Waarvoor moet ik mijn bed nog uitkomen

vreemd Hoe snel het ineens kan gaan. De ene week ben je zwanger en de andere week niet. Ik heb vandaag gelijk de echo en eerste babykleertjes maar in een kast gedonderd. Ik kan het ook niet meer mooier maken dan het is. Ik ben een kindje verloren. En al was hij maar 7 weken ligt hij nu ergens in de riolering. 

We probeerden gister avond gewoon tv te kijken want wat moet je anders? Daar zittend op de bank stortte ik weer even in.. huilend als een klein kind bij mijn vriend op schoot. "Danny waarom zou ik nog uit bed komen". Waarom zou ik nog ademhalen.. ik snap dat het onwijs egoïstisch is tegenover mijn omgeving, maar ik ben ik niet. Hoe ga ik dit ooit een plekje geven.. en met termen als "het komt goed" kan je echt niet meer aankomen. Huil met me mee alsjeblieft. Het maakt mij niet uit dat er mensen zijn die al 8 miskramen hebben gehad.. IK en WIJ zijn nu ons kindje verloren. Moeder natuur vond het nodig, want het kindje was waarschijnlijk niet gezond. En de verloskundige zegt DIKKE PECH, het gebeurt 1 op de 3 vrouwen. We schrokken van dat aantal.. maar waarom zijn wij die 1... Mijn lieve kleine kindje waarom ben je ons afgenomen.. ik kan dit verdriet niet verwerken en niet te boven komen, het moet slijten met de tijd. Het is vrijdag en ik wil verder met mijn leven. Het weekend begint en ik wil doen wat ik altijd doe. Ik heb vandaag een ei gebakken met een hele dooier, ik had daar zo een trek in afgelopen weken maar dat kon niet want dat zou schadelijk zijn.. en nu smaakt dat ei nergens meer naar. Ik wilde mn kindje niet verliezen. De kinderwens word alleen maar groter en de angst neemt ook toe. Wat zegt dit over onze volgende zwangerschap. Wil ik dit wel? Wil ik überhaupt nog een kindje.. Wie gunt ons dit niet.. is hier een hogere macht.. ik heb zoveel onbegrip. Mijn lijf heeft gefaald en dat terwijl ik zo gezond ben. Hoe heeft mijn lieve kindje nou 3 weken dood in mijn buik kunnen zitten.. Mijn tranen voelen als hete naalden die over mn wangen trekken, alles is schraal. Ik ben moe van het huilen. Ik begrijp niet dat de zon kan schijnen. Hoe ga ik ooit die angsten onder controle krijgen bij een eventuele volgende zwangerschap.. Iedereen wil maar langs komen om te knuffelen en te praten en ik wil geen medelijden. Ik wil gewoon door. Ik wil dit achter mij laten. Maar mijn hart huilt. Ik heb geen positief woord meer over voor vrouwen die bloeden tijdens de zwangerschap want in mijn ogen is alles zwart. Hoe moet ik nu nog blij zijn voor andere mensen als ons kindje zo vroeg is weg genomen. Ik wil een wondermiddeltje, dat heelt mijn huilend hart. Als ik het maar niet voel dan is het er niet.

Mijn lieve lieve kindje verloren op 31 maart 2016, ik zal het nooit meer vergeten. 24 oktober moeten we nog halen, dit zal nooit een plek kunnen krijgen.

Ik moet door, ik wil door. En ik zal echt wel weer een basis vinden. Maar voor nu........