Wat een zwangerschap

Altijd heb ik gezegd dat ik voor mijn 25ste een kindje wilde. Ik wilde jong moeder zijn zodat ik dichter bij de jeugd stond van mijn kind, zo dacht ik. Me vader vroeg wel eens hoe ik dat wou doen als ik geen vriend had? Nou, dat hoeft ook niet. Ik zoek wel een zaaddoner! Hahah je had zijn gezicht moeten zien.

Toen ik besloot om op mijn 21ste te beginnen met een HBO opleiding heb ik mijn wens om zwanger te worden voor mijn 25ste verplaatst naar voor mijn 30ste. Dan had ik alle tijd om mijn studie af te ronden, een leuke baan te vinden en een huisje. Het was toen februari 2016. In de zomer van dat jaar leerde ik mijn vriend kennen. Ik had hem al is eerder ontmoet, maar zag toen geen boyfriend material in hem vanwege de gemeenschappelijk vriend die wij hadden. Maar goed, we hadden een enorme klik en al snel kregen wij een relatie op 11 juli 2016.

We hebben veel mee gemaakt samen. Hij had grote schulden en ik kreeg een burn-out.

Ik ben toen uiteindelijk gestopt met werken voor een jaar.

In de zomer van 2018 begon ik met mijn nieuwe werk als pakketbezorger tijdens de hitte golf. Ik was erg moe voor een lange tijd en soms was ik ook wel misselijk. Verder had ik geen klachten (of beter gezegd symptomen). Ik verwaarloosde die klachten en ging er vanuit dat het kwam doordat ik meteen na een burn-out vol op ging werken tijdens een hitte golf, geen gekke gedachte toch?

Na een tijdje waren mij klachten weg en gingen we langzaam naar de winter periode.

In de tussen tijd had ik redelijk wat moodswings. Komt door vermoeidheid dacht ik. Veel werken en lange dagen en ja zeg nou zelf, ik ben een vrouw, wij kunnen nog wel eens last hebben van onze hormonen. Niks geks en we gingen gewoon door.

In de winter begon ik last te krijgen van mijn heupen. Ik moest met twee benen tegelijkertijd de auto in en weer uit anders verging ik van de pijn en ik begon te waggelen omdat mijn heupen zeer deden. Ook hier vond ik de klachten verwaarloosbaar. Je zit de hele dag in de auto, loopt heen en weer, je loopt op en neer met zware pakketten en het was behoorlijk koud.

Ik het half jaar dat ik aan het werk was, begon ik ook een beetje af te vallen. Daar was ik super blij mee want tijdens de relatie tot die tijd was ik best wel aangekomen...

Alleen mijn gezicht leek boller, maar ik hield ook van lekker eten.

Er waren wel eens mensen die vroegen of ik zwanger was. Helemaal op dagen dat ik een moeilijke stoelgang had (wat ik ook regelmatig had) en mijn buik opgezet was. Nee zei ik vol overtuiging. Ik ben nog niet naar de wc geweest. Want als ik naar de wc was geweest, dan was mijn bolle buik weg.

Toen was het 19 januari 2019. Mijn nichtje vierde haar verjaardag. Daar was een vrouw die aan mijn moeder vroeg of ik zwanger was. Nee zei me moeder. Ze vertelde het later aan mij. Toen begon het toch wel een beetje te knagen.

Er waren nu meerdere mensen die het aan mij hadden gevraagd.

Ik ging met mijn vriend in gesprek en sprak mijn zorgen uit. We besloten om een test te gaan doen. Gewoon om zeker te weten dat ik niet zwanger ben.

Zo gezegd zo gedaan. Ik had de test gedaan en legde hem op het prullenbakje in de wc. Mijn vriend moest namelijk ook naar de wc en ik ben naar de keuken gelopen. Opeens hoor ik hem dingen roepen als: oh shit en nee. Ik ken hem natuurlijk een beetje en ik dacht dat jij mij voor de gek aan het houden was. Dus ik riep terug: ach hou toch op man. Doe niet zo raar Hahah. Maar, hij maakte geen grapje... de test was positief. We waren allebei er stil van en wisten even niet wat we moesten zeggen.

