Vriendschappen, die het TRAJECT in de weg zitten...

Ik denk dat veel vrouwen maar misschien ook mannen hierover mee kunnen praten. Ja en wat boel ik precies met m'n titel, hoe bedoel je in de weg zitten. Als ik terug ga naar 2003/2004 begon ons avontuur ( ja hoe kan je hier een andere naam aangeven), het avontuur heel positief wij hadden beide zoiets van nou dit komt helemaal goed dit kunnen wij. Ook toen waren wij er heel open over, het was voor ons totaal geen geheim. We hadden totaal ook niet gedacht dat dit een best zwaar traject is, naja zwaar dat klinkt misschien ook wat overdreven. Ook waren wij hier heel open over tegenover onze vrienden, het begin van het traject waren we nog ''interessant'' bij andere(zo voelde dat bij ons). Alles was nog nieuw en onbekend, maar naarmate we verder in het traject zaten leek alsof het allemaal minder interessant werd. Er werd minder naar gevraagd of het leek wel of we ontweken werden. En natuurlijk ik kan wat vrienden opnoemen die meeleefde met iedere stap en dat heb ik ook enorm gekoesterd.

Want ondanks dat je met z'n 2e bent voelt dit traject soms enorm eenzaam, je beleeft alles op een eigen manier. En wij vrouwen voelen alles , wat er gebeurd met ons lichaam. En ik was absoluut niet afhankelijk van mijn vriendschappen maar koesterde ze. Ik ben blij met de dierbare om mij heen, maar het is niet dat ik ze 24 uur per dag nodig heb. Maar toen ik sommige echt nodig had waren ze ver te zoeken, in het begin was het er nog wel.

Ik zat een paar jaar geleden in een ivf(pgd) traject en bij de eerste terugplaatsing dacht ik dit wordt hem, na iedere tegenslag vertelde ik de mensen om ons heen dat het weer niet gelukt was. Ergens schaamde ik me ook omdat ik er van''overtuigd'' was dat het wel snel zou lukken, dit omdat er in het ziekenhuis was gezegd dat ik gezond was(ben) en m'n baarmoeder er heel mooi uit zag. Maar iedere keer dat ik sommige vriendinnen moest vertellen dat het weer niet gelukt was, merkte ik steeds meer afstand. Het waren ook vriendinnen die ook zelf van alles op hun bordje hadden, maar ik probeerde er ook voor hun te zijn waarom lukte dat niet bij hun. Wat had ik ''verkeerd'' gedaan, ja klinkt heel dramatisch maar dit was wel de zin die zich steeds door m'n hoofd afspeelde. 

En ik weet het is een heel kwetsbaar onderwerp en wat voor reactie geef je als iemand keer op keer een tegenslag te verwerken heeft. Maar lieve lezers, niets je hoeft niets te zeggen. Soms vind de persoon het ook fijn als je gewoon een filmpje mee kijkt of mee helpt bij het opeten van al haar chocolade. Of een berichtje stuurt ''ik denk aan je'' , of een arm een schouder of een luisterend oor aanbied. Meer niet en natuurlijk begrijpen we dat je soms/elke keer niet weet wat je moet zeggen, ik weet soms ook niet wat ik precies moet zeggen als iemand een dierbare is verloren of baalt van het leven. 

''En momenten of reacties als ; ja ik negeerde je omdat ik niet wist hoe je op mijn zwangerschap zou reageren, of ik had het gevoel dat ik bij jou mezelf niet zwanger kon voelen. Ja ik wil geen contact meer want ik weet niet hoe ik met je moet omgaan nu jij in dit traject zit, ik schaam me dat ik wel zwanger ben en jij niet'

Deze reacties en momenten doen pijn, ik kan hier niks aan doen. Ik doe er alles aan zodat JIJ je op je gemak voelt, ik ben dankbaar en blij voor je dat je zwanger bent. Er kinderen door je huis heen huppelen. Ik ben dankbaar dat ik een onderdeel mag zijn in het leven van JOUW kinderen... En natuurlijk ik hoop dat wij ooit ook een kind in onze armen mogen sluiten, ik hoop dat ons kind ooit met jouw kind mag spelen. Maar ik zal nooit maar ook nooit, jou het gevoel geven dat jouw zwangerschap er niet mag zijn....

En nu , nu koester ik de vriendschappen die ik nog over heb of vrienden die ik pas heb leren kennen. Die mij zien als Meredith en niet als Meredith die in een fertiliteitstraject zit...

Website : www.huisjeboompjehandicap.nl

Instagram : huisje_boompje_handicap