Waarom niet iedereen blij is met je grootste geluk…

Het is een tijdje geleden dat ik mijn eerste blog heb geschreven. Niet omdat ik het niet wilde, maar puur om het feit dat woorden nog harden aankomen als je ze op papier zet. En met mijn net bevallen lijf, was ik nog even niet toe aan een enorme tranentrekker. Ik zit nu namelijk al een potje te janken.

De vorige keer vertelde ik jullie allen over mijn kinderwens. Het moeten uitstellen hiervan, en de enorme vreugde die ik voelde met de ontdekking dat ik eindelijk zwanger was. Maar ik vertelde jullie ook over een minder leuke kant van mijn leven, mijn verslaafde psychisch niet ok zus die al 7-8 jaar (thank god) actief bezig was met haar kinderwens.

Na de ontdekking van mijn zwangerschap besloten mijn man en ik enkel onze ouders in te lichten. Dit wilde we op een leuke herinnerbare manier doen. We besloten mokken te kopen met de tekst; Liefste Oma/Opa. Als eerst gingen we naar mijn schoonmoeder. “Oh wat gezellig dat jullie langskomen. Oh zomaar? Wat leuk”. Toen we haar de mok gaven, was zo zowat nog blijer dan dat wij waren. Ze was zo blij voor ons. Dit was zo mooi om te zien. “Maar ik ga wel een dag oppassen toch op mijn kleinkind?” “Tuurlijk ma, maar al te graag”. De reactie van mijn eigen ouders valt in de categorie bijzonder.

We gaven de mokken aan mijn ouders; “Oh omdat we zo goed op de katten passen als jullie met vakantie zijn?” “Nee, mam”. “Oh omdat we binnenkort weer gaan oppassen op Bella poes?” “Nee mam”. De niet zo cryptische boodschap kwam niet aan. Na een paar minuten hele moeilijke blikken van mijn ouders, verloste ik ze uit hun leiden; “Nee mam, ik ben zwanger”. Hierna volgde een iets minder euforische felicitatie en 2 heel erg nadenkende gezichten. Mijn ouders en mijn man zijn niet bepaald de match made in heaven, die mijn man en ik wel zijn. Ze hebben geen klik met elkaar, dat is niet erg. Je kan niet met iedereen beste vriendjes worden. Maar ik had wel iets meer blijdschap gehoopt.

Toen mijn man en ik thuis waren, kwamen wij terug in onze euforie na de soort van anticlimax bij mijn ouders. Ja mijn man wilde het toch wel erg graag zijn zussen vertellen. Wel heel erg graag. En ook zijn oma. Ik zag er voornamelijk tegen op mijn familie in te lichten, na de reactie van mijn ouders. Dit bleek geheel terecht. Mijn familie klonk enigszins blij, maar met een vieze naklank. “Van harte gefeliciteerd, maar hoe ga je het je zus vertellen”. Joh leuk dat belt enzo, maar weet je wel niet hoe erg dit is voor je arme zus? Dit gevoel gaven de gesprekken met mijn familie mij. Mijn geluk is ondergeschikt aan die van mijn zus. Bij al mijn mijlpalen uit mijn leven, krijg ik de opmerking “Ja maar arme zus”.

Na al de gesprekken kreeg ik steeds meer lood in mijn schoenen, maar ik vond wel dat mijn zus het van mij moest horen. En net als een pleister; snel eraf trekken. Hoe langer je iets uitstelt, hoe moeilijker het wordt. Ik belde de volgende avond mijn zus. Ze feliciteerde mij, maar niet oprecht. Ze kapte het gesprek af en hing op. Kut gesprek dus, maar ik was wel blij dat ik gebeld had. Ze moest dit van mij horen en niet van een ander. De weken die hierna volgde, begon mijn zus mij te negeren. Ze reageerde niet meer op mijn telefoontjes en appjes. Ik stuurde na 3 weken dit berichtje: “Hi zus Hoe gaat het met je? Misschien kan het aan mij liggen, maar heb het gevoel dat je me aan het aan het ontlopen bent/geen behoefte heb aan contact. Ik hoop dat het goed met je gaat”. Hierop reageerde ze ook niet.