We gingen die avond naar bed en bij het uitkleden kwam ik erachter dat ik al melk produceerde. Mijn vriend ging opzoeken wat dit betekende. Hij komt met grote ogen terug en zegt dat dit meestal pas voorkomt bij de 5de maand van de zwangerschap... fack, 5maanden! Dat was wel even schrikken.

We zijn op internet gaan kijken naar wat je moest doen als je er achter kwam dat je zwanger bent. Stap 1 was een verloskundige zoeken. Die was snel gevonden. Ik durfde niet te bellen en gelukkig kon het ook via een online formulier. Daarin ook neergezet dat ik bang was al zo’n 5maanden zwanger te zijn.

Paar dagen later werd ik gebeld.

De verloskundige probeerde mij gerust te stellen. Het komt vaker voor dat vrouwen veel eerder melk producerende ze vroeg naar mijn laatste menstruatie. Die was zo’n 3 weken geleden want ik ben al die tijd gewoon ongesteld geweest! Voor de zekerheid had ze voor de dinsdag daarop (het was volgens mij een donderdag dat ze belde) een afspraak ingepland om meer zekerheid te krijgen.

We zijn er maar vanuit gegaan dat we in het meest gunstigste geval nog 4 maanden hadden om alles voor de baby te regelen. Mocht het inderdaad al 5 maanden ver zijn. Mijn vriend is geadopteerd uit Colombia en we hebben nog grappen gemaakt om het kindje daar naar toe te sturen. Waren we natuurlijk niet echt van plan! We moesten gewoon even ontladen.

Helaas kregen we die week ook een leuke brief binnen... de deurwaarde wou beslagleggen... dat weekend wouden we alle spullen weg halen die waarde hebben en opslaan in een opslag op mijn naam (we woonde een soort van samen, maar ik stond daar niet ingeschreven). Omdat ik dus zwanger was hadden we hulp nodig met de zware spullen en hebben we mijn vader gevraagd of hij wou helpen. We hebben toen ook besloten het al aan mijn ouders te vertellen omdat er zoveel stress was op dat moment. Ze waren heel blij voor ons en hielpen ons heel graag.

De maandag gingen we naar zijn ouders en hebben het toen ook meteen aan hun verteld. Zijn ouders waren niet op de hoogte van zijn schulden en omdat een een baby aankwam was het nu belangrijk dat hij ook daarover eerlijk ging zijn. Het was een moeilijk gesprek dat kan ik je wel vertellen... ze waren wel heel blij met het nieuws van de zwangerschap.

Het was dinsdag, de dag van onze eerste afspraak bij de verloskundige.

De verloskundige keek naar mij en zei meteen: oh maak je geen zorgen, ik zie nog niks aan je dus waarschijnlijk ben je net zwanger.

Nou goed om te horen! We zijn even aan het kletsen en toen was het zover, de echo.

Eerst op stand 1. Ze kon wel zien dat er wat zat maar het was te groot.. oei... toen naar stand 2. Hetzelfde verhaal... shit... voor dat ze naar stand 3 ging besloot ze eerst aan mijn buik te voelen. Je zag de schrik/ verbazing op haar gezicht en ze verteld ons het volgende: als ik zo aan je buik voel dan voelt het alsof je al zeker 30 weken (!) zwanger bent. We waren even stil. Ze zette de stand op stand 3 en we gingen weer kijken. En daar zag je een volmaakt klein mensje. We konden meteen zien wat het werd, een meisje. Een klein volmaakt meisje. Na wat metingen werd ik geschat op 34 weken zwangerschap (met een plus en min marge van 2 weken).

