Ptss en zwanger

In maart 2 jaar geleden ging ik naar mijn bedrijfsarts. Ik was moe had nare dagdromen en ik sliep nauwelijks meer. Ik wilde vragen of ik wat minder kon gaan werken. Echter toen ik daar kwam vroeg ze mij of ik me in de punten van ptss herkende. Ik zat toen nog volop in de ontkenning. Ptss dat heb ik niet hoor, dat is voor oudere mensen. Ik moest van haar verplicht een paar weken thuis blijven en toen kwam de klap pas echt. 

Ik had het afgelopen jaar 3 miskramen achter elkaar gehad en mezelf nooit de tijd gegund om daar over te rouwen. Daar had ik geen tijd meer voor. Ik moest voor mijn 40 e klaar zijn met mijn kinderwens, want ik moest mijn preventieve operatie dan ondergaan( daarover later meer in een andere blog) . Inmiddels was ik net 40 geworden, mijn man had aangegeven dat het voor hem klaar was. We hadden een prachtige zoon samen en hij had nog een dochter, het was voor hem goed zo. Ik begon het net een beetje te accepteren dat er geen kindje meer bij zou komen en toen kwamen dus de nachtmerries, paniekaanvallen.  Toen ik eenmaal gedwongen thuis zat besefte ik me pas wat voor narigheid ik allemaal op mijn werk heb meegemaakt ( ik  werk bij de politie) en dat ik ook daar eigenlijk nooit de tijd voor heb gehad om dat te verwerken. 

Een paar weken later werd er door de psycholoog daadwerkelijk ernstige beroepsmatige ptss geconstateerd. Nog kon ik het niet geloven. En ondertussen ging het leven thuis gewoon door. De kinderen, vooral de jongste, mocht natuurlijk niet doorkrijgen dat mama ziek was dus ik deed enorm mijn best om dat ook niet te laten merken.  Maar mijn lichaam was op, geestelijk en mentaal was ik een wrak. Ik kwam pas een beetje bij toen we de juiste medicatie gevonden hadden en we op vakantie waren in Italië. Heerlijk even weg en niet met ziek zijn bezig te zijn. ( daar is de foto ook genomen) 

Eenmaal thuis kwamen de angsten en nachtmerries snel terug. En toen gebeurde er iets dat ons leven nog meer op zijn kop zette. Ik ging naar de huisarts , omdat ik maar zo moe bleef. Ik liet mijn bloed onderzoeken, omdat ik dacht dat ik misschien weleens de ziekte van Pfeiffer had. De huisarts belde me op en vroeg me langs te komen. Er ging van alles door me heen....  ze vertelde me dat ik zwanger was en vroeg of ze me kon feliciteren. Ik wist het niet. En nu.... ik heb ptss.... ik slikte gewoon de pil....hoever ben ik dan....ik was pas nog ongesteld geweest. Ik bleek ruim 6 weken zwanger. Ik moest direct stoppen met mijn medicatie voor de ptss. 

Hoe het verder ging vertel ik in mijn volgende blog.