Ons 2e wonder!

Jaaa! Ons 2e wonder is op komst! Net zoals bij onze dochter wilden er dit pas aan de familie en vrienden vertellen als ik minstens 11 weken in verwachting was. Ik belde de verloskundige op en zij gaf aan, ik denk dat je nog niet zo ver bent als dat je denkt. Ik wist namelijk zeker dat ik 5 weken zwanger was en zij dacht 4 weken. Bij de controle bleek dat ik gelijk had haha! Maar de controle werd gepland bij 9 weken. Nog even geduld dus. In de tussentijd zijn wij een weekje naar Duitsland op vakantie geweest. Ik was toen 6 weken zwanger. Ik voelde me zo ontzettend moe. Ik dacht het zal wel komen door die reis en drukte. Toen we gingen zwemmen zei mijn man: het is maar goed dat niemand je hier kent. Je ziet echt al dat je zwanger bent. Klopt ook wel, ik kreeg mijn broeken al niet meer dicht. In die week vakantie werd ik vooral savonds en snachts misselijk. Toen had ik al wel bedacht dat dit van de zwangerschap kwam. 

Eindelijk was ik 9 weken zwanger. Volgens de verloskundige dus 8 weken. Ze zette de echo er op en het was heel duidelijk. Een kloppend hartje! Het eerste wat ik zei was: gelukkig nu kan ik eindelijk zwangerschapsbroeken aan. ? dit wilde ik nog niet doen omdat ik het verschrikkelijk zou vinden om te zo zwanger te voelen en zien terwijl het mis zou kunnen zijn. Maar wat waren we blij. Het moest weer een ziekenhuis bevalling worden, maar dat kon me niks meer schelen. Een 2e kindje op komst. Prachtig! 

In de eerste 15 weken heb ik me ontzettend misselijk gevoeld. Lang leve de emesafene zetpillen. Die hielden tenminste het spugen nog tegen. En oh wat was ik moe. Ik kon de hele dag wel slapen. Zo sneu voor mijn man, ben je alleen het weekend thuis en wil je je vrouw graag zien... Ligt ze alleen maar te slapen en komt er niks uit haar handen.

Maar goed de eerste weken kwamen we ondanks de misselijkheid en vermoeidheid goed door. Ik heb wel altijd een raar gevoel gehad. Iets wat ik niet zo goed kon omschrijven. Een niet pluis gevoel. Waarom ik dat had, dat komt in de volgende blog en eigenlijk ook wel een beetje in deze blog. 

Ik was 24 weken zwanger en had af en toe wat harde buiken. Niet goed, maar omdat kwam misschien ook wel omdat ik wel een bezige bij ben en onze dochter van toen 18 maanden nog niet liep en ook niet kroop. Een echte kontschuiver. Ze is overigens met 20 maanden van de een op andere dag gaan lopen, ik kon wel gillen van geluk haha. Eindelijk haar niet meer hoeven tillen met een mega buik.. Want ja, ook in deze zwangerschap werd ik ontzettend dik. Hoe vaak ik wel niet van die irritante reacties heb gekregen: "weet je zeker dat het er geen 2 zijn" of "zo jij loopt al op het einde zeker?" Ik kan ze niet meer tellen. Teveel. Maar om op de 24 weken terug te komen, ik had een late dienst en voelde mijn buik weer hard worden in poses. Ik heb met pijn, moeite en puffen de dienst uitgewerkt. Ik heb mijn man opgebeld om een kruik klaar te maken zodat ik direct naar bed kon met een kruik tegen mijn buik. De volgende ochtend moest ik weet een ochtend dienst werken. Achteraf had ik dit nooit mogen doen, maar zijn we blij dat het goed is gegaan. Gelukkig gingen de weeën met een uur weer weg die nacht en vond ik het niet nodig om te verloskundige te bellen, zo nuchter als ik ben. Dit was op een zaterdagavond en zondag morgen ben ik dus weer aan het werk geweest. Wel erg moe maar het is gelukt. Dinsdag morgen was ik ook aan het werk en dinsdag middag moest ik naar de verloskundige. Die heeft me per direct een week rust op gelegd. Na die week moest ik weer komen. De harde buiken bleven maar ik had geen weeën meer gehad. Vanaf dat moment hebben we besloten dat ik alleen nog kantoor werk zou gaan doen en niet meer in de wijk zou werken. Thuis sta ik er alleen voor en heb ik energie nodig, en ik wilde graag wel een paar uur aan het werk blijven. Uiteindelijk heb ik met 27, 29 en 33 weken ook nog kort wat weeën gehad. Allemaal niet noemenswaardig om de verkoskundige voor te bellen. 

Ik wist dat ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen vanwege medicatie gebruik, maar vooral omdat ik bij onze dochter veel te veel bloed verloren ben. Ik zou sowiso met 36 weken worden overgedragen aan de gynaecoloog, maar de laatste afspraak voor de afspraak bij de gynaecoloog hadden we een echo. Ik voelde me al dr hele week niet lekker, last van mijn blaas (wat ik de hele zwangerschap had) en een ziek gevoel omdat de echo goed was, heb ik de volgende morgen urine ingeleverd. De huisarts belde rond de middag om t8r zeggen dat ik contact met de verloskundige op moest nemen want er waren eiwitten gevonden in mijn urine. Na een bezoek aan het ziekenhuis bleek het allemaal gelukkig mee te vallen. Met 36,5 weken had ik de eerste afspraak in het ziekenhuis. Het plan werd doorgesproken, en toen zouden we even naar het kindje kijken. Ze voelde wat en ze werd stil. Ze zei ik twijfel aan de ligging van het kindje... Ze zette het echo apparaat op mijn buik.. En jahoor, de baby was even lekker in stuit gaan liggen. We hadden een heel onrustig weekend gehad met voorweeën en veel krampen, dat was dus te verklaren. Ze deed het apparaat weer uit en ik mocht weer komen zitten. Wat ik wilde... hopen dat het kindje nog ging draaien of een versie... 

Wat dat is geworden, vertel ik in de volgende blog!