Dan sta je even met je bek vol tanden. De placenta lag aan de voorkant. Vandaar dat ik haar niet gevoeld heb. Ook lag ze verder naar achteren waardoor we haar niet gezien hebben. Ik was in shock. Niet zo zeer omdat ik zwanger was, maar omdat ik al 34 weken zwanger was zonder ook maar iets te hebben gemerkt. Ik schaamde me. Hoe kun je zoiets nou niet merken? Ik begon te huilen en heb het allemaal moeten laten bezinken.

We zijn meteen doorverwezen naar het ziekenhuis. Die zou de komende tijd ons in de gaten houden. We kregen nog een leuk koffertje mee en mochten weer gaan.

We gingen naar mijn ouders toe, dat hadden we afgesproken en in tranen kom ik binnen en vertel ik dat ik al 34 weken zwanger ben. Me moeder heeft me getroost en gezegd dat alles goedkomt. We hadden maar 6 weken de tijd (als we geluk hebben) om alles voor de kleine meid te regelen.

De week erop hadden we onze eerste afspraak bij het ziekenhuis. Daar vertelde ze ons dat de uitgerekende datum 10 maart 2019 zou zijn en dat ik niet later dan die dag mag bevallen. Ik wordt ingeleid als het niet daarvoor spontaan gebeurd. Ik moest in het ziekenhuis bevallen en na de bevalling zou er een kinderarts komen kijken naar onze baby. Oke, klinkt best heftig allemaal, maar ik vond het idee wel prettig van een ziekenhuisbevalling. En eerlijk leek mij het ook wel fijne om ingeleid te worden dan te wachten tot de bevalling vanzelf begint. Je bent namelijk al in het ziekenhuis en je hoeft niet te wachten, te timen en als het opeens heel snel gaat dan ben je er al!

De gynaecoloog die wij die dag hadden heeft voor ons ook geregeld dat we toch nog een soort van 20 weken echo konden krijgen. Zo konden we zien of alles goed was. Gelukkig konden ze alles (los van het rugje en de voetjes) goed zien. Mocht er iets zijn met die voetjes of het rugje dan hadden ze het wel gezien dus voor nu was er niks om zorgen over te maken. Wat leuk om te zien was, was dat onze kleine meid al best wel wat haar had! Net als haar papa en mama hadden bij de geboorte.

Vanaf die afspraak hadden we elke week een afspraak in het ziekenhuis. Elke week kregen we een echo en spreken we met een gynaecoloog. Er werd mij hulp aangeboden, mijn vriend niet terwijl hij wel in dezelfde situatie was. Ook werd er vooral tegen mij gepraat en niet tegen hem. Ook zijn vragen werden beantwoord, maar ik werd aangesproken en gekeken. Niet hij. Dit vond hij vooral erg vervelend. Ik had het niet zo door en de verloskundige had ook al gezegd dat ze in het ziekenhuis een stuk zakelijker zijn dan dat zij zouden zijn.

Maar goed, vanaf toen is het wel veranderd.

Nog twee weken voor de “uitgerekende” datum. Ik zat behoorlijk te piekeren over het eventueel inleiden en wat ik zou moeten doen als het wel spontaan begon en wanneer moet ik ingeleid worden als het niet spontaan begon. De gynaecoloog begreep mijn zorgen goed en heeft mij gelukkig een folder gegeven van hoe en wat en we hebben meteen een afspraak gemaakt voor wanneer ik wordt ingeleid mocht het niet spontaan begonnen zijn. Ook kreeg ik een inwendig onderzoek (heel prettig...) en ik had al drie centimeter ontsluiting, dus ik hoefde geen ballon en kon dus gewoon 9 maart naar het ziekenhuis, want 9 maart 2019 was de datum dat ik ingeleid zou worden!

Die laatste weken waren erg spannend. Ik hoopte echt heel hard dat ze zou blijven zitten tot 9 maart. Dat we dan rustig die kant op konden gaan en dat daar alles zou beginnen.

En gelukkig is dat ook gebeurt!

