The lockdown feels

The lockdown feels

We zitten er allemaal in, in de Lockdown.

De tweede alweer.

De eerste ging ons best goed af.. op wat kleine irritaties en aanpassingen na. Het was net lente we hadden goed weer, er waren nog een aantal winkels open. We hebben de tuin aangepakt, heerlijk genoten van het lekkere weer, samen nieuwe gerechtjes uitgeprobeerd. De taken in huis en met de kinderen werden opnieuw ingedeeld en ik moet eerlijk toegeven dat het ook wel fijn was om John thuis te hebben. Door zijn werk als chef in de horeca is hij normaal lange dagen aan het werk en komt pas thuis als de kinderen al op bed liggen. Tijdens de 1e lockdown had ik na 2 woelige weken van aanpassen een rust, warmte, het gezinsleven zien van een andere kant.. en hebben we vaak momenten gehad waar we tegen elkaar zeiden ´zo voelt dat dus als je huismoeder of huisvader bent’. Je zit samen drie keer per dag aan tafel met het gezin er is geen haast geen pressure maar intens genieten van de tijd die je samen hebt. Je hebt alle tijd om even per kind apart wat te doen samen of met je partner.

Deze tweede lockdown voelt anders. Het is winter. De dagen zijn korter. Het is sneller donker. Het was koud en regenachtig. Toen de lockdown werd aangekondigd zat ik midden in het eerste trimester van deze zwangerschap, ik was misselijk, moe, futloos en lag vaak beroerd op de bank. Het kwam als het ware op het juiste moment.. Maar na een maand merkte ik dat het anders voelde. Ik werd er neerslachtig van. Alle winkels dicht, maar 1 persoon op bezoek mogen hebben. De angst die mensen werd ingeprent.

Ik ben zwanger maar mag en kan er niet van genieten, niet zoals ik zo graag had gewild. Lekker lunchen met vriendinnen, samen shoppen voor babykleertjes, even een pas sessie houden in je favo winkel. Op zoek naar dat ene unieke item voor in de babykamer. Nee, dat is er niet. En nou hoor ik je al roepen “ja dat doe je zelf, zwanger worden terwijl er een tweede lockdown voorspelt wordt’ Nee, sorry. De tweede lockdown werd voorspelt in september, de maand waarin ik zwanger werd. In alle (media) logica leek het erop dat we 2 maanden binnen zouden zitten in de periode na de zomervakantie, nadat iedereen massaal op vakantie geweest was, op het strand had gezeten en op de terrassen die weer open waren… juist in de periode dat ik me super misselijk voelde. Dus dat zou nog wel goed te doen zijn. Er wordt van alles geroepen maar hadden we dit nou echt met z'n allen zien aankomen? dat de scholen weer dicht gingen? de winkels? je nergens kon zitten? alles op slot incl. een avondklok en eenzame kerst?

Het werd uitgesteld en verschoven, het werd een strengere lockdown dan de eerste. Gaan we dan levensbeslissingen maken op basis van een griepvirus? beslissingen op basis van keuzes die de overheid maakt uit paniek en met een verborgen agenda? Wij hebben beiden altijd al een groot gezin gewenst… wacht je daarmee totdat er iets de wereld uit gaat? Er komt elk jaar een nieuwe bak met ellende over de mensheid heen, natuurrampen, ziektes, etc… laat je dat jouw lot worden? Nee, wij niet. Wij kiezen liever voor liefde en het geluk.

Maar toch voel ik me down, vermoeid, emotioneel, ik voel me anders. Ik voel me zwaar en niet alleen vanwege het extra gewicht dat ik meesleep door de zwangerschap (want jeeeeetje wat ga je veel eten uit verveling!) maar zwaar in gevoel, zwaar in je lijf en hoofd en nul energie! De hormonen zullen vast ook mee spelen, maar ik merk dat ik me niet zo blij voel als normaal. Dat ik veel minder energie heb, niet meer weet waarom ik me voel zoals ik me voel. Ik keek zo uit naar deze derde zwangerschap en de eerste schopjes en hoe we zouden toeleven naar dat volmaakte gezinnetje… maar er hangt een soort grote grijze stofwolk boven mijn hoofd.

Ik geloof best dat er een virus rondgaat dat mensen heel ziek kan maken. Voornamelijk de mensen met een zwakkere gezondheid. Maar beseffen mensen zich ook dat gezonde mensen ziek worden van dit virus? Geestelijk ziek? Mentaal zwakker? Dat er heel veel jong volwassenen zijn met stressklachten en depressies? Dat het vooruitzicht op een mooie toekomst voor je kinderen in 1 klap van tafel geveegd is? Dat er kindjes thuis zitten in een hele benarde situatie waar geen sociale controle is? dat er meer stuk gemaakt wordt dan beschermd misschien wel…? ‘Het nieuwe normaal” zo heet met een bewust gekozen reden. Wen er maar aan want dit circus wordt echt niet meer teruggedraaid. En ik denk dat ik daar de meeste moeite mee heb.

