Op een roze wolk? Deel 1

Juni 2021, na een halfjaar proberen ben ik zwanger, intens gelukkig ben ik met deze baby in m'n buik. Hoewel ik me ook zorgen maak want ik ben ontzettend moe de laatste tijd. Ik dacht toen nog dat zal vast horen bij de zwangerschap, je moet er iets voor over hebben tenslotte. Komt vast allemaal goed. Ik vind het ontzettend spannend en geniet heel erg van het grote geheim dat ik in m'n buik draag. Met mijn vriend fantaseer ik over het kleine mensje dat ik aan het maken ben. 

Juli 2021, toch maar naar de huisarts, bloedprikken en lachen met m'n vriend in de wachtkamer, totaal niet in de gaten hoe serieus m'n klachten eigenlijk waren. De moeheid werd steeds erger en er kwam ook ontzettende rugpijn bij. Hoort dit ook bij zwanger zijn vraag ik me af. De huisarts denkt van niet en verwijst mij door naar een internist in het ziekenhuis. Ik ben er een beetje stil van en maak me zorgen. Ik krijg met spoed een afspraak. Overdrijven ze nou of is er echt iets mis? Ik kom in het ziekenhuis en mag meteen urine inleveren. Ik moet aan een bloeddrukmeter en vond dat op dat moment een heel irritant en naar gevoel, zo'n band om je arm. Binnen bij de internist nefroloog ik verwacht eigenlijk niks bijzonders en voel me redelijk ontspannen. Ze kijkt wel erg serieus naar ons. Ze stelt me een aantal vragen en dropt de bom. Heleen, je nieren werken nog maar voor 30%. We weten niet hoe dit kan en willen je verder onderzoeken. Je mag niet meer naar huis en we brengen je nu meteen naar de spoedpost. 

Ik word opgenomen op een verpleegafdeling en ik bel meteen mijn moeder. Mam het is niet goed. Natuurlijk weet zij nog niet dat ik zwanger ben. Ik ben op dat moment nog maar 7 weken zwanger. De volgende dag nemen ze een biopsie van mijn linkernier. Ik krijg een infuus met vocht en ze nemen weer bloed af. Ze maken een echo van m'n niet en de lieve echoscopist kijkt ook even naar de baby in m'n buik op ons verzoek. De eerste keer dat ik mijn kleine baby mocht zien. Een ministipje op het scherm en ik ben al verliefd. Mijn baby, wat ben je gewenst en wat ben ik bang voor het verdere verloop van de zwangerschap nu ik ziek blijk te zijn. De volgende ochtend komt de verpletterende uitslag van de biopsie. Ik heb een auto immuun ziekte. Een nierziekte. Iga nefropathie komt keihard m'n leven binnen denderen. De nefroloog verteld me dat ik een infuus krijg met een hele heftige kuur prednison en dat ze niet weet wat dit met m'n baby doet. Ze had me net zo goed in m'n gezicht kunnen slaan. Ik ben verbijsterd. Ze gaat verder- ons advies is om de zwangerschap af te breken. Ik voel letterlijk de grond wegzakken en kijk naar mijn vriend. Ik besluit op dat moment dat ik alle risico's moet weten mocht ik de zwangerschap doorzetten. Ze vertelt me dat ik heel ziek ga worden,dat mijn nieren ermee gaan stoppen en dat ik een niertransplantatie en dialyse moet ondergaan. Mijn hoofd tolt. Ik geef aan dat ik moet nadenken en vraag om rust. Een week later vraag ik om een seconde opinion en wordt ik doorverwezen naar het Radboud UMC in Nijmegen. Ondertussen hebben we een echo gehad en een stevige hartslag gehoord. Op dat moment beslis ik. Ik ga dit kindje krijgen. Ik geef mijn nieren op en bereid me voor op een hele zware zwangerschap.