2 jaar geleden
Verassing...... Zwanger!
Deel 3.2, de dag dat ik achter mijn zwangerschap kwam. Mijn ex had inmiddels al een nieuwe vriendin, die hij hem woonde. Ons contact werd met de dag slechter. Ik heb veel exacte details niet beschreven nadat ik mijn ex vertelde van de zwangerschap, alleen in globale lijnen.
Als klap op de vuurpijl; Mijn uitgerekende datum was 1 april 2022.
10 november 2021; de dag die ik nooit meer zal vergeten.
Ik woonde inmiddels al weer 4 maanden thuis. We waren weer aan elkaar gewend, en het voelde heel fijn. Met mij zelf ging het ook weer een stuk beter en kon ik de scheiding langzaamaan een plekje geven, ondanks dat we nog niet officieel uit elkaar waren.
Zoals je kon lezen in mijn vorige blog, zaten mijn ex en ik vol in het mediation traject om te scheiden.
Een paar keer per jaar, zitten mijn oren verstopt. Op die bewuste 10 november vertelde ik mijn moeder dat ik de huisarts moest bellen, om ze te laten uitspuiten.
Het weerwoord wat ik kreeg: Heb jij eigenlijk wel weer eens een zwangerschapstesten gedaan? Ik ging meteen in de verdediging, want joh.. Dat was toch helemaal niet nodig! Ik was niet zwanger, want ik had in augustus(!) testen gedaan.
Na aandringen deed ik toen een test; en jawel hoor! Dikke bingo! Ik was hartstikke zwanger. Vol ongeloof begin ik keihard te huilen. Omdat ik het niet geloofde, deed ik er een tweede test achteraan. Ook die gaf natuurlijk aan dat ik zwanger was.
Zwanger? Ik? Nu? Terwijl we uit elkaar zijn? Moeten we de stekker uit het mediator traject haken? Hoe gaan we dit doen?! Al deze vragen spookte door mijn hoofd.
11 november; Ik belde de huisarts voor hulp. Die gaf aan dat ik de verloskundige moest benaderen. Dit deed ik, en legde mijn verhaal uit. Ik kon die zelfde middag nog terecht voor mijn eerste echo. In de familie groepsapp ging de weddenschap: hoe ver zou ik zijn? Zelf was ik gaan terug rekenen en gokte ik op twintig weken. Iets anders was niet mogelijk.
Mijn ex wist nog van niks... Ik wilde eerst weten of alles goed was met het cadeautje in mijn buik.
Samen met mama, stik zenuwachtig gingen we naar binnen bij de echoscopist. Ze zetten de apparatuur op mijn buik.......... BAM VOL EEN BABY IN BEELD.
Ik heb gehuild als een klein kind. En voelde me meteen vreselijk schuldig. Want ik had de nodigde drank, sushi en alles wat je niet mag eten tijdens een zwangerschap naar binnen geschranst. En ik slikte nog steeds anti depressiva.
De echoscopiste controleerde de groei, liet het hartje horen en kwam toen met de conclusie: Je bent ongeveer 20 weken zwanger, we kunnen meteen de 20 weken echo doen. Daar kwam uit dat ik voor zover ze kon zien, in verwachting was van een kerngezonde dochter.
En als klap op de vuurpijl; ik was uitgerekend op 1 April 2022. Wat een grap!
Met bibberende benen gingen mama en ik weer naar huis. Één ding was duidelijk: De kleine meid was een verassing, maar zeer welkom. Hoe we het ook gingen doen.
Op 13 november vertelde ik mijn ex, dat er een cadeautje in mijn buik woonde. Hij schrok hier heel erg van, maar na een goed gesprek besloten wij om niet bij elkaar terug te komen vanwege onze dochter. Dit zou voor geen van ons drie goed zijn.
We gingen vanaf dat moment samen naar de verloskundige, samen naar de echo's. Tijdens de gesprekken bij de mediator, kwamen wij niet in goed vaarwater wat betreft onze dochter. Dit is zo uit de hand gelopen, dat mijn ex partner aan gaf tijdens het tekenen van de scheidingspapieren zijn handen er vanaf te trekken.
Ik had me er al op voorbereid, dat hij weg zou lopen.
Shit... Ik word een alleenstaande moeder, die bij haar ouders woont. Kan het allemaal nog erger?!
Deze gedachte zette ik snel van me af. Want ik kon van de daken gaan schreeuwen dat een lang gekoesterde wens werkelijk was geworden...
IK WORD MOEDER!!!
Wil je het vorige deel lezen? Klik hier!
