Onzeker tot je het zeker weet

Het is niet altijd makkelijk, mama zijn, maar een mama worden zeker niet. Je maakt je een voorstelling van hoe het eruit kan zien, in ideale situaties. Daar heb je immers 9 maanden lang de tijd voor, en je moet wat tijdens zo ‘n zwangerschap. Je richt een kamertje in, shopt kleertjes en checkt 100x of je alles hebt wat er op de uitzetlijst staat die je mee krijgt van de verloskundige, om vervolgens de helft van de aangeschafte spullen niet meer te gebruiken na de kraamweek. Je leest over bevallingen, opvoeden, regeldagen, sprongetjes, slaapschema’s, slaapregressies, kinderziektes en noem maar op. Vouwt tot 10 keer toe de kleertjes op, nesteldrang tot en met. Hoe vaak ik wel niet in die kamer heb gestaan, wrijvend over mijn buik en fantaserend over hoe dat kleintje eruit zal zien. En dan heb je dat lichaam wat groeit, die onhandige buik die functioneert als dienblad voor je kop thee, striemen en striae. Carpaal tunnelsyndroom, bekkeninstabiliteit, HG, vocht vasthouden. Niemand bereidt je daar op voor. Niemand die je verteld dat dat hele zwanger zijn ontzettend ruk is; wat er allemaal bij komt kijken en dat je het maar even moet accepteren dat jouw lichaam binnen 9 maanden veranderd in (in mijn geval) een soort potvis op pootjes. Alles draait alleen maar om de baby. 9 maanden lang, en zelfs als ‘ie is geboren, na een fijne thuisbevalling of een trauma ervaring in het ziekenhuis, ( ik liep notabene een brandwond op, what are the odds?!) , zelfs dán draait het niet om die vrouw die net mama is geworden. En mama worden, dat is toch best een ding, en dan ben je het ineens en het is allemaal vanzelfsprekend. Binnen no-time heb je een soort oer-gevoel en weet je hoe te handelen. Binnen de kortste keren weet je de betekenis van ieder huiltje, voel je het als je kind niet tevreden is, ze ruiken zelfs anders als ze ziek worden of zijn. En dat is normaal. Niemand die het zich afvraagt, mama’s zijn geprogrammeerd om te functioneren en zelfs als je dat na de bevalling niet doet wordt daar liever niet over gesproken. Postnatale depressies zijn liever taboe en over gevoelens praten we liever niet. Vertel maar liever hoe het met je baby gaat. Slaapt ‘ie al door, geef je borstvoeding, of flesvoeding? Hoeveel dan? Lacht ‘ie al, kruipt ‘ie al, rent ‘ie al? Maar niemand die eigenlijk vraagt hoe het met mama gaat. Met haar en haar onzekerheid, haar herstel. Haar bekkeninstabiliteit, littekens, emotionele gesteldheid. Als je er wel over praat wordt er gefronst en achteraf over geroddeld want wie zit er nou te wachten op zulke verhalen. 

En dan ben je dus , zoals in mijn geval, binnen een jaar weer zwanger van de tweede. Nee, stond niet in de planning nee, ik was notabene nog aan het herstellen van bekkeninstabiliteit van de eerste zwangerschap en zeker lichamelijk nog niet ready voor nóg een zwangerschap. Maarja, het gebeurde. En dus begon de hele molen opnieuw. Nou reken maar dat daar taboe op heerst. De grappen van ‘haha straks heb je er twee onder de twee’ en ‘zo die schiet wel meteen raak’ of, helemaal misselijk : de opmerkingen van ‘dan laat je het toch weghalen?’ Komen me nu echt wel de neus uit. Alsof het minder welkom is, omdat het niet gepland was? 

Maargoed. Net zoals bij de eerste,  vraagt niemand hoe het nou eigenlijk écht gaat. En we willen ook geen medelijden, of überhaupt het idee opwekken dat we zielig zijn. Maar net zoals bij de eerste zwangerschap is de baby weer het belangrijkste. Als je echo’s maar goed zijn, wel gezond eten hoor, niet teveel aankomen (want dat heb je écht in de hand) en doe je niet teveel! Dat zijn de enige dingen die je hoort, als je mazzel hebt. 

Maar ondertussen worstelen we met zoveel meer. De angst, voor nog een baby bijvoorbeeld. En dan niet omdat een baby eng is maar omdat ik er al een heb. En dat zorgt voor schuldgevoel. Hoe kun je nog één keer zóveel van een andere baby houden?! Kan je dat delen, is Thomas straks niet jaloers? Gaan ze straks wel samen spelen, delen, of maken ze alleen maar ruzie en krijgen we spijt? Ons zoontje is zo rustig, kalm en makkelijk, veranderd dat straks? Krijgen we een huilbaby? Slaapt deze ook door, - en hoe deden we dat ook alweer? 

Die angsten, zorgen voor verwarring. Verwarring want ik heb het al eens gedaan, ik heb ieder boek en ieder artikel gelezen die je kunt bedenken over kinderen, broertjes en zusjes en opvoeden en uiteraard alles al in huis van (wederom) spullen die we waarschijnlijk niet gaan gebruiken (maar misschien bij deze baby wel) en inmiddels gelukkig een hele baby-peuter-kinder EHBO serie in de kast voor wondjes, bultjes, droge huidjes, babyacné, rode billen, koorts, diarree en noem-het-maar-op. En toch blijf je onzeker. 

Maar dan kijk ik in de grote blauwe ogen van het wondertje wat mij in eerste instantie mama maakte, en dan voel ik zekerheid. Ik beeld me in dat Thomas dan zegt; mama, jij kan de hele wereld aan. En dat we maar één ding met zekerheid weten: we zijn onzeker tot de nieuwe baby er is. Want dan komt weer dat oergevoel. En gaat het gewoon vanzelf.

Hoop ik.