Weeën of toch iets anders?

Zoals ik in mijn vorige blog vermeldde, kreeg ik anderhalve week voor mijn geplande keizersnede pijn in mijn rug en buik, gepaard met enorme drang om te bewegen. Het begon 's nachts. Ik werd wakker en dacht: oh, ik heb kramp... ik hoef niet naar het toilet. Wat is dit nu? Vanwege het bloedverlies op 15 weken had ik tijdens deze zwangerschap een zekere 'angst' ontwikkeld bij buikkrampen. Toch besloot ik even naar het toilet te gaan. Op de wc kreeg ik pijn in mijn rug. Eenmaal terug in bed kon ik niet ontspannen liggen. Naar links, naar rechts, benen omhoog, enzovoort... toch maar uit bed gestapt. Mijn man werd wakker. Ik vroeg hem om naar het ziekenhuis te bellen, omdat onze dochter dwars lag en als dit weeën zijn... dan hebben we nu een probleem. Zo gezegd, zo gedaan. We mochten naar het ziekenhuis komen. 

Mijn man belde mijn moeder, die naar ons huis kwam voor onze zoon, die rustig lag te slapen. We stapten in mijn auto, pakten alle benodigdheden en wilden net wegrijden. Verdraaid! Lampen kapot... stom... dan maar de auto van mijn man. Ik dacht alleen maar: SCHIET OP!!! IK KAN NIET MEER! Mijn man treuzelde echter met de andere auto. Eindelijk kwamen we aan bij het ziekenhuis. Ik merkte dat de pijn afnam. Aan de ctg gelegd, en de pijn was op de achtergrond aanwezig. 1,5 uur op de ctg, maar geen weeën te zien. Gelukkig, maar wat was dit nu? Zijn het wel weeën geweest? Hoe dan ook, 2 uur later stonden we weer buiten. Dan maar weer proberen te slapen...

De volgende dag was gelukkig alles weer rustig. Totdat het 's nachts weer opkwam. Ik liep weer langs het bed. Ik wilde niet voor niets bellen, dus vroeg ik mijn man om tegendruk op mijn rug te geven. Oké, dit hielp... na ongeveer 1 uur viel ik weer in slaap. 's Ochtends werd ik wakker en had ik weer pijn. Ik ging naar beneden, nam een paracetamol en zorgde voor tegendruk op mijn rug. Mijn man volgde snel en hield een oogje in het zeil. Moesten we nu bellen of niet?

Mijn moeder kwam later die ochtend kijken hoe het ging. Ze keek me aan, en ik brak. Ze hielp me om naar het ziekenhuis te bellen. We mochten weer langskomen. Ik werd aangesloten op de ctg, en deze keer had ik wel pijn. Geen weeënactiviteit, maar wel pijn... waar kwam de pijn dan vandaan? Een vriendelijke en bekwame gynaecoloog kwam binnen. Ze zei meteen: plas maar in het potje, ik denk dat je een nierbekkenontsteking hebt. Ze had helemaal gelijk. Na het plassen was de uitslag bekend: een nierbekkenontsteking. Nog even een kuurtje voordat onze dochter geboren zou worden. Gelukkig had ik daarna geen pijnklachten meer. De volgende keer deel ik mijn ervaring van de tweede keer een keizersnede.