Van spannende zwangerschap naar placenta loslating, spoedkeizersnede en superhelden. Deel 3

Het derde trimester van mijn zwangerschap diende zich aan. Ik was intussen veranderd in een zeer langzaam voortbewegende olifant. Nu ben ik altijd een flinke meid geweest, maar in het derde trimester schoot mijn gewicht door het plafond. Door de Corona maatregelen zat ik thuis les te geven en kwamen we bijna nergens meer. Ik pastte niet meer op mijn fiets, en wandelen was niet te doen door de pijn in mijn bekken. Heb je wel eens dat programma op TLC gezien? Over die enorme Amerikaanse mensen die door hun mega overgewicht vast zaten in hun huis? Nou daar kon je me eigenlijk wel mee vergelijken.  

Als klap op de vuurpijl werd het heet. Bloedheet. De temperaturen buiten schoten door het plafond, de mussen vielen dood van het dak en de zwangere vrouwen bijna ook. Nu is een kenmerk van Hashimoto sowieso al dat je je temperatuur niet goed kan regelen. Door de hitte werd dit steeds erger. Ik zwol nog verder op en kon mijn warmte echt niet kwijt. Uit medelijden kreeg ik van mijn vader een airco voor op de slaapkamer, en mijn vriend zette een enorm zwembad op in de tuin. In de maand augustus heb ik dan ook niks anders gedaan dan me verplaatsen van de airco naar het zwembad en weer terug. Verder kwam ik gewoon echt niet meer. 

Met 37 weken zwangerschap was de temperatuur al weer Iets gedaald en zat ik lekker binnen op de bank tv te kijken. Ineens schoot er een enorme pijnscheut door mijn buik. Dit gevoel herkende ik meteen, het leek wel een wee! En inderdaad, een paar minuten later kwam dit gevoel weer terug.  Toen de pijn eenmaal om de vijf minuten kwam hebben we de verloskundige gebeld. Zij zou ons meenemen in haar route en even komen kijken. Tegen de tijd dat ze kwam was de pijn bijna niet meer te houden. Ik zat echt op handen en knieën alle weeën weg te puffen.  De verloskundige meer me 1x aan en zei direct: ja hoor het is zo ver.  Omdat ze toch even wilde weten hoe ver ik was besloot ze me te toucheren. En ik zat potdicht. Mijn baarmoederhals was ook nog helemaal niet verkort waardoor het er toch sterk op leek dat dit hevige voorweeën waren. Ik moest maar met een paracetamol gaan slapen en de volgende ochtend bellen. Slapen kwam er natuurlijk niet van. Tot 1.5 dag later heb ik last gehad van voorweeën.  Ik werd er gillend gek van. Lig je daar een beetje pijn te lijden zonder resultaat.  Uiteindelijk zwakte alles na 1.5 dag af en kon ik weer een beetje ademhalen. Wel was ik inmiddels doodsbang voor de bevalling.  Het was een pijnlijke reminder geweest,.en ik keek er alles behalve naar uit. 

Twee weken later voelde ik me echter ineens helemaal top. Mijn vriend was mijn schoonouders aan het helpen,  en ik besloot even met onze peuter naar de kinderboerderij te gaan (die gelukkig nog open was!). Toen we terug kwamen zat mijn zoontje net even naar Sesamstraat te kijken, toen ik een enorm heftige vreemde buikpijn voelde. Het leek wel of mijn buik ook helemaal opzwol met lucht. Ik ben maar even op de wc gaan zitten, maar de pijn wilde maar niet wegtrekken. Op dat moment kwam mijn vriend door de voordeur binnen. Ik ben van de wc af gekomen en ben hem achterna de woonkamer in gelopen. Ik wilde net vertellen over de buikpijn Toen ik het ineens heel warm en nat voelde worden tussen mijn benen. Alsof ik in mijn broek plastte.  Ik zei nog: Tom mijn vliezen zijn gebroken! Maar toen hij zich omdraaide en naar mijn voeten keek trok hij helemaal wit weg.. 

Next story: de bevalling