Onze achtbaan van de afgelopen 5 weken.

In mijn vorige blog gaf ik aan dat mijn pretecho op 1 april heel anders afliep als dat ik ooit had kunnen denken. Hoe ging dit dan...

De verloskundige startte met de echo. Heel enthousiast begon ze: Oh het hartje klopt mooi, Oh kijk wat lief een handje etc. Ik merkte na enkele seconden op dat het net leek als mijn kindje het heel krap had daarbinnen. Mijn opmerking dan ook: ¨Goh het lijkt wel alsof er geen ruimte is¨? Waarop de verloskundige zei: ¨Jij benoemt wat ik net dacht¨. En toen stond mijn wereld even stil. Waar was dat mooie zwarte vlak rondom mijn kindje? De Verloskundige gaf aan hier nu geen antwoord op te weten en me door te willen sturen naar de Gynaecoloog. Dat weekend was het Pasen, mijn vraag was dan ook of het alsjeblieft voor het weekend kon. Na een hoop gebeld had ik de volgende dag een afspraak in het ziekenhuis.

Vrijdag 2 april. Eindelijk na 15u in de middag was ik aan de beurt. Helemaal verloren alleen zat ik daar. Doordat mijn partner verkouden was bleef hij voor de zekerheid in de auto. De gynaecoloog begon al snel met de echo. Weer zag ik het zwarte vlak niet rondom mijn kindje. Hij beaamde dit en gaf aan dat er weinig hoop was. Het kindje lag geheel opgerold en er was vrijwel geen vruchtwater meer aanwezig. Hij gaf aan dat er 2 verdenkingen waren voor het probleem: 1 was dat mijn vliezen gescheurd zijn en 2 was de mogelijkheid dat de nieren van de baby niet functioneerde. Gezien eerdere echo's waarbij blaasvulling zichtbaar was leek dit niet de reden. Aangegeven dat ik nu geen besluit kan maken en volgende week weer een afspraak wilde. Op dat moment was ik pas 13+4. 

Vol verdriet stapte ik bij mijn partner in de auto en vertelde zo goed als kon wat er verteld was. Mijn eigen conclusie was dat het hopeloos was. De gynaecoloog kon zich niet voorstellen dat dit nog goed kwam. Hoe moest ik er dan in geloven? Na vele dagen huilen en leven tussen vooral vrees en soms kleine beetje hoop hadden we een nieuwe afspraak. Samen bereidde we ons voor op het ergste. Leefde het kindje nog? Eenmaal toen het echoapparaat op mijn buik ging zag ik zelf al snel dat de situatie iets beter was. Het kindje lag weer in een normale houding en er waren mini beetjes vruchtwater zichtbaar. Het kindje was mooi gegroeid zoals verwacht en was zelfs gedraaid. Mijn partner zei toen: ¨Dus het is hoopvol¨. Hierop antwoordde de gynaecoloog: ¨Nee zo wil ik het niet noemen, de situatie is wel gunstiger maar zeer zorgelijk¨.  Ze benoemde dat wij ten alle tijden de zwangerschap mogen afbreken. Gelukkig zaten mijn partner en ik snel op 1 lijn hierover. Zolang het kindje vecht dan vechten wij ook. Hoe moeilijk dit mentaal ook is.

Terwijl ik dit schrijf ben ik ruim 18 weken zwanger. Ja nog steeds zwanger! Helaas hebben we nog steeds helemaal geen uitzicht op hoe deze situatie gaat lopen. We hebben vanaf die  keer elke week een echo gehad. Elke week zien we hetzelfde. Vruchtwater blijft heel weinig maar er is steeds maag en blaasvulling aanwezig. Hersenen, hartje en nieren zijn meerdere malen bekeken en lijken helemaal in orde. De rest is lastig te zien door het weinige vruchtwater. Het kindje groeit volgens curve en draait nog steeds in de ruimte die het heeft. Ons doel is nu 22 weken. We hebben dan een afspraak in het Radboud met de gynaecoloog en neonatoloog over de prognoses van ons kindje en wat ons te wachten kan komen te staan. Belangrijkste nu is dat het kindje blijft groeien zoals het doet en het vruchtwater in ieder geval iets aanwezig blijft zodat het kan drinken. De gynaecoloog denkt nog steeds dat het een scheur in mijn vliezen is.. Zelf merk ik niks maar het kan mogelijk zijn dat ik door het weinige water maar enkele druppels per keer verlies. 

Mocht iemand mijn verhaal lezen en ervaring hebben.. Deel het alsjeblieft!

Verhaal wordt vervolgd