Uiteindelijk heeft mijn zus mij mijn hele eerste trimester genegeerd. Ik besprak dit met mijn ouders, “nee dit is tussen jullie”. Pardon? IK wordt genegeerd, zonder reden en zonder dat mij iets wordt verteld in iets wat de mooiste periode in mijn leven moet zijn. Jullie snappen wel dat dit, mij een enorm vieze nasmaak gaf waardoor ik helaas niet optimaal heb kunnen genieten van mijn prille geluk. Net zwanger, doodziek, maar ik moest vooral rekening houden met mijn zus. Er hoefde geen rekening gehouden te worden met mij en mijn prille zwangerschap.

Gelukkig parkeerde ik deze shitzooi, aangezien ik daar gewoon weg niet de energie voor had. Ik was misselijk maar dan ook kotsmisselijk. Ook had een flinke metaal smaak in mijn mond, waardoor niks lekker smaakte. Ik kreeg het advies van een andere mama om 1x per dag te spugen; “zodra ik gespuugd heb, ben ik alle misselijkheid kwijt en kan ik de hele dag normaal eten”. Dit heb ik niet gedaan. Ik helaas in verleden tegen eetstoornissen aangezeten en was ontzettend bang weer terug te vallen in slecht gedrag. Het gebrek aan eetlust en de misselijkheid vond ik al lastig zat. Het brak mij enorm op. Waarom lukte het mij niet om te eten en allerliefste kleine erwtje te voeden? Uiteindelijk ben ik in mijn eerste trimester 6 kilo afgevallen. Hierna ging het eten gelukkig beter. Mijn collega’s hebben mij enorm gesteund in deze periode en die erna volgde.

Mijn collega’s zijn geweldig, dat wist ik al. Maar tijdens mijn eerste trimester heb hun steun nog meer mogen ervaren. Ik ben werkzaam op een laboratorium en werk o.a. soms met reprotoxisch gevaarlijke stoffen. Niet goed voor (toekomstige) kleine erwt. Bij veilig werk loop je geen risico, maar in dit geval wil je geen risico’s nemen. Er moesten werkzaamheden gedaan worden met deze stoffen. Ik heb toen mijn collega’s moeten vertellen dat ik deze werkzaamheden niet wilde doen. Ik was toen nog niet zwanger. Er was geen discussie, enkel lieve blikken. “Ok, dan gaan we dit door X laten doen”. Geen vragen, geen ongemakkelijkheid, gewoon 2 andere vrouwen met kinderen die dit accepteerde en mij mijn eigen tempo lieten bepalen.

Toen ik eenmaal zwanger was heb ik van hun de liefste reacties en begrip gehad. Met mijn directe collega F heb ik potje staan janken. Ze wist van mij dat het niet echt lukte om zwanger te worden en heeft zelf een langdurig traject gehad voordat ze haar 2 wondertjes heeft mogen verwelkomen. Ook van een andere collega heb ik de mooiste, meest oprechte felicitatie gehad. Ze deelde in dit gesprek met mij dat zij in traject zat en weer de zoveelste miskraam had gehad. Dit deed zoveel met mij. Dat ze dit met mij deelde vond ik heel mooi, lief en bijzonder, het ontroerde mij enorm. Iemand met zoveel eigen leed, die relatief zo ver van mij staat kon mij wel zo feliciteren maar mijn eigen zus niet… Op dat moment brak er iets in mij.

Aan het eind van mijn eerste trimester was ik jarig. Tot mijn verbazing kreeg ik berichtje van mij zus, om mij te feliciteren met mijn verjaardag. “Uhm waarom feliciteer je mij als je me negeert en kennelijk niks met mij te maken wilt hebben? Reageer of stuur niks”. Nouja, hierop krijg de volgende dag een reactie. Eerst op de computer uitgetypte, geprint en wel, hiervan een foto gemaakt en doorgestuurd naar mij. Samenvatting; hoe haalde ik het in mijn hoofd om geen rekening met haar te houden  zwanger te zijn. Ze wilde niks meer met mij te maken hebben. Ik kan je vertellen dat het voelde als een mes in mijn hart, wat ik binnen kreeg en las terwijl ik op mijn werk was. Ik storten helemaal in. Mijn lieve collega F was er voor mij en heeft mij opgevangen die dag, en de dagen die volgde. Zonder haar was zeker verder ingestort.

