Prematuur Ovarieel Falen en Zwanger

Mijn verhaal. Ik schrijf dit, omdat ik zelf veel steun heb gehad aan blogs en forums te lezen. Zelf heb ik nooit iets geschreven. Ik weet dat er weinig te vinden is over zwangerschap met de diagnose prematuur ovarieel falen.

In 2013 raakte ik ongepland zwanger van mijn ex-man. Ontzettend gewenst uiteraard. Juli 2014 bevallen van een mooie zoon. Ik was zelf 25 jaar. Ik ben bevallen d.m.v. een spoedkeizersnede i.v.m. het loslaten van mijn placenta. Mijn zoon heeft het gelukkig gered dankzij een zeer adequaat handelende verloskundige. Die ik nog altijd eeuwig dankbaar ben!

In 2016 wilden ik en mijn nieuwe partner graag nog een kindje. Na bijna een jaar proberen gebeurde er niks.

Uit verder onderzoek bleek dat de zwemmertjes van mijn man niet goed kunnen zwemmen. De enige mogelijkheid was icsi. Dit was wel een hele klap. Dat betekende dat we een heel medisch traject in moesten.

April 2017 begon ons eerste icsi traject met puregon. Op de eerste echo bleek dat ik maar heel weinig follikels had. Toch werd de punctie doorgezet. Uiteindelijk bleken er maar 4 eicellen te zijn. Dag na de punctie werd ik al gebeld dat er zich geen embryo's ontwikkeld hadden. Dat betekende dus ook geen terugplaatsing. Het voelde alsof we helemaal geen poging gehad hadden. 2 eicellen waren overrijp en de andere 2 niet rijp. Kwaliteit was slecht.

Teleurgesteld maar met het idee dat we pure pech hadden zijn we in juli 2017 opnieuw een traject begonnen. Dit keer een hogere dosering puregon. Helaas bleek ook hier weer bij de echo, maar 2 follikels. De behandeling werd afgebroken.

Later in het jaar hebben we besloten verder onderzoek te doen. De arts zei dat ik reageerde als een vrouw van 45 op de medicatie. Terwijl ik 28 was.

Uit verder bloedonderzoek bleek mijn AMH waarde heel laag te zijn en de FSH waarde verhoogd. Ik kreeg de diagnose vervroegde overgang en mijn kans op zwangerschap van eigen eicel was vrijwel nihil tot 5% in a lifetime. Er werd gelijk over eiceldonatie gesproken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik kon dat echt niet geloven.

Hierna hebben we het heel lang laten rusten en wel over eiceldonatie nagedacht. Dat was geen optie voor ons.

In september 2019 zijn we opnieuw een traject gestart. Dit keer met menopur 225 eenheden. Alle behandelingen waren tot nu toe in het JBZ in Den Bosch, behalve laboratorium en eventuele terugplaatsing. Dit was in Tilburg. Ik geloof dat ik toen 6 follikels had. 2 bruikbare eicellen gevonden. 1 had zich tot een embryo ontwikkeld. Voor het eerst hadden we dus een terugplaatsing.

Vol goede moed gingen we naar de afspraak voor de terugplaatsing. Uiteindelijk bleek dit pure horror te zijn. Het duurde bijna twee uur. Het deed zoveel pijn. Er werd met twee personen op mijn buik gedrukt. Met attributen van binnen. Met een soort schaar werd ik van binnen vast gepakt, na meerdere pogingen. Het was zo enorm traumatisch. Uiteindelijk was de terugplaatsing wel soort van gelukt. Helaas werd ik niet zwanger van die poging.

Later bleek het probleem te zijn het litteken van mijn keizersnede en de ligging van mijn baarmoeder, die naar achteren gekanteld ligt.

Ik was zo verdrietig, maar had vooral nog zoveel last van de traumatische ervaring van de terugplaatsing. Mijn eigen arts was zeker 1.5 maand niet beschikbaar. Niet eens voor even telefonisch contact. Bij een afspraak die we hadden voor na-evaluatie was hij er niet, maar een assistente die ik nog nooit gezien had en ook niet snapte wat ze bij ons deed. Huilend kwam ik de afspraak uit en kwam ik de dokter gewoon tegen op de gang, die ons praktisch negeerde.

