'We weten niet hoe we jullie meisjes kunnen redden'.

Op donderdag 30 juni kwamen we tegen de avond aan in het LUMC. We begrepen dat we hier naartoe waren gestuurd door het verschil in vruchtwater. Wat uiteindelijk het grootste probleem bleek, was nog niet tot ons doorgedrongen. 

Een lieve jonge dame van een jaar of 25 ving ons op in het LUMC en begon vrijwel meteen met het maken van een echo. Zij vertelde precies wat ze zag en dat waren eigenlijk alleen maar positieve dingen. Wel zag zij ook een verschil in het vruchtwater, maar dit was nog veel te weinig om over TTS te spreken. Later kwam één van de gynaecologen erbij om mee te kijken naar de echo en dus ook naar het vruchtwater. Zij was iets minder spraakzaam en toen wij een vraag stelden kwam er als antwoord: 'We praten zo'. Ondanks dat we het heel fijn vond dat ze zo gefocust was op het beoordelen van de gezondheid van de meisjes en de eventuele TTS, hadden we zoveel vragen en onzekerheid , dat deze reactie toch niet zo fijn overkwam. Ook bekeken ze de baarmoederhals en de baarmoedermond nog een keer, om te kijken of ze hetzelfde zouden constateren als in het andere ziekenhuis. Een paar minuten later zaten we met de gynaecoloog aan de tafel, een moment dat nooit meer uit ons geheugen gewist zal worden. 

Ze begon het gesprek door te vragen of wij iets te drinken wilden. Met de gigantische knoop die wij inmiddels in ons maag hadden van de hele situatie, hadden we alles behalve zin in iets te drinken. De gynaecoloog vroeg zich af of wij wisten waarom het andere ziekenhuis ons had doorverwezen naar hen. Wij gaven aan dat dit door het verschil in vruchtwater kwam, waarop zij antwoordde dat ze eigenlijk niet zo goed begreep wat we daar deden. Ze gaf aan dat er inderdaad een verschil in vruchtwater was, maar dat dit geen groot verschil was  en ze hier niks aan zouden gaan doen. Zeker niet wanneer de baarmoedermond al 1 cm open staat. Ze vertelde ons dat mijn lichaam de bevalling zeer waarschijnlijk ik werking had gezet en dat ik dus zeer waarschijnlijk zou gaan bevallen binnen nu en een korte tijd. Het gevolg hiervan beseften we pas nadat ze zei: 'We weten niet hoe we jullie meisjes kunnen redden'. Ze vervolgde haar verhaal met de mededeling dat de kans dat ik binnen nu en een week zou bevalling zo rond de 70/80/90% zeker zou zijn. Daarna vertelde ze dat kindjes die vóór 24 weken worden geboren, niet worden opgevangen en het dus niet zouden overleven. Mijn vriend brak in tranen uit en ik was compleet verdoofd. Waar vanmorgen nog niks aan de hand leek, zouden we nu zo goed als zeker afscheid moeten nemen van onze meisjes. Het drong totaal niet tot me door en tegelijkertijd voelde ik dat het niet zo kon zijn dat ik ze kwijt zou raken. Omdat het al later op de dag was, wilde ze dat we op een kamer op het geboortehuis zouden slapen, zodat we de volgende dag een plan konden maken. In een rolstoel werd ik naar de kamer gebracht, waar we langzaamaan onze familie op de hoogte brachten van de stand van zaken. Met knikkende knieën en trillende stemmen vertelden we ze wat de gynaecoloog ons zojuist had verteld. ..