Van shotjes drank naar shotjes infuus

Met een lach op mijn gezicht bekijk ik de foto’s van mijn vrijgezellenfeestje van afgelopen februari. Jeetje wat had ik daar veel gedronken, maar dat hoort erbij! Ik heb echt ontzettend genoten van de activiteiten en het gek doen met vriendinnen en familie.

Nooit gedacht dat ik vier maanden later in het ziekenhuis opgenomen zou worden wegens extreme zwangerschapsmisselijkheid en uitdroging. Natuurlijk hoopten we na de bruiloft in verwachting te raken, maar dat de zwangerschap zelf zo dramatisch zou verlopen hadden we niet verwacht.

29 juni 2020

Donkere kringen onder mijn ogen, al 7 keer gal gebraakt die ochtend, nog steeds ontzettend misselijk en ziek. Huilend bel ik de verloskundige op: “de medicatie werkt niet, ik ben al vanaf 5 uur vanmorgen aan het braken en het houdt maar niet op, ik kan niet meer, kun je alsjeblieft andere medicatie regelen?”

De verloskundige klinkt meelevend en geeft aan dat ze een doorverwijzing naar het ziekenhuis gaat regelen, omdat het wel heel extreem is. “Maar misschien kan de huisarts iets anders voorschrijven?” Probeer ik nog.

Een uur later zit ik met mijn schoonmoeder in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Het is ongeveer 15 minuten rijden, maar het lijkt een eeuwigheid te duren. De emmer houdt ik op schoot, mijn hoofd gebogen, rustig puffend.

Het wachten op de gynaecoloog duurt lang. Er zitten nog andere vrouwen in de wachtkamer, allemaal rustig gestemd. Sommige kijken me onderzoekend aan. Het interesseert me niet. Ik huil, puf, kokhals en houdt de emmer tussen mijn benen geklemd. Niks boeit me meer, alleen maar geholpen worden en mezelf weer een beetje mens voelen.

De gynaecoloog is erg aardig en to the point. Ze weet van aanpakken en draait er niet omheen; medicatie wordt veranderd, bloedprikken om te kijken hoe mijn waardes zijn, een infuus met vocht omdat ik waarschijnlijk uitgedroogd ben, een echo om uit te sluiten dat het echt geen meerling is.

Mijn schoonmoeder loopt mee naar de onderzoekskamer en de gynaecoloog zet het echo apparaat op mijn buik. De kleine boon (9 weken) verschijnt op het scherm, maar ik zie niks bewegen, geen kloppend hartje. Mijn schoonmoeder ziet het ook en zoekt nog een keer goed. Op dat moment denk ik alleen maar; “ook prima, zuig hem er maar meteen uit, dan zijn we van alle ellende af”. Paniek of verdriet voelde ik niet eens op dat moment, alleen berusting.

De gynaecoloog beweegt het echo apparaat nog eens, maar zegt niks. Ineens zien we het hartje kloppen. “Ik zie het hartje kloppen”, zegt mijn schoonmoeder bevestigend. De gynaecoloog zegt weinig en checkt of er nog een baby’tje te zien is. Het blijkt er toch echt maar één te zijn. Één stout kindje, dat mij heel erg ziek maakt.

Daarna mag ik door naar de afdeling waar ik word opgenomen. Ik krijg een infuus die de hele middag moet lopen. Mijn man is inmiddels vanuit het werk naar het ziekenhuis gekomen en mijn schoonmoeder vertrekt weer.

Daar lig ik dan, pas 9 weken zwanger, maar zo ontzettend ziek. Het infuus doet me goed en geeft me weer een beetje energie. Toch ben ik ontzettend moe en verslapt, even lukt het me om te slapen. 

Tegen 18.00 uur zitten de 2 zakken infuus erin. De nieuwe medicatie lijkt ook zijn werk te doen. Ik voel me best wel goed! Zo goed is het de afgelopen weken nog niet gegaan! Bijna huppelend verlaat ik samen met mijn man het ziekenhuis. Al kon ik er maar 1 avond van genieten, dit gevoel pakten ze me niet meer af!