Verlies na stilgeboorte
En weer doe ik het, oneindig googelen.. “bloedverlies, krampen, grote bloedstolsels maar toch zwanger” “krampen door utrogestan met bloedverlies maar nog steeds zwanger” “miskraam is geen miskraam” “miskraam maar toch zwanger tweeling” “miskraam maar toch een hartje” en ga zo maar door..
En waarom? Want ik weet dat Google het antwoord niet heeft. Ik weet dat er geen kant en klare handleidingen zijn, ik weet hoe miskramen voelen, dit was zwangerschap nummer 15 tenslotte. En toch wil je hoop houden, dit was alles waar ik me aan vast hield. Waar wij ons aan vasthielden. 6 weken en 5 dagen, want je krijgt tenslotte wat weken cadeau. 24/2 was de terugplaatsing en 1/3 wisten we het, 24 dagen mocht ik “genieten” met doodsangsten van het idee dat er hoop was, dat er een lichtje kwam..
Na een week ziek te zijn geweest van Corona en daarna eigenlijk te moe om ook maar iets te doen, liep het huishouden behoorlijk achter. Nu heb ik sowieso nog niet de schoonmaakskills terug, aangezien ik gewoon bij alles denk wat heeft het voor nut. Maar daar ging ik dan eindelijk weer eens het huis aanpakken van boven naar beneden. De zolder was klaar en even een broek check. Degene die meerdere miskramen hebben gehad zullen dit herkennen. Continu die bevestiging nodig hebben dat er geen bloed in je broekje zit.. en waar het 23 dagen goed ging, waren mijn broekje en eeuwige sportlegging nu opeens rood.
Gelijk wist ik dit is fout. En toch twijfelde ik, want ik had tenslotte nog geen krampen en daar beginnen de miskramen altijd mee bij mij. Het mocht en kon ook gewoon niet, dit was onze laatste kans voor ons gevoel. (Nu hoop en duim ik alleen maar dat we daar geen gelijk in hebben en wil ik elke laatste strohalm weer proberen, maar over de allerlaatste embryo, geen punctie meer en een te lage amh waarde hebben we het een andere keer).
Gelijk belde ik het ziekenhuis en terwijl ik aan de telefoon was kwamen de krampen in alle hevigheid opzetten. Ik mocht gelijk komen alleen de kans was wel groot dat we dan nog een kloppend hartje zouden zien en dat, dat dan alsnog niks betekend. Dit keer koos ik voor mezelf, de gedachte om een kloppend hartje te zien wat daarna niet meer zou zijn trok ik niet. Ze waren zo lief weer. We hebben afgesproken dat we morgen sowieso op controle komen in de hoop dat het ergste dan achter de rug is. De 7 weken echo van aankomende maandag is afgezegd.
1/3 deed ik savonds om 00:00 uur een test. We hadden afgesproken om eigenlijk gewoon te wachten, maar de afgelopen jaren heb ik allerlei rituelen en hou vastjes voor mezelf gecreëerd (zoals vele lotgenoten met mij, blijkbaar is dit normaal als je in een fertiliteitstraject zit..) dus het moest stiekem en op die datum. De controle streep was er nog niet en de teststreep verscheen al, licht maar toch. Daarna had ik natuurlijk haast dat P. naar boven kwam en heb ik stiekem zijn telefoon achtergrond veranderd met de foto hierboven.
Eindelijk weer die 2 streepjes, wat was hij blij, wat waren we opgelucht, maar ook nuchter. De volgende ochtend gelijk 2 goede strepen. Eerst het bloedprikken afwachten. Hcg 451 en ook progesteron was goedgekeurd, 2 dagen later Hcg 750.. nou ik kan je vertellen wij hebben gedanst, gehuild, gelachen en ik viel bijna flauw. Die scores zeiden zoveel voor ons, we hadden weer een strohalm. Waar ik normaal bij een tp wel 5 testen op een dag deed, had ik nu 5 keer in totaal getest. Er moest een knop om en ik probeerde me er oké bij te voelen, vertrouwen te hebben..
En nu ging ik hem weer bellen.. Ik belde P. met het slechte nieuws, hij brak en zijn allerliefste collega’s regelde gelijk dat hij thuis werd gebracht vanuit het buitenland. Wat een lieverds, echt waar zijn collega’s en baas zijn van goud. Van niemand zoveel begrip als van hun en dat in een echte mannenwereld.
