“Pap, ik denk dat we naar het ziekenhuis moeten!”

Begin juli 2017; ik was net 4 of 5 weekjes zwanger, ondanks dat ik het ontzettend spannend vond door een eerdere miskraam (maart 2017), voelde ik me er goed bij.

*Ik ga praten alsof ik nog midden het moment zelf zit, maar het gaat over toen der tijd.*

Woensdag 5 juli 2017

Ik voelde me goed, vol en zwanger.. wacht, zwanger? Ondanks dat we heel erg graag een 2e kindje wilde, hadden we niet verwacht dat het zo snel weer zou gaan. Ik ging eerst naar de kapper en besloot daarna een zwangerschapstest te halen. Het was inmiddels al middag, dus een kleine kans dat ik dan iets zou gaan zien. (Ochtendurine is namelijk het meest geconcentreerd.)

*2 minuten later*

Ik pakte de test en daar stond het: zwanger ; 2-3 weken. Tranen van geluk, maar ook tranen van angst. (i.v.m. de miskraam van een paar maandjes terug). Ik was alleen thuis, dus ik kon echt even heerlijk in mijn eigen bubbel blijven.

Dinsdag 11 juli 2017

Ik besloot door te gaan met sporten, dus ik ging in de ochtend naar de sportschool ondanks wat vage buikpijn klachten. Na het sporten fietste ik naar huis, maar ik begon de buikpijn toch wat vreemd te vinden en ik kreeg last van m'n rug en schouders. Ik dacht op dat moment meteen weer aan een miskraam. De angst zat blijkbaar dieper dan dat ik dacht. Mijn rug begon steeds meer zeer te doen en na overleg met de verloskundige, mocht ik langskomen bij de gynaecoloog. Op de echo was niks te zien, alleen dat er in mijn rechter-eierstok een zakje vocht zat of dat iets was geknapt. Dat kon betekenen dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had of dat daar de eisprong is geweest. Ze konden niks voor me doen, dus ik moest weer naar huis.

Woensdag 12 juli 2017

De pijn bleef toenemen en in de nacht had ik de gynaecoloog weer gebeld, die zei dat ik in de ochtend meteen weer kon langskomen. Ik had mijn dochter naar het kinderdagverblijf gebracht, samen met mijn vader, omdat de pijn teveel werd. Hij zette me af bij het ziekenhuis en ik ging weer op voor een echo. Weer hetzelfde beeld en weer geen 'vlekje/baby' in de baarmoeder te zien. Het woord “kijk-operatie” kwam nog even langs, maar dat schoof ik al gauw van de baan, omdat ik het echt nog even wilde aankijken.

M'n vader haalde me weer op en die middag ging ik samen met hem lunchen. Ik voelde me alles behalve goed en m'n vader merkte dat ik er niet bij was. “Pap, ik denk dat we naar het ziekenhuis moeten. Er klopt iets niet.” zei ik tegen hem. Onderweg naar het ziekenhuis belde ik dat ik eraan kwam en dat ze maar alles moesten doen om te zien wat er aan de hand was. In het ziekenhuis werd al vlot de beslissing genomen om een kijk-operatie te gaan doen. Risico: Je kan je kindje(s) kwijt raken en misschien ook je eierstok. Ik zal je eerlijk zeggen, ik heb de hele OK bij elkaar gehuild. Ik moest er niet aandenken om WEER een kindje of kindjes kwijt te raken en dan misschien zelfs nog een eierstok!! Ik ging onrustig de narcose in, ook omdat dat een van de eerste keren was dat ik dan zonder mijn dochtertje zou zijn.(Die werd opgevangen door haar oma.)

Nadat ik wakker werd zag ik dat ik op een kamer alleen lag en dat ik zuurstof kreeg. Ik raakte een beetje in paniek, dus ik drukte op het alarmbelletje en trok heel slim (not) de zuurstof uit m'n neus waardoor alle alarmbellen begonnen te rinkelen. Er kwam een verpleegkundige naar m'n kamer gerend en stopte de zuurstofslang weer snel in m'n neus. “Mevrouw, u moet deze inhouden. Uw zuurstofgehalte is wat laag, gewoon voor de zekerheid.” “Ben ik nog zwanger? En waarom lig ik niet op de uitslaapkamer?” durfde ik te vragen. ”Wij kunnen er niks over zeggen mevrouw en u ligt op de Intensive Care, omdat de uitslaapkamer dicht is. De arts komt straks op de afdeling bij u.” Dit antwoord was k*t, hoezo kunnen ze niks zeggen? Ben ik het kindje/de kindjes dan echt kwijt en mijn eierstok ook? Ik wil antwoorden, ik wil kunnen huilen en het kunnen verwerken!

Wachten, wachten en wachten.. dat is wat ik toen 3,5uur lang heb gedaan. Ik heb in onzekerheid gezeten, gehuild en de enige die ik toen heb gesproken was m'n dochtertje. (En m'n moeder kort om te vertellen hoe het ging.) Verder wilde en hoefde ik even niemand te spreken.

Toen de arts uiteindelijk binnen kwam, vroeg ik meteen “Oké, alsjeblieft vertel wat je hebt gedaan, want ik trek het echt niet meer.” “We hebben gekeken, meer was niet nodig.” Ik keek hem scheef aan en vroeg “Heb ik dan nu een miskraam?” “Nee mevrouw, u bent nog zwanger.” Daar kwamen de tranen van alle zenuwen en al het gestress. Ik was zo blij en oplucht, maar ik vroeg me toch af hoe het dan kwam dat er nog steeds niks te zien was op de echo. “U krijgt vanavond nog een echo en morgenochtend ook en daarna mag u naar huis.” zei de arts.

Zo gezegd, zo gedaan.

In de avond leek er een “vaag” vlekje te ontstaan in de baarmoeder en in de ochtend was daar dan eindelijk dat witte vlekje wat ik zo graag wilde zien!! Ik bleek net aan 5 weken zwanger te zijn en het eitje heeft waarschijnlijk een soort van “bevroren” in m'n baarmoederwand gezeten voordat het ging echt goed ging nestelen.

6 weken 2 dagen, de eerste echo bij de verloskundige.

Ik nam m'n zusje mee, want dit zou DE echo worden waar de hartslag te zien op moest zijn. Met zweet handjes, trillende benen en een trillend stemmetje ging ik het kamertje binnen en ik zei ook meteen dat ik eerst de echo wilde voordat we verder gingen praten.

Daar lag ik dan...

Zoeken...

Zoeken...

“Daar is de kleine dan, mevrouw. En als ik de vorige echo mag geloven, is de kleine goed gegroeid!” “Klopt het hartje?” zei ik nog steeds zenuwachtig. “Kijkt u maar.” en ze zoomde in naar het hartje, waar een prachtig mooi hartje aan het kloppen was.

Terwijl ik dit typ, schieten de tranen weer in m'n ogen. Wat heb ik in angst geleefd aan het begin van deze zwangerschap!! Maar het voelt goed om dit van me af te schrijven, om het helemaal te kunnen verwerken.

Nu is mijn kleine meid alweer bijna 2 jaar en kan ik me geen leven meer voorstellen zonder mijn 2 meiden! 1 grote trotse zus (van 4 jaar) met haar zusje, die elkaar geen seconde uit het oog verliezen. Mijn (b)engeltjes!!!♥️