O nee het zijn er twee

Voordat we het de hele familie vertelden werden er ook andere zaken geregeld. Er werd een afspraak gemaakt met de huisarts onder andere om te berekenen hoe lang ik precies zwanger was. En om te bekijken wat de opties waren. We hadden inmiddels besloten om het kindje te houden dus werd er contact opgenomen met verschillende instanties die jonge meisjes helpen bij een ongeplande zwangerschap. 

Uiteindelijk heb ik een paar gesprekken gehad bij het fiom om in kaart te brengen hoe mijn situatie eruit zag. En om een beeld te krijgen hoe ik erover dacht en het allemaal voor me zag. Want ja op deze leeftijd weet je natuurlijk helemaal niets van baby's, bevallen en kinderom opvoeden. Je hebt geen idee of je er wel echt klaar voor bent. Maar zeg eens eerlijk, ben je dat wel als je 30 bent? Ik kreeg tess met 24 jaar en ook toen stond mijn leven weer even op z'n kop. Zo'n baby'tje heeft nu eenmaal een grote impact op je leven. Maakt niet uit op welke leeftijd. 

Na een paar gesprekken kwamen we tot de conclusie dat mijn vangnet groot genoeg was en besloten we het ook af te ronden. De families werden ingelicht, de afspraak bij de verloskundige werd gepland en jk begon steeds meer aan het idee te wennen dat ik een kindje zou krijgen.

Inmiddels had ik het ook een aantal goede vriendinnen verteld. We zeiden wel eens voor de grap tegen elkaar; stel je voor het zijn er twee! Mijn moeder en tante zijn beide zwanger geweest van een tweeling maar helaas zijn de kindjes in de zwangerschap overleden. Dus de gedachte dat het wel eens echt zo zou kunnen zijn kwam wel degelijk bij me op.

10 weken zwanger was ik toen we eindelijk de 1e afspraak bij de verloskundige hadden. Onze gegevens werden genoteerd en toen was het tijd voor die 1e echo. Ze spoot de koude gel op mijn buik en begon met de echokop over mijn buik heen te bewegen. We zagen één kindje. Er viel een last van mijn schouders. Ze draaide een beetje en vroeg; komen er vaker tweelingen voor in de familie? Want volgens mij zijn het er twee. Nee dacht ik dit kan toch niet. Alsof één kindje niet genoeg is op onze leeftijd. 

Maar even later zagen we het zelf ook op het scherm, twee kindjes en twee kloppende hartjes. Ik weet niet meer precies wat er toen allemaal door me heen ging. De reacties van de mensen die we dit nieuws moesten brengen waren nogal gemengd. Van absoluut sprakeloos tot aan de mensen die dachten dat ik ze voor de gek hield. Maar nee op de foto's die we mee kregen waren toch echt twee baby's te zien. Baby A en baby B.

Ze waren eeneiig kon ze al zien op de echo, ze deelden de placenta en het buitenste vlies. Even dacht ze dat ze ook het binnenste vlies deelden maar na goed kijken zag ze uiteindelijk toch een dun tussenschot. Het zou geen gewone en makkelijke zwangerschap worden wisten we toen. Toch gingen we ervoor. Want de zwangerschap afbreken omdat we nu wisten dat we nog een kindje erbij kregen, nee dat was gewoon geen optie.