(On)verwachte gevoelens

Ik wilde heel graag zwanger worden. Niet alleen om uiteindelijk een mini-mij in mijn armen te kunnen houden, maar ook het ‘zwanger zijn’ op zich leek mij ZA-LIG. Ik werd zelfs een keer doorverwezen naar een psycholoog omdat ik dit zó graag wilde terwijl mijn partner hier nog niet klaar voor was. Ik ben ondertussen zwanger, maar niets is wat ik ervan dacht dat het zou zijn.

Je kent dat wel, als klein meisje een kussen onder je t-shirt stoppen en doen alsof je een baby in je buik draagt. Wij (vrouwen) zijn uiteindelijk ‘gemaakt’ om kinderen op de wereld te zetten. Toch?! Je zou dan denken dat die lichamen van ons ondertussen wel geoptimaliseerd zouden zijn voor dit proces te doorstaan. Ik weet niet hoe de cijfers zijn, maar ik kan je wel vertellen dat dat van mij NIET geoptimaliseerd is om een kind te dragen 😮‍💨

Doordat ik enkele jaren vroedkunde/verloskunde heb gestudeerd, ben ik al erg veel in contact geweest met zwangeren. Ik wist dus maar al te goed welke kwaaltjes er op het mogelijke-symptomen-lijstje stonden. Ik kan je vertellen dat zelfs met die kennis, hier een bom insloeg toen het ene na het andere symptoom langskwam.

Beginnen bij het begin: misselijkheid

Normaal. Bijna elke zwangere zal dit wel ergens in de zwangerschap meemaken. Alleen heb ik nooit gesnapt dat élke dag misselijk zijn dus echt niet zomaar ‘even naar toilet lopen en klaar’ is. Te bedenken dat ik dan nog het geluk had dat ik amper moest overgeven en er dus vrouwen zijn die HG hebben. Echt, respect voor jullie/hen.

Na 12 weken zou misselijkheid wel ongeveer ophouden. Joke’s on me! Niet dus. Pas rond 16 weken nam de misselijkheid af en kon ik terug eten zonder tegenzin. Ook weer hier achteraf wel dankbaar dat ik eigenlijk alleen met een misselijk gevoel te kampen had en daarnaast maar een week of 2 echt moest overgeven.

Vermoeidheid 

Voor mij een hele moeilijke. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.

Ik heb altijd last gehad van vermoeidheid. Ik heb sinds men 12de chronische migraines (daar later meer over) en hierdoor heb ik veel onderbroken dagen/nachten. Na werk is een dutje vaak een must (ook in niet-zwangere toestand).

Ik wist dat zwanger zijn veel van mijn lichaam zou vergen, maar dat Muffin letterlijk alle energie uit mij zou zuigen, nope, did not see that coming.

Ook dit zou na die 1ste 12 weken wel minderen, maar ook daar lijk ik pech te hebben. Ondertussen ben ik 27w ver en ben ik nog steeds doodop. Gelukkig heb ik een kantoorjob van thuis uit die me wel de vrijheid geeft om even te gaan liggen als dat nodig is.

Nog eentje om deel 1 mee af te sluiten? En even tussendoor: het klinkt zo wel heel negatief allemaal, maar ik verzeker je dat er ook écht momenten zijn waarop ik kan genieten van dat grote wonder dat er zich in mijn lichaam afspeelt, dus ook daar komt zeker nog een blog over 😌

Veranderend lichaam 

IK WEET NIET WAT IK WIL. Ik heb altijd gedroomd van zwanger zijn, die dikke ronde buik, mijn lichaam die fysiek verandert van meisje naar vrouw/mama.

In het begin van mijn zwangerschap wenste ik dat ik zo snel mogelijk die mooie ‘baby bump’ zoals velen anderen zou krijgen. Ik wou langs de buitenkant kunnen zien dat er langs de binnenkant wat magisch aan het gebeuren was. En dan komt die buik ineens naar voren. Hij is mooi rond in mijn geval, ik heb geen striemen en hij is helemaal in verhouding. Wish coming true, toch?! Wel…

Ik heb er enkele maanden echt moeite mee gehad. Mijn lichaam was ineens niet meer wat het was. Altijd slank geweest, nooit een gram vet gezien (zelfs moeite met bijkomen) en dan is daar nu die babybuik.

Gelukkig kan ik er nu goed mee om en ben ik zelfs trots op dat huisje van onze Muffin. Hij groeit goed en daarom moet mama’s buik ook groeien. Heb mezelf een tijdje als ondankbaar bestempeld, maar met dit korte stukje wil ik mezelf én anderen vertellen dat dat niet moet.

Het is normaal dat die gevoelens er kunnen zijn. We zitten vol hormonen, ons lichaam verandert iedere dag en we zijn letterlijk 24/7 bezig met het maken van een mini-mens! Laten we dus maar trots zijn op onszelf en onze baby(‘s). Een (on)verwachte teleurstelling mag dat niet in de weg staan.

Later meer over onverwachte gevoelens die ik ervaar tijdens mijn zwangerschap.

Bedankt voor het lezen en voor moest je zelf ook tegen een muur aanlopen: keep on going! Je bent bezig met het maken van het meest magische op deze planeet 💪🏻

Groetjes,

Eden