Ons vertrouwen in de begeleiding van het JBZ was weg en wij hebben toen besloten helemaal naar het Elisabeth-TweeSteden in Tilburg over te stappen. Hiervoor hadden we een verwijzing nodig vanuit het JBZ. Dit heeft bijna 3 maanden geduurd. Ze werkten niet mee, waren slordig etc.

Januari 2020 eindelijk een gesprek in Tilburg. Besloten was om eerst met een camera verder te kijken in mijn baarmoeder waarom terugplaatsing zo moeizaam ging. Dit gebeurde in februari 2020. Dit ging totaal niet. Om dezelfde reden als dat de terugplaatsing niet ging. Er werd besloten dat ik een eventuele volgende terugplaatsing op de OK onder sedatie zou krijgen. Dit was voor mij zo een opluchting. Anders had ik een traject niet nog een keer aangedurfd denk ik.

Maart 2020 hadden we dan de afspraak om ons behandelingsplan door te nemen. Besloten werd dit keer 300 eenheden menopur te gebruiken. Het lange traject met eerst de pil. Ik zou in april beginnen met de pil. Helaas liep dit anders door de corona en werd ons traject on hold gezet. Waarvoor alle begrip, maar wel moeilijk.

In juni werden we gebeld dat ze weer behandelingen aan het opstarten zijn en ik was voor augustus ingepland. In juli startte ik met de pil en later decapeptyl. 6 augustus werd ik ongesteld en 8 augustus begon ik met menopur. 21 augustus had ik de punctie en er werden maar liefst 9 eicellen gevonden. Zoveel had ik nog nooit gehad! Een eventuele terugplaatsing werd gepland op 25 augustus, 4 dagen later, dit in overleg met de OK i.v.m. sedatie.

Het hele weekend werd ik niet gebeld. Dat betekende dat er in ieder geval 1 embryo zich had ontwikkeld!! De maandagmiddag kon ik eindelijk bellen hoe veel zich ontwikkeld hadden.

Er bleken zich 4 embryo's ontwikkeld te hebben. (Waren ook maar 4 eicellen bruikbaar). 1 8cellige topper, 2 7cellige, hiervan had er 1 wat fragmentatie en 1 4cellige. Die bleef duidelijk iets achter. Dit was op dag 3.

Afgesproken werd dat ze mij de volgende dag om 08.15 uur bellen om meteen te laten weten hoe de kansen zijn voor de embryo's op invriezen. Ik moest mij om half 9 al melden bij de OK dagopname en om half 10 was de terugplaatsing gepland.

Afhankelijk van de kansen van de Emmy's zouden we beslissen of we er 1 of 2 terug laten plaatsen. De embryoloog achtte de kans klein dat de anderen ingevroren konden worden. We hebben besloten er 2 terug te plaatsen.

De terugplaatsing ging vlekkeloos en, naar ik begreep, op een super plek. Mijn partner mocht er gelukkig bij zijn! Ik sliep heerlijk!

Hetgeen ik bij dit traject ook anders deed was dat ik al maanden acupunctuur behandelingen onderging. Zowel voor de punctie, als de dag voor de terugplaatsing en 3 dagen na de terugplaatsing. Ik voelde mij echt meer ontspannen. Geen idee of het hielp, maar het kon zeker geen kwaad!

6 dagen na de terugplaatsing had ik stiekem al een vroege test gedaan. Negatief. Pff, voelde mij echt shit, maar het was wel nog heel vroeg. Dus nog even geduld.

Twee dagen later opnieuw getest en er verscheen een licht streepje met de action test. Mijn partner is toen nog de kruidvat early en predictor test gaan halen. Van hetzelfde opgevangen urine. Ook lichte, maar duidelijke streepjes!

Nu op de dag van de NOD een duidelijke zwanger! Er kan nog van alles gebeuren. Het is nog vroeg. Is het er 1 of zijn het er 2.... maar feit is,

Ik ben ZWANGER!!!

met een kans op zwangerschap van nihil tot 5% in a lifetime