Uitwendige versie / draaipoging met 37 weken zwangerschap 🔃

De zwangerschap was geen walk in the park 💃. Ik denk overigens dat er maar weinig vrouwen zijn die het zo ervaren, op natuurlijk een groepje gelukkige dames na. Het is meestal nou eenmaal zwaar, met een grote fysieke en mentale impact.

Naarmate de zwangerschap vorderde werd duidelijk dat de kleine eigenwijs niet zelf zou gaan draaien, dus werd mij een uitwendige versie (draaipoging) geadviseerd. We waren er laat bij, want een stagiair had eerder blij medegedeeld dat de baby nu eindelijk goed lag. NOT 😕. Mocht het lukken, had ik kans op een natuurlijk bevalling wat voor zowel baby als mij beter zou zijn dan een keizersnede. Dit qua natuurlijk verloop, herstel, hormonen die vrijkomen etc., ik bedoel niet dat het één makkelijker of moeilijker is dan het ander. Het was echter niet zonder risico en moest daarom in het ziekenhuis plaatsvinden.

Ik stond doodsangsten uit en ging er samen met mijn man met knikkende knieën heen. Ik moest vooral zo rustig mogelijk blijven liggen zonder iets in mijn lijf aan te spannen. Mijn buik werd ingesmeerd met gel en de positief gestemde verloskundige (hierna VK) duwde beide handen ruw onder de billen van mijn dochter om deze uit mijn bekken te tillen. Het deed vreselijk veel pijn (ik was ook al bijna 37 weken zwanger en had weinig ruimte), moest mijn kaken op elkaar bijten en tranen bedwingen. Het lukte telkens eventjes en voelde hierbij elke keer haar hoofd in mijn ribbenkast duwen. De VK probeerde met 1 hand de billen omhoog te houden en ondertussen met de andere hand haar hoofdje met volle kracht naar beneden te duwen. Het voelde zó onnatuurlijk, deed pijn en in mijn hoofd schreeuwde ik ‘NIET DOEN! STOP! DIT IS NIET GOED! JE BREEKT HAAR NEK!’, maar ik hield mijn mond en vond ik dat ik me niet moest aanstellen. De VK was inmiddels ruim 15 minuten bezig, had meerdere pogingen gedaan en de tranen stroomden intussen stilletjes over mijn wangen. ‘Gaat het nog?’ vroeg hij. Ik knikte braaf ‘ja’. ‘Het is ook meer de spanning hè’, zei hij, waarop mijn man die het allemaal moest aanzien snauwde: ‘Helemaal niet, ze heeft hartstikke pijn!’.  Hij wilde het nog één keer de andere kant op proberen, maar ze gaf geen krimp. Nadat hij zei dat het beter was om te stoppen was de nachtmerrie voorbij. Ik moest wel ter controle een aantal uren blijven om haar hartslag te volgen en kreeg een echo om te checken of haar navelstreng niet om haar nek terecht was gekomen. Alles was gelukkig goed, maar ik was intens verdrietig. Niet alleen zou ze nu middels een onnatuurlijke weg ter wereld komen en maar ik had haar ook enorme stress veroorzaakt in de buik, dat kon voor mijn gevoel bijna niet anders 😢..

👉Side note: dit is natuurlijk mijn persoonlijke ervaring en feit is wel dat een uitwendige versie, mits je er op tijd bij bent, een slagingskans heeft van 40 tot 50% (bron: KNOV) en dat dit zelfs nog hoger is als je eerder bevallen bent. Laat je dus zeker NIET ontmoedigen door mijn verhaal🍀!

Liefs.

https://www.instagram.com/charlys.blogboek/