Van tellen naar aftellen

Aankomend weekend zijn mijn man en ik 4 jaar samen. De titel man moet ik nog even aan wennen, maar ook dat schijnt op een gegeven moment als normaal te voelen. Al redelijk snel waren we het er over eens dat we toch wel heel graag jong ouders wilden worden. Mijn man heeft al heel lang het gevoel dat hij op zijn 28e toch wel graag papa zou willen zijn. Maar ja, kinderen neem je niet, je moet het geluk hebben om ze te mogen krijgen. En een zwangerschap plannen, dat gaat al helemaal niet. 

Vorig jaar zomer hebben we samen besloten dat we ervoor wilden gaan, dus uiteindelijk ben ik in oktober gestopt met de pil. Ik heb altijd een kinderwens gehad, maar heb ook altijd het gevoel gehad dat zwanger worden niet vanzelf sprekend was. We gingen er dus ook vanuit dat een zwangerschap ook nog wel minimaal een jaar kon uitblijven. De verrassing was dan ook groot toen we er op 8 februari achter kwamen dat ik toch echt zwanger was! 

Na de eerste test, die ik heel eigenwijs 's avonds heb gedaan, hebben we eerst nog 2 testen gedaan om het zeker te weten voordat ik de verloskundige belde. Vanaf dat moment is het tellen begonnen, 7 dagen wachten voor de eerste afspraak bij de verloskundige. Daarna wachten tot de verschillende mijlpalen zoals de 12 weken echo, 20 weken echo, pretecho. En iedere keer was het toch ook weer een verademing om bij de verloskundige te kunnen horen dat het hartje van onze lieve kleine hummel nog net zo vastberaden klopte als bij de vorige controle. 

Mijn zwangerschap verliep niet helemaal vlekkeloos, mijn bloedsuikerwaardes zijn iets te hoog, waardoor ik het voorrecht heb dat ik mijn kleintje nog een paar keer vaker heb mogen bewonderen. Gelukkig zijn er nog geen nadelige gevolgen voor de groei en ontwikkeling van de kleine geconstateerd. 

Een aantal weken geleden vertelde de verloskundige dat ik in verband met de zwangerschapsdiabetes niet langer dan 40 weken zwanger mag zijn. Dit houdt in dat wanneer ons hummeltje zich niet eerder meldt, de bevalling ingeleid zal worden. Op dat moment drong tot me door dat het aftellen echt kan beginnen. Vanaf die dag zou het nog maximaal 12 weken duren voordat we papa en mama zijn. Sindsdien vliegt de tijd voorbij. Deze week moet ik nog 2 (halve) dagen werken en dan mag ik met verlof. Vanaf woensdag hebben we nog maximaal 6 weken te gaan. En we kunnen niet wachten tot het zover is! 

Nu de geboorte van ons eerste wondertje zo dichtbij komt, komen er hele nieuwe spanningen en vragen naar boven drijven. Hoe zal de bevalling zich aandienen? Hoe zullen de eerste momenten met ons kindje zijn? Zijn we echt goed voorbereid? Hoe ziet ons leven er over een aantal maanden uit? Allemaal vragen die niemand kan beantwoorden. Maar een ding staat vast: we voelen nu al zoveel liefde voor dit kleine mensje, dat al het andere ook wel goed zal komen.