Vreselijke pijn

De hele avond ben ik niet lekker. Om 21.00 uur maar naar de huisartsenpost gebeld. Ik kon pas om 23.30 terecht. Ik wist al dat ik dat niet zou halen, het duurde zo lang. Rond 22.00 uur is het zelfs zo erg dat ik niet alleen naar de wc kon lopen. Ik kon niet meer op mijn benen staan van de pijn. Maar even de temperatuur meten want koorts dat had ik zeker. 40,5°c gaf hij aan. Ik schrok mij rot natuurlijk. Weer opgebeld naar de huisartsenpost. Zij gaven aan dat ik meteen kon komen. Gelukkig had ik mijn moeder al gebeld en was ze al bij me zodat we meteen konden gaan.

In het ziekenhuis aangekomen konden we gelukkig meteen bij de arts terecht. Deze wilde eerst uitsluiten of ik niet een blaasontsteking had. Dat bleek het allemaal niet te zijn. Maar ik maakte mij meer zorgen om de baby. Ik vond dat er eigenlijk eerst daar naar gekeken moest worden. De arts snapte mij wel maar wilde eerst uitsluiten of er niks met mij mis was. Maar omdat er niks was uitgekomen werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog. 

Ik mocht vervolgens naar de kraamafdeling om daar een echo te laten maken en te kijken of er niks aan de hand was met onze baby. Er werd ook gekeken of ik niet al weeën had. Maar ik wist zeker dat het dat niet kon zijn. Maar blijkbaar kun je weeën krijgen als je meer dan 40°c hebt. Dit wist ik helemaal niet eens. Maar ik wilde alleen maar weten of die kleine wel in orde was, ondanks dat ik mij zo beroerd voelde. Ze gingen ook kijken of ik toch niet een miskraam zou krijgen, daar dachten ze ook nog aan. Mijn lichaam kon het nog afstoten. Dit was ook niet het geval gelukkig. Uiteindelijk hebben ze niks kunnen vinden. Geen oorzaak. Daar sta je dan. Hartstikke ziek, hartstikke veel pijn en ze kunnen niks voor je doen. We werden zonder iets naar huis gestuurd en ik moest het maar uitzieken met wat paracetamol. 

Goed, ik was blij dat we weer naar huis konden, wetende dat er met de baby niks aan de hand was. Ik heb mijzelf nog erg lang ziek gevoeld. Werken was er ook niet bij. Het enig wat ik kon doen was rusten. Tot ik ruim 2 weken later weer zo'n aanval kreeg. Nu was de koorts nog hoger dan de vorige keer. 

Ik heb de verloskundige gebeld. Die was gelukkig in de buurt en kwam bij ons langs. We gingen meteen luisteren naar de baby. Maar tot onze schrik konden we haar niet vinden met de doptone. Ik reed met haar mee naar de praktijk om een echo te maken. Daar was niks geks op te zien maar om zeker uitsluitsel te hebben stuurde ze mij toch door naar het ziekenhuis.

 

Ik kon toen meteen bij de kraamafdeling terecht voor een echo. Ze namen als eerste bloed af om alles te checken. Dit kon namelijk lang duren voordat we de uitslagen hadden en eerder konden en mochten we niet naar huis toe. Ze zorgden echt super goed voor mij op de kraamafdeling. Echt toppers daar! 

Een hele geruststelling dat met de kleine alles oké was. Maar ondertussen voelde ik me steeds zieker en zieker. We werden weer naar beneden naar de SEH gebracht. Daar had ik het op een gegeven moment heel erg koud. Ik kreeg een extra warmte deken. Ook werd mijn temperatuur gemeten en bleek ik 41,3°c te hebben. Het ene moment had ik het weer warm dus ging de deken er weer af en daarna weer te koud en ging de deken er op. Het ging zo een aantal uur door. Uiteindelijk bleken mijn ontstekingswaardes te hoog te zijn. Ik had een infectie. Na een hele lange nacht mochten we eindelijk weer naar huis toe. En kon ik daar verder uitzieken en vooral rust nemen. 

Voor nu wens ik je een fijne dag, avond of nacht. En alle liefde voor jou 💛

Liefs, Marjolein