Weer op en neer naar het ziekenhuis

Na het laatste bezoek van de controle waren mijn partner en ik gesloopt. Emotioneel gezien vonden wij het spannend zeker omdat wij wisten dat de vorige zwangerschap alleen maar zwaarder werd op het einde.

De volgende dag werden wij gebeld door de verloskundige, ze vond het verstandig om vanaf nu de afspraken regelmatiger te laten plaats vinden. Vanaf dat moment zou ik zeker 1 keer per week gezien gaan worden en er werden extra groeiecho's ingepland op het eind van mijn zwangerschap. 

Twee dagen later moest ik weer komen voor een controle. De groei van mijn buik was goed, het hartje van de kleine klonk ook sterk en krachtig. Wat was dat een geruststelling ons wonder doet het goed in mijn buik. Toch wilde ze nog controleren of mijn baarmoedermond nog niet aan het inkorten was. Ze kon meteen voelen dat mijn baarmoedermond nog lang genoeg was maar dat ik toch nog steeds veel vocht verloor. Nadat de verloskundige toch weer contact had opgenomen met het ziekenhuis kon ik weer terug voor een uitstrijkje, er moest toch een oorzaak zijn voor dit vochtverlies. 

Weer heb ik mijn man gebeld en gezegd ik bel je als ik meer weet, wetende dat hij toch niet meer de afdeling op mag. Eenmaal zelf in het ziekenhuis aangekomen hebben zij weer een echo gemaakt, mijn vruchtwater was iets minder dan de vorige echo maar nog ruim binnen de marges. Het kon dus geen vruchtwater zijn en daardoor wilde ze geen uitstrijkje doen.  Het zou vanzelf wel weer goed komen was het motto, het bloedverlies wat al maanden bezig was werd op dat moment maar voor lief genomen en gegooid op endometriose wat op mijn baarmoedermond zat, iets wat bij mij en mijn zwangerschappen hoort was de snelle conclusie. 

Nog steeds niet gerust gesteld maar weer naar huis gegaan om "heerlijk" rustig aan te doen.

Nadat er weer een paar weken verstreken waren met bloedverlies en vochtverlies begon in met 28 weken in de avond weeën te krijgen. Eerst een beetje weg puffen, het zal wel over gaan. het zullen wel weer harde buiken zijn die vervelend doen. Na een uur of 2 was het nog niet weg, mijn man was inmiddels thuis gekomen van zijn werk en zag dat ik was onrustig was. Uitgelegd wat er gebeurde en afgesproken dat wij het even aan zouden kijken. 

Om half 8 in de avond  was het nog niet over en hebben we toch maar de verloskundige gebeld. ik moest meteen naar de praktijk komen omdat ze daar wat makkelijker meer testen konden doen. Snel mijn moeder gebeld om te vragen of ze even op mijn dochter wilde passen. Ze is meteen gekomen en wij reden naar de praktijk.

Na even gewacht te hebben mochten we binnen komen en werden er onderzoeken gedaan.

Hier de volgende keer meer over!

Maar het kleine wonder heeft in ieder geval al 28 weken in mijn buik gezeten en was echt levensvatbaar.