Wat geven wij onze kinderen mee? Dat we bang moeten zijn voor onze gezondheid? In angst moeten leven? Jezelf opsluiten zodat je ouderen/zwakkeren niet ziek maakt? Dat school ook vanuit huis kan? begeleiding niet belangrijk is? Ik ben teleurgesteld in hoe snel wij met z’n allen akkoord zijn gegaan met het opgeven van onze vrijheid en ons angst laten inprenten door de mensen die de touwtjes in handen hebben, maar hier zelf heel vrij mee omgaan. Dat het vooral is om het volk regels op te leggen in de hoop dat het allemaal beter wordt… maar er over de langdurige ellende niet is nagedacht.

Ik moet keihard mijn best doen om mijn salon draaiende te houden. Om de rekeningen te kunnen betalen, de schulden stapelen zich op. Het ene gat wordt met het andere aangevuld en er is geen hulp vanuit de overheid, die overigens wel is toegezegd door de minister. Om straks voor 3 kinderen te kunnen zorgen samen met mijn partner, moeten we heel wat stress doormaken en alles op alles zetten om te overleven.

De dread salon is afgelopen woensdag 3 maart weer open gegaan en het is flink aanpoten, super lange dagen om al onze klanten weer te mogen helpen. Dit is voor iedereen natuurlijk geweldig! Dit lucht aan de ene kant heel erg op omdat we weer aan het werk kunnen en ik hou verschrikkelijk van mijn werk. En aan de andere kant voelt het als een super zware last… want ik zit in m’n laatste trimester van de zwangerschap, heb bekkeninstabiliteit en na 3 maanden thuis zitten moet ik weer vol aan de bak. Ik heb een staand beroep en moet even een weg gaan vinden in de juiste houding en werkwijze tot aan m’n verlof. Met een verbouwing… die tot midden april duurt en een salon die weer helemaal opnieuw opgeknapt en ingericht moet worden als ik 8 maanden zwanger ben… talking about timing!

En dan de kinderen… Lewis die eindelijk weer 3 dagen naar de crèche mag, maar super verdrietig is elke ochtend. Hij kan maar niet wennen aan het afscheidsmoment s morgens na al die maanden samen thuis te zijn geweest. Ook dat is een nadelig effect van een isolatie voor jonge kinderen. Yahsaiah, mag vanaf deze week eindelijk 2 halve dagen naar school. Met de helft van de klas. Met strenge aangepaste regels kan hij straks naar binnen, de klas in, zitten, leren, eten drinken, leren en weer naar huis. Geen chillings met z’n vrienden of even lekker een broodje halen in de pauze. Nee, er mag niet gelopen worden in de school. 13 jaar oud en een sociaal leven van een gemiddelde bejaardenhuis bewoner! dat is toch niet gezond?

Ik merk dat ik er klaar mee ben. Laat ons zelf bepalen in welke mate wij in angst wensen te leven en laat iedereen zijn/haar eigen keuzes maken op basis van de beschikbare informatie. Laat de mensen die angstig zijn voor dit virus en de vele gemuteerde varianten die straks bedacht zullen worden, thuis blijven in hun isolement en vooral gebruik maken van de uurtjes speciaal voor ouderen/zwakkeren in de winkels.

Maar laat het leven weer leven. Er is al genoeg narigheid in de wereld… Geniet van wat er is, van wat je hebt en met wie je dit leven mag delen. Laat de keuzes die wij dagelijks maken ook daadwerkelijk weer onze keuzes worden en niet die van een dictator die een strategische zet plaatst op het schaakbord.

Deze lockdown geeft me een vervelend gevoel. En ik zou niet eerlijk zijn als ik me er niet over zou uitlaten. De leuke kanten van thuis zitten kennen we allemaal, quality time met het gezin, dat ene boek dat je al heel lang wilt lezen. De wandelingetjes door het park of door het bos omdat je ‘frisse lucht’ moet halen.

Ik zelf heb ‘even’ drie websites uit de grond gestampt, ben aan een tweede bedrijf begonnen en heb echt wel positieve ontwikkelingen doorgemaakt en hele mooie samenwerkingen op de agenda staan voor de toekomst! Dat het lente zonnetje dat zich af en toe laat zien heerlijk aanvoelt. We de vogeltjes weer horen fluiten. Dat zijn allemaal mooie en positieve ontwikkelingen. De humor is er nog niet uit, we lachen nog en we kunnen onszelf elke keer weer oprapen na een dagje down te zijn geweest.

Maar dat neemt niet weg hoe ik me voel. Het gevoel dat mijn geluk bedrukt wordt..

Hoe ervaar jij dit? Waar loop jij tegenaan? Of wat heb jij ontwikkeld waardoor je hier anders mee om kunt gaan?