Uit het ziekenhuis maar niet thuis 2/2

In mijn eerdere blogs heb je kunnen lezen welke verwachtingen ik had van een zwangerschap en hoe ik mijn leven heb georganiseerd in de woonkamer van mijn moeder. 

Ik woon tijdelijk bij mijn moeder in om te revalideren na een bloeding in mijn psoasspier, een complicatie op de behandeling voor een trombose op mijn mechanische hartklep.

In deze blog neem ik jullie mee naar wat nog wél doorging in de zwangerschap, het normale in de abnormale situatie.

Als ik een week ontslagen ben uit het ziekenhuis staat er een controle bij de gynaecoloog gepland. De controles zijn in hetzelfde ziekenhuis als waar ik als kind op controle ging bij de cardioloog. Vaak mocht ik na afloop van zo'n bezoekje iets kleins uitkiezen in het winkeltje.
Mijn wens was om na de 13-weken echo een eerste dingetje te kopen voor de baby, de traditie voortzetten.
Na de 13-weken echo ging dit helaas niet en nu is onze kans. De echo is goed, het kindje lijkt niet te lijden onder wat ik heb moeten doorstaan. Eindelijk kan ik wat kopen voor onze baby.
We kiezen een Nijntje regenmaker.

Iets kopen voor ons kindje in mijn buik, zoiets gewoons is ineens heel speciaal ❤️

Voor mijn opname maakten we elke week een buik foto om de groei van mijn buik te volgen. In het ziekenhuis hebben we er nog 1 kunnen maken, de andere weken kon of mocht ik mijn bed niet uit.
Ook dit gaan we weer voortzetten, na het bezoekje aan het ziekenhuis maken we de 18 weken zwanger foto. 

In het ziekenhuis was zoveel onzeker dat we de zwangerschap nog niet groots hebben aangekondigd. Die foto en de foto van de Nijntje regenmaker worden samen de aankondiging voor de Socials. Met het eerlijke verhaal. Want op de foto is goed te zien dat ik me alles behalve goed voel.

Vanaf die week maken we weer elke week een nieuwe buikfoto.

Lopen met een rollator en alleen met steunen naar een toilet kunnen vergen soms wat voorbereidingen.
Na een belletje met de verloskundigen praktijk blijkt het toilet daar geschikt te zijn voor mij en mijn rollater en kan ik bij de tweede bijeenkomst van Centering Pregnancy zijn.
Heel fijn. Ik keek hier zo naar uit, het normale van de zwangerschap. Geen medische omgeving en mede zwangeren leren kennen.

De eerste bijeenkomst was toen ik in het ziekenhuis lag. 

Al weken kunnen mijn man en ik niet echt samen zijn, hij komt nu op visite bij mij. Mijn moeder gaat lief naar haar slaapkamer als hij komt zodat we nog een soort van samen zijn. Maar echt newly weds kunnen we niet zijn. Daarom boeken we 2x een mini vakantie. Even een paar dagen ertussenuit.
We hebben 2x een aangepast huisje geboekt. Dat was echt nog nodig. Ik ben nog afhankelijk van hulp bij douchen en afdrogen. Ook mijn elektrische antidecubitus matras gaat mee.

Onze eerste mini vakantie is gelijk na de 20-weken echo. 

We willen het geslacht van de baby weten en dit heeft de echoscopiste voor ons opgeschreven, spannend.............
Het liefst maak ik de envelop gelijk open, ik ben zo nieuwsgierig. Jelle heeft dat een stuk minder en overtuigd mij om te wachten.
De volgende dag halen we alcoholvrije bubbels en 's avonds op Goede Vrijdag komen we samen achter het geslacht van ons kindje.
We houden het geslacht voor ons zelf. 

De volgende dag gaan we shoppen, eindelijk kunnen we kleertjes en spulletjes kopen naar het geslacht van de baby. Zo leuk om dit samen te kunnen doen.

Ook die vakantie heb ik voor het eerst weer LEGO gebouwd en een spelletje gespeeld. Eerder kon ik nog niet zo lang rechtop op een stoel zitten. Eindelijk daar weer sterk genoeg voor.

Wie wel het geslacht mogen weten zijn de zoons van Jelle uit een eerder huwelijk. Met cupcakes komen zij erachter of ze een broertje of zusje verwachten. Onze eigen mini gender reveal.
De dag er na hebben we de pret echo en maken de grote broers kennis met hun broertje of zusje.

In mijn vorige blog heb ik het al gehad over het theater waar ik naar toe zou gaan, ook dat is doorgegaan. Samen met mijn moeder op Moeder/Dochter uitje naar Huisvrouwen Bestaan niet. Deze voorstelling was nog een uitgestelde voorstelling uit Coronatijd. We hadden geluk dat de invalideplaats nog vrij was.
Dit was mijn eerste avondactiviteit, gelukkig had ik hier weer genoeg energie voor.

