Te dik tijdens de zwangerschap

Twee weken geleden ben ik bij de gynaecoloog geweest. De afspraak verliep volgens plan, maar niet zoals ik had gehoopt. Ik was zo blij mijn kindje weer te mogen zien. De laatste echo was met 13 weken en nu ben ik 19 weken. Maar deze gynaecoloog had er niet echt zin in. Dus ze zette de echo erop, keek naar de kaakjes van de kleine en met 2 seconden was ze klaar. De kleine lag namelijk helemaal perfect. Maar het is goed, ik weet dat de kaakjes goed ontwikkeld zijn en dat een hazenlipje waarschijnlijk niet aan de orde is. En dat is het belangrijkste! Ik weet dat het hartje klopt en de rest zien we later wel! ;) 

Toen ze klaar was met kijken begon ze eerst een gesprek over een eventuele zwangerschap afbraak, mocht er toch een hazenlipje zijn. Dus ik zei, maar u heeft net gekeken en het zag er goed uit toch? 'Ja het ziet er wel goed uit, maar ik heb niet echt goed gekeken. Dat doet de andere gynaecoloog wel met de 20 weken echo'. Toen dacht ik: dus je hebt er gewoon geen zin in. Bij mijn vorige zwangerschap werd de kleine helemaal ondersteboven geturnd om alles te kunnen zien. Nu was het gewoon even kijken en klaar. Maar oké, prima. Het zal toch wel goed zijn anders was het kaakje niet dicht, dus het zal allemaal wel goed komen. 

Toen begon het gesprek een andere wending te krijgen. Namelijk dat de gynaecoloog zich zorgen maakt om de baby, omdat ik echt wel te dik ben. Ik zit (volgens haar) richting de obesitas aan. En dat kwam hard binnen. Mijn gewicht is altijd al een ding geweest. Ik ben enorm gepest. Ik Dit omdat ik in een rolstoel zat en wel mee at met alle andere pubers. Na die tijd ben ik 10 kg afgevallen (mede door mijn operaties waardoor ik weer goed kon lopen en dingen kon gaan doen). Sinds die tijd heb ik met mijn 168 cm altijd rond de 68 kg gewogen. Nog steeds wat veel, maar ik vond het wel prima, zolang ik onder de 70 kg bleef. 

En toen raakte ik zwanger. Na 2 miskramen vond ik de zwangerschap zwaar. Ik heb me heel erg depressief gevoeld en heel alleen. Na de eerste 12 weken te zijn afgevallen door de misselijkheid (wat later hg bleek te zijn), wilde ik in het 2e trimester weer eten. Maar ik was nog steeds misselijk, en ik was blij met alles wat ik wel kon eten. En dat was vooral snoep en softijs. De eindstand na mijn bevalling was +12kg. Ik woog 80kg en pfff wat viel dat zwaar om te zien op de weegschaal. 

Nu een jaar verder begon het me eindelijk te lukken om af te vallen. In 2 maanden tijd was ik 2 kg kwijt. En woog ik 78 kg toen ik weer zwanger raakte. Ik vond het wel zwaar, maar wel prima. Ik ben immers weer zwanger dus het is goed zo. 

En toen noemde de gynaecoloog me obesitas. Omdat ik in 16 weken tijd weer 2 kg was gegroeid, is ze bezorgd dat ik weer 10 kg aan ga komen en na de bevalling echt veel te zwaar ben. Ze zei dat het mij niet gaat lukken om op een natuurlijke manier te bevallen, omdat ik zwaarder ben en dat de baby het niet meer goed gaat hebben in mijn buik op het eind. Ik weet niet waarom, want ik weet zelf ook dat ik te zwaar ben. Maar nu iemand mij obesitas heeft genoemd is het als een blok beton op me komen liggen. 

Inmiddels zijn we 2 weken verder en moet ik er steeds meer om huilen. Voel ik me weer steeds depressiever en merk ik dat ik niet zo goed weet wat ik wil eten. Het liefst eet ik niets. Helemaal niets. Ik voel me zo ontzettend slecht als ik eet. Alsof ik mijn lichaam vergiftig en dik maak. Bij elk dingetje denk ik: hier word ik zwaarder van. 

3 weken geleden stond ik nog te juichen voor de spiegel, want er kwam een buikje. Inmiddels sta ik te huilen, wánt ik zie een buikje. En wel meer dan dat. Dikke benen, dikke armen, en die heupen!! Die zijn echt mega. Ik ontwijk de spiegel nu maar.

Waar ik eerst niet op de weegschaal stond, want ik wist toch al dat ik wat te zwaar was, sta ik nu alweer 2 weken lang elke ochtend en avond op de weegschaal. Ik ben elke avond verdrietig als ik zie dat er een kg bij zit. (Wat natuurlijk normaal is).

2 weken terug was ik nog tevreden met 's ochtends een boterham, tussendoor 2 mandarijnen, 's middags een boterham, tussendoor een appel of banaan, en 's avonds wat aardappels, groente en vlees. Maar inmiddels wil ik 's ochtends geen boterham meer. Ik voel me er dik door. Dus eet ik of een bananen pannenkoek of een stuk fruit, tussendoor 1 mandarijn, 's middags 1 boterham (met hagelslag), tussendoor weer een stuk fruit en dan het avond eten. En dat is goed. Maar ik merk dat ik het te veel begin te vinden. Dat ik nog meer eten wil schrappen. Terwijl wat ik nu eet voldoende is om niet veel meer aan te komen. 

Ik vind het jammer dat mijn gevoelens zo ontzettend beïnvloed zijn door deze gynaecoloog. Dat ik mijzelf nu echt weer als een olifant voel en heeeeeeel graag zo snel mogelijk afval. Maar ik weet dat ik niet mag afvallen nu, want ik ben zwanger. Dus dat ga ik ook niet doen. Maar toch voel ik me er gewoon kut door. Heel verdrietig en klote. Ik ben benieuwd wat ze over 2 weken te zeggen hebben.