Het was zaterdag 9 maart 2019. We waren vroeg opgestaan omdat de planning stond op 08:00 ‘s ochtends en je moet dus om 07:00 bellen om je te melden voor je daar heen gaat. Ik kreeg te horen dat het druk was en dat ik om 10:00 mocht terug bellen... *verdomme dacht ik. Ik was al zenuwachtig, gestresst en ook wel bang en dan moet ik ook nog is wachten... maar ja er was geen plek dus ik had geen keus. Ik ben maar naar het winkelcentrumpje in de buurt gegaan om de tijd te doden.

Om 10:00 belde ik terug. Ik mag mij om 13:00 melden op de afdeling. Oké mooi! Later dan gehoopt maar het zou dan eindelijk gaan gebeuren.

We melden ons om 13:00 op de afdeling van het ziekenhuis. We worden naar de kamer gebracht en we kregen nog even de tijd om te settelen en ik kon me nog even comfortabel omkleden. Om 13:30 kreeg ik het infuus met Oxytocine en kreeg ik twee baden om mijn buik. Een voor de weeën en de ander voor haar hartje. En daar lag ik dan op bed. Met mijn BH nog aan! Wat baalde ik daarvan zeg. Hij kon niet meer uit door het infuus.

Ze gingen mijn vliezen breken. Het bleek dat ik waarschijnlijk al scheurtjes had en vruchtwater verloren was de afgelopen dagen. Uiteindelijk braken ze echt. Voor de zekerheid wisten we al dat we een nachtje moesten blijven vanwege de mogelijk gescheurde vliezen.

De weeën beginnen rustig. Het was goed te doen. De ontsluiting kwam nog niet echt op gang. En toen kwamen de rug weeën. Oh wat was dat verschrikkelijk! Ik kreeg paniek aanvallen en ik trok het niet meer. De ontsluiting bleef steken op vier centimeter en ik besloot dat ik pijnstilling wou. Mijn enige optie was de ruggenprik. Vooraf had ik gezegd dat ik die echt niet wou, maar nu maakte het me niet uit. Kom maar op!

Het duurde even voor dat die werd gezet, maar toen ik eenmaal was verdoofd voelde ik me opgelucht. Los van het feit dat ik even erg misselijk ben geweest heb ik ondertussen heerlijk geslapen!

Binnen no time zat ik op acht centimeter!

De verloskundige gaf aan dat als ik het gevoel had dat ik moest poepen, ik dan zachtjes mocht mee drukken want dat was pers drang zei ze. Zo gezegd zo gedaan. Vanaf 19:00 kreeg ik dat gevoel en heb ik een uur lang zachtjes mee gedrukt bij elke wee.

Om 20:00 kwam de verloskundige en ging de bevalling beginnen.

De ruggenprik mocht aanblijven dankzij de persdrang!

Ik kon niet twee keer persen per wee. Daar waren ze te kort voor. Het ging allemaal zo makkelijk en snel dat de verloskundige op een gegeven moment tegen me zei “en nu stop je met persen en ga je alleen persen als ik het zeg! Anders scheur je helemaal uit!” Oei, dat wil ik niet. Ik hield me in en op haar commando ging ik persen. In totaal drie persweeën, in zeven minuten later werd ons dochtertje geboren om 20:07!

Het was een prachtig klein meisje met veel haar! Ze woog 3020 gram en was rond de 44cm.

Onze families waren op de gang. Ze wisten haar voornaam al, maar we hadden nog een verrassing voor de twee tantes.

Rond 20:30 kwamen hun de kamer in en vertelde we onze dochter haar naam.

Ze heet Amaya Michelle Cassandra. Haar tweede en derde naam zijn de tweede namen van mijn zusje en zijn zusje. Ze vonden het geweldig!

Alles ging goed. De eerste nacht was prima en in de avond kwam de kinderarts nog even kijken en vertelde ons dat we hem niet meer terug zouden zien.

De volgende ochtend mochten we naar huis met zin drieën en wacht ons een groot, bijzonder en prachtig avontuur.