Met het mooie weer hebben we een aantal keer een terrasje gepakt.
Even het huis uit zijn vind ik heerlijk. Voorheen ging ik graag wandelen of fietsen, maar dat zit er voorlopig niet in. Gelukkig houdt mijn man ook van een terrasje pakken.

Onze tweede mini vakantie is met moederdag, hoe romantisch. 

Ik wil heel graag de natuur in. We vinden een natuurgebied met rolstoelpad, zo fijn. Eindelijk weer de natuur in.

Aan het einde van mijn zwangerschap word ik eindelijk weer wat mobieler en de wens voor een zwangerschapsfotoshoot blijft bij mij. Jelle regelt last minute nog een shoot voor mij.

Het was wat puzzelen soms, ik kon nog niet zo lang los staan. Maar met hulp een geduldige fotograaf zie ik vooral een stralende mommy to be.
Ik heb ontzettend genoten bij de shoot en een heel mooie herinnering aan mijn zwangere buik.

Babyshowers, ik heb er de afgelopen jaren 2 georganiseerd en had de hoop dat ik er ook 1 zou krijgen.
Op een heel warme dag was het zo ver, klein, intiem en gezellig; Mijn babyshower. Ik heb een kraammand gekregen, dus nog even geduld met wat ik precies heb gekregen.
Echt een cadeau voor mij met mijn nieuwsgierigheid haha.
Nijntje petit fours konden natuurlijk niet ontbreken. Nijntje is een konijn en 2023 was het Chinese jaar van het Konijn. Zowel ik als de baby zijn een konijn.

Een wens van Jelle was om mijn buik te gipsen en ook dat heeft doorgang gevonden. Op een middag in de zomervakantie zijn wij gaan kliederen.

In mijn eigen bed slapen. Dat was ook een wens van mij.
Ik ben ooit nietsvermoedend naar het ziekenhuis gegaan en sindsdien niet meer thuis geweest. Ik heb in diverse bedden geslapen, maar niet in mijn eigen bed.
Begin juni was het eindelijk zo ver en kon ik weer (gedeeltelijk) naar huis toe en slapen in mijn eigen bed op mijn eigen matras.
Hoe zoiets ogenschijnlijk normaals een wens kan worden.....

Naast mijn eigen bed, was ook eigen kleding dragen een wens van mij.
Ik droeg sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis joggingbroeken of van die nette broeken met elastieke band.
Mijn buik groeide niet heel snel, met 20 weken trok ik voor het eerst een legging aan en dat ging goed. Een spijkerbroek had ik nog steeds vermeden, dat leek me maar stug op mijn linkerbeen (verdoofd en uitval). Toch durfde ik het aan, ik paste nog 2 eigen broeken. Daarna moest ik toch echt snel over naar zwangerschapskleding, die kleding droeg ik natuurlijk wel graag.

Zelfstandig boodschappen doen. Normaal niet een klusje waar ik naar uitkeek, maar ik begon het toch te missen. Altijd maar afhankelijk zijn, ik vond het maar niks.
Toen ik eenmaal weer naar huis kon, ging ik soms met mijn scootmobieltje naar de supermarkt. Eindelijk weer wat vrijheid en zelfstandigheid.

Een zwangerschapscursus doen. In mijn eerste zwangerschap was onze interesse gewekt door een hypnobirthing advertentie bij de verloskundige.
Door mijn verleden en huidige angsten wilden we graag een privé cursus doen. Helaas ging dat door omstandigheden niet door en haakten we bij de reguliere cursus aan. Heel fijn was dat deze gegeven werd door dezelfde persoon als die Centering Pregnancy leid.
We hebben gekozen voor hypnobirthing door het natuurlijke aspect van benadering en dat de partner erbij betrokken wordt. Dit was iets van ons samen. 

Ondanks dat we van te voren wisten dat de bevalling sowieso niet natuurlijk zou worden, voelde het toch goed om te volgen. 

Wat de cursus ons gebracht heeft vertel ik in een volgende blog.

Aan het einde van mijn zwangerschap begon ik echt te genieten. Ik werd weer mobieler en kon weer meedoen aan het gezinsleven.
De meeste activiteiten hebben doorgang gevonden in aangepaste vorm. Ik vermoed dat de fotograaf bijvoorbeeld wel een paar keer mijn stok heeft moeten wegpoetsen uit een foto.
Op vakantie gaan naar een huisjespark was niet ons ideaalbeeld, wij hadden liever een natuurhuisje.

En ondanks dat sommige dingen niet onze eerste keus waren, was het voor dat moment perfect.
De zwangerschap en de blijdschap laten overheersen.

In deze blog laat ik al doorschemeren dat ik niet het hulpbehoevende vogeltje op de bank ben gebleven. In mijn volgende blog neem ik jullie mee door mijn revalidatieproces.