Ik kan je vertellen dat je je als vrouw zo weinig vrouw voelt.. dat je zo faalt, dat het me weer niet lukt een baby vast te houden, dat ik mijn partner weer dat verdriet moet doen, dat ik de opa’s en oma’s opnieuw geen kleinkind kan geven, dat ik de tantes weer verdriet doe.. en het ergste van alles vind ik nog wel, dat ik weer de oudste 2 niet het gevoel kan geven van grote broer en zus. Gelukkig weten zij van niets..
Overal zie ik de plaatjes uit de grond schieten van aankondigingen “behind every storm there is a rainbow”, elke keer heb ik de neiging om te reageren dat, dat helemaal niet vanzelfsprekend is. En weet je zelfs toen we even de illusie hadden dat het ons gegund was, had ik dat gevoel nog niet. Het gemis van Pip is daarvoor te sterk en te groot. Ik kan me niet voorstellen dat, dat ooit minder wordt..
Nu ik mezelf weer wezenloos Google leer ik ook weer dat ze van een miskraam spreken tot 16 weken zwangerschap. Hoe dan? Dat zou 2 weken voor Pip zijn, ik kan me niet voorstellen dat 2 weken zoveel verschil maakt qua lengte, gewicht en vorming. Je spreekt dan dus over een heel babymensje, dat kun je toch geen miskraam noemen?!
Na 16 weken spreek je blijkbaar van een doodgeboorte, ik zeg altijd stilgeboorte dat vind ik toch altijd net wat “vriendelijker” klinken. Maar goed ik dwaal af..
Nu lig ik hier weer om 4:00u naar het plafond te staren, met die ellendige kraamverband in, 2 zelfs en een handdoekje onder mijn billen. De ergste krampen en stolsels zijn hopelijk achter de rug, ik voel het vloeien en “ploppen” als er weer een groot stolsel komt, maar ben elke keer nog bang om te kijken. Het beeld is alsof je wordt teruggefloten in de realiteit. Ik heb gegild, gevloekt en in mijn mama’s armen geschreeuwd dat ik een levende baby wil.. mijn ogen en gezicht zijn weer zo opgezet en dit keer niet alleen door de hormonen.. verdriet doet gekke dingen met je.
Het was nog zo pril, ik ben niet naïef, maar dit was de beste van onze embryo’s, een 5.1AA een “lucky gold one” onder de embryo’s, dus je krijgt toch hoop. Op wachtdag 6 een dikke knalstreep, 3 kilo afgevallen omdat ik niks binnen hield, de vermoeidheid, 23 dagen geen bloedverlies.. Elke kwaal, elke dag extra zorgt toch weer voor hoop. En degene om ons heen, het kleine handje vol die we het wel moesten vertellen, vonden mij terughoudend/gereserveerd, maar hoop had ik echt dat er eind oktober een levend hummeltje in onze armen zou liggen.
Nog nooit heeft een miskraam zo gevoeld voor mij.. Het is niet te vergelijken met het verlies van Pip laat ik daar duidelijk in zijn. Alleen het is wel opnieuw afscheid nemen van toekomstdromen.. en die kraamverbanden en stolsels nemen me weer zo mee terug in de tijd..
Ik voel me weer schuldig, het is mijn lichaam, komt het door die k*corona en de hoge koorts, komt het door mijn angst en schuldgevoel, was ik niet lief genoeg voor deze baby? Ook al probeerde ik te vertrouwen en lief te hebben, het gemis en de aandacht gingen elke dag naar Pip, meer dan naar deze baby.. zal hij/zij dat gevoeld hebben? Maar dat kan toch ook nooit anders? Zwanger zijn na verlies is toch ook een mindfuck en gewoon letterlijk uitzitten? Het is toch logisch dat die rouw blijft en dat ik meer met Pip bezig was/ben? Haar ken ik, mis ik, als zij gewoon op de normale manier was geboren dan waren we sowieso niet opnieuw teruggegaan.. komt het door die gedachtes? Terwijl hij/zij wel zo gewenst was, heel erg zelfs..
