Van roze wolk naar donderwolk - hoe onze nachtmerrie begon

Het heeft even geduurd voordat ik kon beginnen met schrijven van het begin van het einde. Ik wil het graag zodat ik zeker weet dat ik niet iets zomaar vergeet over de jaren heen, of maanden en weken. Maar hier gaan we.

Het is maandag de 8e na de 13 weken echo. We hebben de uitslag van de nipt test nog niet binnen en ik word een beetje zenuwachtig. Ik probeer het van me af te zetten en er niet teveel over na te denken. 

Iets rond half 4 zat ik op m’n werk en werd ik gebeld. Ik krijg kriebels in m’n buik en loop even naar de gang op m’n werk. Het is de verloskundige. Ze heeft de uitslag van de nipt test en zegt; ik zal er geen doekjes om winden, de uitslag is niet goed. Vanaf dat moment zakt de grond onder mijn voeten vandaan en ik hoor haar ergens in de verte nog praten. Ik probeerde haar te volgen maar het lukte me niet. ‘De uitslag is niet goed, er is iets aan de hand met jullie kindje’. Dat is wat ik steeds hoor en ik begin te huilen. Tranen rollen over m’n wangen terwijl ik probeer te begrijpen wat ze zegt. In chromosoom 1 mist een gedeelte. Ik weet niet wat het betekend en ze hoort me huilen. Ze zegt ga maar naar huis en als je thuis bent bel me maar even. 

Inmiddels zijn er een paar collega’s bij me gekomen en vragen wat er is omdat ik helemaal overstuur ben. Ik zeg, er is iets niet goed met mn kindje en ik loop naar ons kantoor. Mijn directe collega’s springen gelijk op, op het moment dat ze me binnen zien komen. Ik probeer tussen de snikken door te vertellen wat ik zojuist heb gehoord maar eigenlijk is het enige wat ik uit kan brengen, er is iets niet goed met mn kindje. Ik word gelukkig naar huis gestuurd en ik bel Nick in de auto, huilend, ik zeg ik kom naar huis;

‘ER IS IETS NIET GOED MET ONS KINDJE’ 

Ik probeer uit te leggen wat ik heb gehoord maar snapte het zelf niet. Ik zeg tegen Nick als ik thuis ben bellen we de verloskundige op want ik weet het gewoon niet meer. 

Eenmaal thuis stortte ik in bij Nick. Compleet overstuur. Hij probeert me te troosten maar het lukt niet. Mijn wereld is compleet ingestort. 

We bellen de verloskundige terug. Ze verteld dat ze hebben ontdekt dat er een deletie is in chromosoom 1 en dat we naar het Radboud ziekenhuis moeten voor verdere uitleg. Ze verteld dat ze het Radboud al heeft ingelicht en dat we voor 5 uur worden gebeld. 

Verslagen hangen we op en ik begin weer te huilen. Waarom, en wat? Hoe dan? Is het enige wat ik eruit krijg. 

Als we worden gebeld door het Radboud is onze eerste kennismaking niet heel goed gegaan. We kregen een assistent aan de telefoon die ons vertelde dat ze een aantal afspraken heeft ingepland. Ik vraag bij wie en wat er precies gaat gebeuren. Ze zegt; ja, dat weet ik ook niet ik moet alleen afspraken maken. Daar zit je dan met je emoties en dan zo’n rot antwoord. 

10-11-21 worden we verwacht op de afdeling. Een afspraak met de klinisch geneticus, met de maatschappelijk werkster en de gynaecoloog. Wtf, het moet echt goed fout zitten anders hadden we niet al die afspraken! 

Ik bel mijn manager en vertel hoe het is, hij zegt dat ik maar even lekker thuis moet blijven tot die afspraken omdat ik er toch niet bij ben met mn hoofd. Ik vind het heel fijn en probeer een beetje rustig te blijven tot we daadwerkelijk weten wat er aan de hand is.

We lichten onze familie in en er zijn veel huilende telefoontjes. Ik ga op tijd naar bed wat ik ben gesloopt, kapot, gebroken, op. Ik kan niet meer. 

Mijn wereld is compleet ingestort.