Ons momentje! Magisch!

Herkenbaar? Die kleine in je buik houd een grote verbouwing. Extreme home make over met Ty is er niks bij. Je buik golft van links naar rechts. Als een ware golf zie je je buik bewegen. 

Ik geniet! Leg mijn hand op mijn buik. Maak wederom best wel intiem contact met ons meisje. Zij lijkt ook op mijn aanraking te reageren. Het blijft bijzonder. En ik hoop dat het voor haar ook geld. Dat ze er blij van word en dat ze merkt dat er ook voor haar iemand aan de andere kant is. 

Tot voor kort leek ze er een spelletje van te maken. Volop bewegen en wanneer ik dan de hand van mijn man pakte om te voelen dan stopte ze. Nouja grotendeels dan. Hij kreeg dan nog wel een paar schopjes maar dat golven zoals ik het voel en ervaar deed onze grapjas dan niet. Tot deze avond. Ze is druk. Extreem druk. Dus ik waag het er nog een keer op. Ik wenk mijn man om wat dichterbij te komen. Ik durf bijna nier hardop uit te spreken dat hij moet komen voelen. Alsof zij mij überhaupt verstaat. Maar je gaat bijna denken van wel haha. 

Maar deze keer hebben we geluk! Het lukt! Ik voel het van binnenuit. Hij van buiten. Met haar drukke golfbewegingen vult ze de complete handpalm van manlief. Een bult in mijn buik ontstaat en mijn man grijnst van oor tot oor. Natuurlijk heeft hij ons dochtertje al eerder gevoeld maar dit is heel iets anders. Nu intenser en langere tijd achter elkaar. Dit is magisch. Zn ogen twinkelen. En ik kan maar 1 ding denken. En wel dat ik het apart vind dat er slechts een buikwand en dun laagje baarmoeder tussen ons en ons meisje zit. Zo dichtbij en toch nog zo ver weg. Wat kijk ik uit naar het moment dat ze op mijn buik ligt en daarna in de armen van mijn man! Dat moet toch een prachtig gezicht zijn. Hij straalt nu al één en al trots uit. Hoe moet dat dan wel niet zijn. Wow!

Maar de tijd gaat snel. Ons dochtertje is al begonnen met indalen. Mijn buik begint te zakken. Het valt al op. Als ik voor de spiegel sta. Ik schrijf vanochtend nog op fb, naar allemaal andere gezellige zwangere meiden, dat het een rare gewaarwording is. Mijn navel word kleiner (ja serieus) maar begint nu ook te zakken. Waar hij eerst parmantig aan de hoge kant zat begint hij nu richting mijn onderbroek te zakken. Het ziet er komisch uit! Ik noem mijzelf al hangbuikzwijntje nu. Beetje zelfspot! Maar weer een nieuwe fase in mijn zwangerschap! Het brengt helaas wel wat meer ongemakjes met zich mee. Indalen gaat niet geheel pijnloos. Ofja pijn is het verkeerde woord. Ik voel het. Overduidelijk. Het einde van de zwangerschap komt zo toch steeds dichterbij. Nog 7 weken te gaan als alles gaat zoals het hoort! Ik ben benieuwd wat deze weken nog allemaal gaan brengen!