de echoscopiste dat zo mooi zei) werd aangesloten. En alles was goed, wat een opluchting! Alles was goed te zien, en de kleine lekker aan het bewegen. Thuis gekomen hebben we de foto's gedeeld met familie.

Een aantal weken later ging ik, samen met Jack naar de controle bij de verloskundige, voor de controle op 16 weken. Een mooie hartslag was te horen. Voor Jack was het even spannend, omdat hij nog niet vergeten was, wat hij allemaal in het ziekenhuis had meegemaakt. Maar ik liet hem bij me op de bank zitten, en uiteindelijk was dat goed zo voor hem, en we luisterden samen naar het hartje, wat zo mooi klopte. En op de vraag van de verloskundige, wat mama in haar buik heeft, antwoordde Jack nog bloemetjes! De verloskundige en ik moesten er om lachen. 

En ik dacht nog, zal ik het hartslagje opnemen op mijn telefoon, ik besloot dat voor de volgende keer te bewaren, en niet wetende, dat die volgende keer er nooit meer zou komen...