Vakantie!

Nou, daar gingen we dan! Normaal reden we altijd midden in de nacht, maar aangezien ik mijn slaap echt heel erg nodig had, besloten we dit keer overdag te gaan rijden. Zover mogelijk doorrijden en dan hopelijk de volgende dag aankomen in Italië (Piëmonte). 

Bepakt en bezakt vertrokken we dus rond 14.00 uur vanaf huis. De eerste kilometers gingen prima, we passeerden Antwerpen en Brussel, reden door de Ardennen en toen we bij Luxemburg waren besloten we weer even te stoppen om wat te eten. Daar brak ik.. Ik probeerde mij zo groot te houden in de auto, maar eigenlijk voelde ik mij zo slecht. Misselijk, moe en bekkenpijn, maar vooral die misselijkheid was echt hels. Hoe kon het dat ik mij de hele dag prima voelde en nu weer zo ziek. We besproken die optie om terug naar huis te rijden, maar besloten door te rijden, we waren immers al bijna halverwege, terug naar huis was net zo ver. 

Nog eens 100 kilometer verder ging het echt niet meer. We reden naar het eerste hotel dat Google ons gaf en besloten te gaan zoeken naar een slaapplek. Maar helaas, we zouden Robert en Raquel niet zijn als het niet weer een uitdaging was: alle hotels in de omgeving waren vol. 

Uiteindelijk hadden we om half 2 ‘s nachts een hotel gevonden, midden in het centrum van Nancy (dus ook weer een stuk terug op de route) en konden we ons bed in. 

Van slapen kwam helaas niet veel. Ik voelde mij zo ziek en de airco op de kamer was kapot. Helaas spuugde ik de volgende ochtend elke druppel water weer uit en stuurde ik dus Robert in zijn eentje naar het ontbijt. We besloten daarna snel verder te rijden: hoe eerder we op de eindbestemming aan zouden komen, hoe eerder ik mij (hopelijk) beter zou voelen. 

De rest van de route heb ik weinig van meegekregen. Ik focuste mij op ‘niet kotsen’, ‘over hoeveel kilometer gaan we weer pauzeren’ en ‘hoeveel uur nog naar de camping’. Uiteindelijk kwamen we daar eind van de middag aan en konden we redelijk vlug de tent opzetten. We mochten aanschuiven bij vrienden, maar het enige dat ik kon eten was droge pasta. Gelukkig genoot Robert wel van het -met liefde klaargemaakte- diner. 

De dagen die volgden ging het gelukkig best redelijk. We planden onze dagen zo, dat ik het grootste deel van de dag in het zwembad kon liggen, zodat ik in ieder geval genoeg verkoeling had. Robert ging dan vaak alleen op pad; wandelen, boodschappen doen of mountainbiken. Uiteraard had ik mij de ‘babymoon’ anders voorgesteld, dat maakte me ook erg verdrietig. Welke zwangere vrouw wil er nu de hele dag nadenken over kotszakjes, genoeg frisse lucht, welk eten zou ‘goed’ te kotsen zijn en hoe gaat deze activiteit vallen? 

Behalve aan het zwembad liggen, maakten we wel samen wat korte wandelingen, aten we pizza met salami (mijn craving, maar ik at hem niet in het restaurant, aangezien ik misselijk werd van alle prikkels daar), heb ik nog nooit zoveel tijd doorgebracht in het winkelcentrum met airco en genoot ik van de dutjes in de hangmat. 

Naast dat dit natuurlijk veel met mij deed, had dit alles ook heel veel effect op Robert. Tijdens de vakantie beschermde hij mij als een soort leeuw. Hij maakte om de haverklap ruzie met andere toeristen en op één avond had hij zich zelfs een dronken Italiaan op de hals gehaald.. Ook was hij naast prikkelbaar, heel erg moe en had hij snel last van zijn nek door de whiplash die hij overgehouden heeft aan het ongeluk. 

De terugreis verliep gelukkig beter dan de heenreis. Hoewel ik de avond voor vertrek 2 uur geslapen had van de zenuwen (help, straks gaat het net zo vreselijk worden als de heenreis) en ik de ochtend startte met het volkosten van een aantal kotszakjes, hadden we een redelijk rustige reis en een prachtige bed&breakfast halverwege (met een McDonalds om de hoek 🙏🏼).

Terugkijkend op de vakantie ben ik heel blij dat we gegaan zijn, want ik had waarschijnlijk spijt gekregen als we thuisgebleven waren, maar kijk ik niet met hele fijne herinneringen terug op deze laatste vakantie met zijn tweeën. 

Eenmaal terug in Nederland voelde ik mij niet veel beter dan op vakantie, maar hoe de volgende weken verliepen, vertel ik in de volgende blog.