Van wens naar grootste nachtmerrie | deel 2

Na 10 dagen te hebben gewacht op de uitslag van het dna onderzoek en de vruchtwaterpunctie reden wij naar Utrecht. Het zal wel meevallen toch dacht ik terwijl ik het getrappel in mijn buik voelde. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis krijgen wij eerst een echo. Weer kijken of er al iets veranderd was. Dit gaf mij enigszins hoop. Als ze kijken zal het wel goed zijn toch. Ze prate tegen elkaar in voor mij Arabisch ik snapte er niks van. Dure dokters termen waar niemand iets van begrijpt. 

Na de echo werden wij meegenomen in een kamertje. Ik heb vervelend nieuws voor jullie. Uit het onderzoek is gekomen dat jullie dochter het 22q11 syndroom heeft. De wereld zakte onder mijn voeten vandaan. Een hartafwijking en het 22q11 syndroom. Natuurlijk heb ik in die 10 dagen flink wat websites afgestruind. Er werd ons een keuze gesteld ga je hier mee door of breek je de zwangerschap af. Ik wist het even niet. Alles wat de arts tegen mij zei ging langs me heen. Ik kon alleen maar denken ga wij dit kindje verliezen? Ook werd ons verteld dat wij beiden geen drager waren van het 22q11 syndroom. Dat dit de kans was van 1 op miljoen..

Wij werden dezelfde dag nog doorgestuurd naar een klinisch geneticus die ook in het WKZ in Utrecht zat. Jullie afspraak is over 3 kwartier. Zijn samen naar buiten gelopen toen kwam het allemaal binnen ik heb staan janken samen met mijn vriend op de parkeerplaats van het ziekenhuis. 

De klinisch geneticus gaf ons alle informatie die wij nodig hadden. Konden haar vragen stellen natuurlijk ben je er niet helemaal bij. Na alle informatie te hebben gehoord zijn wij in de auto gestapt richting Deventer. Compleet over de toeren zaten wij in de auto terug met nog hetzelfde getrappel als de heen weg. Wat gaan we doen gaan we hier mee door en krijgt ze een gigantisch zwaar leven of overleefd ze überhaupt de geboorte wel. We keken elkaar aan en zonder woorden wisten we beiden van elkaar. Wij gaan hier mee stoppen. Voor haar voor ons en voor Liv.