Op een roze wolk? Deel 2

Juli 2021, terwijl ik nog in het ziekenhuis lig en superemotioneel ben door het slechte nieuws en de hormonen uiteraard, komen mijn moeder en tante op bezoek. Niemand wist eigenlijk nog van de zwangerschap en door alle emotie hou ik het niet meer. Mam ik ben niet alleen ziek, ik ben ook zwanger. Ik had een hele leuke reveal gepland voor m'n familie maar ik moet het gewoon kwijt. Ik heb alle steun gewoon nodig. Dat was voor mij eigenlijk het eerste moment dat ik mijn verwachtingen over de zwangerschap en het leuke onthullen daarvan moest bijstellen. Het lijkt iets kleins maar voor mij was het heel groot op dat moment en er volgden nog veel meer momenten dat ik me moest aanpassen naar de situatie. Ik mocht naar huis in afwachting van m'n afspraak in Nijmegen. Daar konden we gelukkig vrij snel terecht. In Nijmegen zitten specialisten op het gebied van zwangere vrouwen met nierziekten. Een gynaecoloog en een nefroloog gingen mij verder begeleiden tijdens de zwangerschap. Er werd mij verteld dat ik als ik de zwangerschap zou afbreken waarschijnlijk nierfunctie zou behouden maar dat ik dan geen kinderen meer mocht krijgen en uiteindelijk alsnog een niertransplantatie zou krijgen. Als ik doorzette zou de nierfunctie snel achteruit gaan en zou ik erg ziek worden, maar dan had ik wel een kindje. De gedachte dat ik nooit meer zwanger zou mogen worden gaf mij nog meer overtuiging dat ik door ging zetten. Het was eigenlijk kiezen tussen 2 kwaden. Of ik zette door en zou zo ziek worden dat ik het volgende jaar al een niertransplantatie zou moeten. Of ik zou het afbreken, nooit moeder worden en over 10 jaar een niertransplantatie moeten. Mijn keuze stond vast. Ik ging dit doen. Ik kreeg een zoutbeperkt dieet, een eiwitbeperkt dieet, veel medicijnen en moest elke 2 weken naar Nijmegen komen voor controle. 

Augustus 2021, Elke echo is weer superspannend maar onze kleine smurf doet het super goed. Voordeel van al die controles is dat ik veel echo's kreeg en vaak m'n baby kon zien.  We maken de zwangerschap bekend en ik probeer toch te genieten van de zwangerschap. Met zoveel zorgen vond ik dat heel moeilijk maar ik wist dat dit mijne enige zwangerschap zou zijn dus vond dat ik hier van moest proberen te genieten. Ik plande een gender reveal rond 20 weken en ging volenthousiast bezig met de babykamer. Het strenge diëten was moeilijk maar ik wist waar ik het voor deed. De risico's zouden pas rond 30 weken beginnen volgens de artsen dus ik dacht ik moet voor die tijd gedaan hebben wat ik kon. De babykamer was dan ook al af met 22 weken haha.

Oktober 2021, We krijgen een meisje! Ik ben ontzettend gelukkig en voor het eerst heb ik het gevoel op een roze (letterlijk) wolk te zitten. Medisch gezien is het rustig mijn nierfunctie neemt wel af en ik ben heel erg moe maar het is het zo waard. Ik ben echt aan het genieten, de echo's zijn nog steeds goed en ons meisje groeit goed. Intens gelukkig ben ik en mijn ziekte verdwijnt een beetje naar de achtergrond. Misschien steek ik een beetje mm kop in het zand voor alles wat nog gaat komen maar dit is mijn manier om ermee om te gaan denk ik. 

December 2021, ik word steeds zieker en alles gaat steeds moeilijker. Ik woon 3 hoog zonder lift en traplopen lukt vrijwel niet meer. Ik kom nauwelijks de deur uit en voel me slecht. Met de kleine meid gaat het gelukkig goed maar met mij niet. Ik heb bloedarmoede en mijn nierfunctie duikt naar beneden. Ik krijg wekelijks een ijzerinfuus en mijn bloeddruk is schrikbarend hoog.  Eind december word ik even opgenomen in Nijmegen om wat aan te sterken. Gelukkig mag ik net voor kerst naar huis. 

Januari 2022, week 29. Ik word tot mijn bevalling opgenomen in Nijmegen ik houd veel vocht vast en krijg zwangerschapsvergiftiging. Ik slaap veel en huil veel, door de hormonen, de situatie en door de zorgen over de kleine nu er hellp syndroom is geconstateerd. Ik krijg injecties met longrijpers en ze vertellen me dat ik me moet voorbereiden op een prematuur kindje. Alles is een beetje een waas in de tijd.  Ik hoop zo dat ik het nog wat langer kan volhouden. Ik heb nu een nierziekte, bloedarmoede en zwangerschapsvergiftiging en vraag me af hoeveel slechter ik me nog kan voelen. In week 32 lig ik aan de ctg en slaat voor het eerst het hartje van mijn dochter op hol naar 240 slagen pm. Er komt meteen een echo en terwijl ze kijken gaat haar hartje weer naar normaal. Ik ben compleet overstuur maar probeer rustig te blijven voor de baby in m'n buik. Vanaf dat moment moet ik aan de ctg blijven en doet haar hartje dit 2/3keer per dag. Ze geven aan dat dit op dit moment geen kwaad kan maar ik ben er toch niet gerust op. Gelukkig houden ze het goed in de gaten.

Week 34. Ik voel me steeds slechter en de verpleegkundige besluit naar aanleiding van de bijgekomen klachten een corona test te doen. Ik test positief. Mijn lichaam is op en ik kan niet meer. De arts dringt aan dat ze de baby willen halen. Mijn buik is niet meer de beste plek voor mijn baby en ik ben intens verdrietig. Ik heb het kunnen rekken tot 34.5 en dan besluit de arts dat het nu klaar is. Het is voor mijn gezondheid niet meer te verantwoorden om door te zetten. De bloedarmoede, corona, het hellp syndroom en de nierziekte. Het is teveel. Ik ben helemaal op. 

Ze gaan inleiden. 

Lees mijn bevallingsverhaal in deel 3