Rauw verlies

Het klinkt zo stom... Maar het was echt een rauw gevoel. Het gevoel dat je iets verloren hebt. Iets wat je alleen maar in je hoofd had, maar er dus nooit zou komen. 

Wat was ik boos. Boos op de artsen en iedereen die zei dat het niet meer mocht. Boos op de wet... Bos op iedereen die het begreep. Boos op de donorbank die mij een half jaar daarvoor nog zei dat het geen haast had een ik alle tijd had om erover na te denken..... Maar vooral boos op mijzelf. 

Waarom heb ik niet gewoon doorgepakt toen ik dacht dat ik eraan toe was? Waarom heb ik mij laten Ompraten? Maar vooral waarom ben ik zo'n eikel door zich van de hele wereld wat aan wil trekken? 

Niet bij de pakken neer willen leggend heb ik de arts gebeld, helaas met dezelfde mededeling. Ik vertelde haar how boos en teleurgesteld ik was. Ik vertelde van de opmerkingen van de donorbank. Dat het beloofd was, maar had natuurlijk geen poot meer om op te staan. 

Het wettelijk vastgestelde is nou eenmaal 25 kindjes per donor. En die waren ineens in de laatste maand gehaald /gereserveerd. 

Mijn naam stond niet op de kaart en dus rauw gezien pech gehad. 

Wat nu? Ik wilde een 2e kindje, maar geen kindje dat niet helemaal het broertje of zusje van Mees zou worden. 

Welk deel van mij was groter? De wens voor een 2e kindje, of dan maar geen 2e kindje? 

Ik besloot de voors en tegens op papier te gaan zetten en te onderzoeken wat waar mogelijk zou zijn.