Voor een tweede proberen na het verlies van Leon

Het is nu al een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb, denk ook dat dit komt omdat ik echt in mijn eigen wereld zat en ik moest daar uit. Ik zat in een negatieve spiraal wat natuurlijk logisch is maar kon zo niet verder blijven gaan... 

Ik ben terug beginnen te solliciteren want ook al heb je net zoiets traumatisch meegemaakt, de wereld blijft verder draaien. Niet enkel voor het financiële, maar ook voor afleiding had ik iets nodig. Van zo weken thuis te zitten begon ik gek te worden en mijn woning werd elke dag kleiner en kleiner. 

Ben nu ongeveer een maand geleden ergens begonnen en het is wel een grote verandering om van thuis 'niks' te doen naar ineens terug voltijds werken. Toch ben ik ook ergens blij dat ik terugwerk, daar kan ik ook mijn verhaal kwijt en het blijft mij deugd doen om over mijn kleine prins te kunnen praten. 

Vele vinden het snel, anderen denken er ook zo over. Dit is voor iedereen anders. Toch hadden mijn vriend en ik vrij snel iets 'we willen opnieuw proberen'. Mijn laatste zwangerschap ben ik onverwachts in verwachting geraakt, door de pil heen. 

Nu 3 maanden later gebruiken we geen anticonceptie en is het nog steeds niet gelukt. In mijn hoofd gaat het dan 'Doen we er geen moeite voor, lukt het direct. Kies je er bewust voor, wordt het enkel moeilijker.' Mensen gaan denken met dit te lezen 'pff amai die denkt dat snel' toch is het zo... Voel me er soms ook wel k*t over dat ik zo snel denk want andere koppels doen er jaren over en ik klaag over 3 maanden... Had het gewoon heel graag anders gezien... 

Had mijn laatste zwangerschap natuurlijk graag anders gezien. Het is niet omdat we graag snel voor een tweede willen gaan, dat wij onze eerste die we verloren hebben daarmee vervangen. Totaal niet! De liefde die ik voor Leon heb is zo immens en intens groot en zou deze zo graag willen delen met een broertje of zusje voor hem. Wetende dat hij altijd zal waken over hen. Over ons. Voor altijd de grote broer en dat wil ik hem en ons geven. Dus elke maand dat de menstruatie doorkomt is weer een slag in het gezicht... 

Tot een twee weken geleden had ik ook nog melkproductie en o wat voor tranen dat ik heb gelaten toen ik door had dat dit was gestopt. Het enige dat ik van Leon (fysiek) nog had, is ook afgenomen. 

Volgende maand in juli zou het zover zijn. Dit begint wel echt enorm moeilijk te worden. 

Ik dacht dat het beter ging, het is ook een tijdje beter gegaan met mij. Van een huilbui om de 1 - 2 weken naar een huilbui om de 3 - 4 dagen. Het was een datum waar wij zo hard naar uitkeken en nu is het datum dat ik nooit meer wil horen of zien. Want dat had de dag moeten zijn dat ik mijn kindje ter wereld zou brengen. Dat had de dag moeten zijn dat ik op een roze wolk zat. Ik hoor mensen al komen 'maar 5% van zwangere vrouwen bevallen op deze datum.' Ja mevr/ mnr ben heel blij, toch is dit mijn enige houvast geweest heel de zwangerschap, zeker nu na dat het is afgenomen van mij. Het is een schatting en ik zal nooit weten welke dag hij geboren zou zijn moest alles gezond en wel zijn toch is dit een streefdoel geweest en nu is deze ook weggevallen... 

Na de bevalling ben ik op controle moeten gaan bij de gynaecoloog. Ze had mij er al voor gewaarschuwd, maar alles was in orde met Leon. Ze weten niet wat of waar het is misgelopen, dus we weten niet wat de oorzaak van zijn overlijden is jammer genoeg. 

Toch breek ik mijn hoofd er nog steeds over. Zo heb ik vorig weekend gezien op het nieuws dat er een virus uitbraak is bij de zwangere vrouwen met beperkte symptomen en één ervan is rode vlekken in het gezicht krijgen met gevolg hartfalen bij de foetus tot overlijden van de foetus. Natuurlijk krijg ik het dan in mijn hoofd dat dat stom virus de oorzaak is van het overlijden van mijn zoon. Heel snel heb ik mijn gsm genomen en direct een afspraak gemaakt bij de huisarts voor een bloedonderzoek, want ik moest en zou met zekerheid weten dat dat virus het gedaan heeft. 

Eenmaal bij de huisarts heel het verhaal verteld van wat ik denk dat er aan de hand is, zei ze tegen mij dat ook al komt de uitslag positief uit kan het zijn dat ik ooit al besmet ben geweest met het virus, maar dat ze niet kunnen zeggen wanneer ik besmet ben geweest. Ze zat er enorm mee in want ze wil mij natuurlijk het liefst van al antwoorden geven, maar ze wil mij ook niets wijsmaken om mij gewoon een antwoord te geven... 

In ieder geval heb ik de uitslag teruggekregen en deze was wederom negatief... Doeme, toch niet dat stom virus dat de boosdoener is. Ergens hoop je wel dat je ooit een antwoord gaat hebben om het te weten, maar als ze na al die onderzoeken nog steeds niets vinden moet je op een gegeven moment wel vrede gaan nemen met dat de natuur dit zo beslist heeft op dat moment. Of dat Leon zelf dat beslist heeft. Ergens geeft het dan ook weer een troost om te weten dat ik wel gezonde kinderen kan maken, nu moeten het ook nog gezonde levende kinderen zijn...