Ik probeer de baby zelfs “het” te noemen, een vruchtje, te zeggen het was nog zo vroeg, het was nog niks, volgende keer beter, gelukkig heb je er twee, ben maar dankbaar.. Ik probeer hetzelfde te denken en zeggen als de gekke maatschappij waar we in leven, de dingen die we dagelijks te horen krijgen, duidelijk van personen die zelf (gelukkig) geen verlies hebben ervaren. Maar het werkt niet, ik kan het niet, niet meer in ieder geval.. want zo praatte ik voorheen wel over mijn miskramen, ook ik was daar schuldig over, om het voor mezelf te bagatelliseren zodat het makkelijker werd.
Al vele malen heb ik in mijn hoofd nieuwe blogs getypt voor Pip, de week dat ze thuis was, het afscheid, het half jaar mijlpaal, de uitgerekende datum en nog veel meer. Elke keer lukte het niet om eraan te beginnen, werd ik alweer misselijk bij de gedachte alleen. Het was niet de bedoeling om nu überhaupt bekend te maken dat we opnieuw zwanger mochten zijn, maar toch schrijf ik nu weer van me af.. en waarom? met welke hoop? Dat ik een berichtje krijg van iemand die ook krampen, stolsels en bloedverlies had maar toch een kloppend hartje? Stiekem wel….
Dus nu blijven we hopen. Hopen op een goede echo, ook al weet ik realistisch gezien dat het niet kan. Hopen op meer geluk in de toekomst, dat die echte fysieke laatste kans dan meer geluk gaat geven, hopen dat het verlies een keer stopt en we een lichtje mogen ervaren… Hopen…
Carlienski
Het is energetisch en ze heeft echt een enorm aantal mensen geholpen. Mensen die het om verschillende redenen niet lukte of opeens niet meer etc. Nu ongeveer 170 kinderen geboren geloof ik! 🥰 ik heb de eerste behandelingen ondergaan om zwanger te raken en daarna de beklijvingssessie om zwanger te blijven! 💪🏻 Ze zeiden dat ik blij mocht zijn als ik 34 weken zou halen. Met 39+1 is hij geboren na de geplande keizersnede en helemaal gezond. Wat een verschil met mijn chronisch zieke dochter (26+0 weken) als je nog vragen hebt, laat het maar weten! 😘
Huisjevanliefde
Dankjewel 😘 is dat heel anders dan accupunctuur? Ik heb al vele accupunctuur en Voetreflex behandelingen gehad.. weet je nog welke behandeling je hebt gehad?
Esmee96
Lieve lieve mamma, Wat ontzettend K.U.T., meer woorden zijn er ook niet. Afgelopen week hebben wij ook ervaren dat geen alles omvattend woord is voor verlies bovenop verlies. Ik duim met je mee voor een wonder en een goede echo, maar realistisch gezien vrees ik dat je het meest realistische beeld te pakken hebt nu... Alles wat je omschrijft is meer dan logisch... Jullie baby was niet "niks". Dit was een van jullie laatste pogingen schrijf je zelf, het is een kindje waar zoveel hoop op lag. Het is een kindje wat veel te klein, veel te jong en veel te snel is weggerukt. Je schuldgevoel snap ik helemaal, maar als dit een reden is om jullie kindje "het" te noemen en te zeggen dat "het" nog niets is, is dat niet nodig. Jullie kindje, symbool voor jullie liefdr en samenzijn, verdient ook precies dat, jullie liefde. Als jullie kleine de liefde voor Pippa-Louise gevoeld heeft, heeft het gevoeld hoe immens veel liefde er in jullie omgaat. Verdriet en liefde kunnen niet zonder elkaar (heb ik me ook weer laten vertellen...). Dat betekend dat dit wondertje dat ook gevoeld heeft, de liefde die omgaat in jullie huisje van liefde ❤️. Persoonlijk, zie ik geen reden jullie te verlaten als je zoveel liefde voelt. Als het voor jou goed voelt dit kindje te bestempelen als een kindje, in plaats van je te schikken in het beeld van de maatschappij, doe dat dan ook. Doe wat voor JOU en voor JULLIE goed voelt. Als dit ervoor zorgt dat je al jullie baby's, de "miskraam-baby's" hoe klein en hoe pril dan ook alsnog met naam wil laten registreren, is dat ook jullie keus.
Mama van 2
Wat ontzettend erg dat het weer niet goed lijkt te gaan. Ik heb er geen woorden voor. Dikke knuffel en veel sterkte gewenst ♥️