Snap
  • Zwanger
  • #zwanger
  • #momlife
  • #tweeling
  • #tweelingmama

Wanneer het lijkt alsof je in een achtbaan terecht bent gekomen

Deel I

Ik neem jullie even mee terug in de tijd. Naar 29 mei 2019 21:24 om precies te zijn. Op dat moment had ik namelijk een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Geen enkele reden om te denken dat ik zwanger zou zijn, geen symptomen en ik was pas 1 dag overtijd. Een beetje 'lollig' zou ik toch maar een testje doen, en deze was gewoon dikke vette positief! Hartkloppingen, zweethanden, lichtelijk in paniek. Mijn zus en beste vriendin waren de eerste die ik het vertelde maar ik kon amper uit mijn woorden komen. Op dit moment werd alles ineens heel 'echt'. 

Vroeger wist ik al dat ik heel graag moeder wilde zijn, en kinderen wilde krijgen. Andere mensen groeien op met het idee dat ze dokter willen worden, kapster of een eigen zaak willen. Maar ik niet. Vanaf kleins af aan wist ik al dat mijn 'doel' in het leven was om moeder te zijn. Alleen was alles zo anders gegaan in mijn leven, en op dat moment was ik er helemáál niet mee bezig om zwanger te raken! En toch zat ik daar. Met een positieve test in mijn handen. De dagen erna heb ik natuurlijk nog 3/4 keer getest, ook allemaal positief. Vanaf het eerste moment had ik al geen twijfel over dat ik deze baby wilde opvoeden, en dat ik een moeder zou zijn. Ook wist ik dat het heel zwaar zou zijn, maar hoe zwaar het uiteindelijk ging worden wist ik op dat moment nog niet...

De dagen gingen voorbij. Ik heb alle emoties gevoeld van het positieve test moment tot aan de eerste echo. Bang, voor wat er allemaal zou komen. Of alles wel goed zou gaan en of alles me wel zou lukken. Heel stabiel op dat moment was mijn leven niet. Meestal was ik aan het feesten en gewoon lekker jong aan het wezen. Een vaste relatie met de vader die had ik niet. Ook had ik geen geld gespaard. Dit kwam dus ook op een heel 'slecht' moment in mijn leven. Was ik hier wel klaar voor? Deze enorme verantwoordelijkheid? Ik wist het niet. Wat ik wel wist, was dat ik ergens achter al deze angst en onzekerheid toch een gat in de lucht kon springen van blijheid en vreugde. 

Mijn familie reageerde gelukkig positief. Ze vonden het niet super slim, maar dat begreep ik ook. Het wás ook niet de slimste keuze om te maken. Al snel had ik door dat het grotendeels op mij aan zou komen en ik probeerde alles zo goed mogelijk in me op te nemen. Vooral niet teveel nadenken over alles. De verloskundige werd gebeld en zo werd mijn eerste echo gepland. (SPANNENDDD!!!) Nu was het afwachten en de dag van mijn eerste echo kwam steeds dichterbij.

Eindelijk was het moment daar, de eerste echo. Die was op vrijdag 14 juni 2019. Mijn aller aller eerste echo en ik was zó zenuwachtig. Mijn zus die was met me meegegaan want alleen had ik het echt niet gekund. Zo veel gevoelens en gedachtes. Zou de baby überhaupt wel leven? Zou ik een hartje kunnen zien kloppen? Nou en óf ik een hartje kon zien kloppen. Ik kon wel twee hartjes zien. Ik kreeg een tweeling! Say whaaat?!

Wordt vervolgd in deel II 

xoxo Allisha

@mamavantweemeisjess

xallishacatharina's avatar
4 jaar geleden

dankjewel! ik doe mijn best en meer kan ik niet doen haha. ik denk dat het altijd een uitdaging blijft hoor, of je nou samen of alleen bent xo

Lineke.Lola.Yanou's avatar
4 jaar geleden

Wauw wat moet je een power vrouw zijn om twee bengeltjes in je eentje groot te brengen! Ik vind het met zijn tweetjes al een hele uitdaging!

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij xallishacatharina?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.