Opa leeft wel, hij komt alleen niet.

Als meisje van dertien pakte ik binnen tien minuten al mijn spullen in en ben met mijn moeder mee gegaan. Wat daar aan vooraf is gegaan is iets wat ik naar de buitenwereld niet kan kan uiten omdat ik daar twaalf jaar later nog steeds last van heb. Plak deze scheiding maar onder het kopje ''Vechtscheiding''. Voor een aantal moet dat kopje denk ik wel genoeg zeggen. 

Ze zeggen altijd dat meisjes papa's kindjes zijn en jongens mama's kindjes. Bij ons is dat nooit zo geweest. Ik ben vanaf mijn eerste dag al een mama's kindje en nu vijfentwintig jaar later nog steeds. Als ik mijn moeder een dag niet spreek ben ik er letterlijk ziek van! 

Een jaar geleden heb ik voorgoed de knoop doorgehakt met mijn vader, en hetgene wat dat moeilijk maakt is dat mijn broertje zijn meeste tijd bij hem woont en mijn vader hem dus ook naar mijn moeder brengt.  Na de operatie dat wij te horen kregen dat ik niet vruchtbaar ben (als in dat mijn eileiders kapot zijn) en alleen ivf en icsi mogelijk zou zijn wou mijn broertje dat weekend naar mijn moeder toe om mee te komen naar mijn huis. Mijn vader heeft meegekregen wat er is gebeurd maar heeft tot op de dag van vandaag niks gevraagd of laten horen erover. 

Ik heb hele avonden gesprekken gevoerd met mijn partner en moeder wat ik moest doen op het moment dat wij zouden gaan starten met het hele traject en samen zijn we tot de beslissing gekomen dat hij er niks vanaf hoeft te weten. 

Waarom zou hij er wel voor mijn kinderen zijn als hij er nooit voor mij is geweest ???

Mijn broertje verdient ook elke pluim die er te vinden valt, die is trots dat zijn zus zwanger is en dat hij een neefje krijgt maar kan daarover niks tegen zijn vader zeggen. Op het moment dat ik hem er wat over vraag zegt hij heel volwassen ''Het gaat hem geen flikker aan, dit heeft ie aan zichzelf te danken''. 

Ik heb een schat van een stiefvader die enorm trots is dat hij opa word en daar zijn wij ook heel blij mee. Die wel mee gaat maken dat zijn ''dochter'' dit jaar gaat trouwen en moeder word aan het eind/ begin van het jaar. 

Nee deze blog heb ik niet geschreven om mijn vader in een kwaad daglicht te zetten, maar ik weet dat er meer vrouwen zijn die met dit probleem lopen. 

Liefs van Linds