Die zelfde avond is mijn man naar mijn ouders gaan. Zus heeft hulp nodig, veel hulp. Hoe zij doet richting zijn zwangere vrouw kan niet en mag niet. Er waren geen verwijten richting mijn zus van mijn man. Hij omschreef het heel mooi; “Zus heeft hulp nodig. Dit is verwijt richting D., dit is schreeuw om hulp. Leven is te zwaar voor haar. Ze moet geholpen worden”. Mijn ouders staan hier niet voor open. Het is het probleem van zus en mij. Het feit dat mijn psychisch niet in orde verslaafde zus mij mijn gezinsgeluk niet aan kan en verwijt, vinden zij niet noodzakelijk genoeg om haar te helpen. Zij vinden dat ze haar helpen, want ja de brengen haar naar haar werk en de coffeeshop. Zo hoefde het arme kind niet van een straatdealer te kopen als een junk…

Deze dag heb ik het contact met mijn zus verbroken, voor mij een mijn gezin.

“Je gebruikt al 15 drugs dagelijks. Als jij echt zo graag een kind wil laat je je daar voor behandelen. Mijn VERSLAAFDE ZUS vertelt mijn vrienden dat ze zwanger wilt worden van haar VERSLAAFDE VRIEND. Denk na. Als je kinderwens zo sterk is zou je dan niet is je shit aanpakken? Niet alleen je drugs? Want ff serieus wat voor kwaliteit van leven geef jij jezelf? Wat voor kwaliteit van leven kunnen jullie nu een kindje geven? Misschien moet je daar is over nadenken dan jezelf heel erg zielig te vinden. Als verslaafde zal jij mijn kindje niet ontmoeten. Ik wil hem of haar het best mogelijke geven in het leven.

En jij kan dit nu niet zijn.

Ik doe heel lang mijn best om lief en begripvol voor jou te zijn. Maar om eerlijk te zijn kan ik niet meer op brengen. De hele boze wereld is altijd tegen arme zus. Sorry zus maar er is zoveel shit die je jezelf op je hals haalt maar je wilt het niet oplossen. Zoek het dan uit. Mijn man en ik werken elke dag keihard aan ons zelf om het beste eruit te halen voor ons en de baby.

Ik hoop dat jij dat in de toekomst ook voor jezelf kan.

En niet andere verwijt die het wel doen en of kunnen”.

Nu zijn we een jaar verder, en ben ik alweer een half jaar mama van mijn kleine grote pretletter baby. Tot op de dag van vandaag heb ik geen felicitatie van mijn zus mogen ontvangen van de geboorte van mijn dochter. Elke verjaardag skip ik, omdat ik weiger mijn dochter bloot te stellen en zo iets toxisch. Want niemand, maar dan ook niemand durft en wilt mijn zus aan te spreken op haar negatieve gedrag. Ik daarin tegen krijg bij elk contact te horen waarom ik zo moeilijk doe.

Dit laatste is helaas nu in de week voor kerst weer geëscaleerd, omdat ik weiger aan tafel te zitten met zus met kerst. Aansluiten zou een grote poppenkast zijn, een goedkeuring voor zus haar gedrag, goedkeuring van de opstelling van mijn ouders en familie, maar vooral een gevaar voor mijn dochter. Zus heeft zoveel jaloezie en afgunst van mij en mijn gezin, dat ik haar inschat als een gevaar voor mijn dochter. En het doet mij pijn om dat te moeten concluderen.

De familie viert samen kerst, maar mijn gezin is daar geen onderdeel meer van. Wij vieren deze kerst dit jaar samen, met zijn 3. Gelukkig dat wij 3 er mogen zijn, gelukkig als gezin. Onze eigen familie.