Negatieve test.. Of toch niet?!

Op vrijdag 13 november is het zo ver: Tijd om te testen! Vrijdag de 13e, wordt dit onze geluksdag? De hele week heb ik al een raar gevoel in mijn buik en voel ik me niet helemaal fit. Stiekem begin ik al een beetje te hopen op goed nieuws. Mike heb ik nog niks verteld omdat ik hem niet voor niks enthousiast wil maken. Donderdagavond ga ik met zenuwen naar bed en vrijdag ochtend ver voor de wekker, spring ik uit bed om te testen, spannend! 

Gespannen bekijk ik de test vrijwel meteen... Geen streepje, huh? Teleurgesteld gooi ik de test weg en ga terug naar bed. Ik kan het eigenlijk niet geloven waardoor ik na vijf minuten besluit om terug te gaan naar de badkamer. Ik trek de test uit de prullenbak en daar istie dan, heel licht, een streepje! OMG, ik ben zwanger! Neeee... Echt? Ben ik nu zo'n sukkel dat ik die test te vroeg weggooi? Ik pak een clear blue test omdat die voor mijn gevoel toch wat betrouwbaarder is. 

Na een tijdje verschijnt in beeld dat ik 1-2 weken zwanger ben, ik ben in shock. Ik voel de zenuwen door heel mijn lijf stromen! Wij krijgen in juli een kindje, PFOE onwijs blij maar dit nieuws moet echt even landen! 

Vervolgens bel ik enthousiast een vriendin; 'Omg ik ben zwanger, ik ben zwanger! Hoe bijzonder is dit! Hoe ga ik het Mike vertellen? AHHHHH DIE MOET NOG DE HELE DAG WERKEN! OKÉ, DIT WORDT EEN LANGE DAG, WAAAAAAA!' 

Ik ga die ochtend gelijk naar van Asten, dood eng, gezien ik het gevoel heb dat iedereen kan zien dat ik net een positieve test in mijn handen heb gehad.  Samen met mijn vriendin ga ik op pad voor een leuk kadootje voor mijn vriend. 

Ik wil het hem graag in real life vertellen, dus wacht ik vervolgens heel de dag in zenuwen. Deze zenuwen maken vanzelf ook plaats voor wat minder leuke gedachtes; Wat als het niet goed is? Wat als het mis gaat? Ojee, hoe lang gaat het duren voordat je kunt genieten van het zwanger zijn, zonder angst dat het mis gaat? Of blijf ik nu 9 maanden in onzekerheid? Tijdens deze gedachtes bel ik maar gelijk FAM, zodat de 1e echo gepland staat, 11 december is het zo ver, duurt langggggg... 

Om zeven uur komt Mike thuis van zijn werk. Hij moet net vandaag overwerken en komt dus 2 uur later thuis dan gepland. We gaan gelijk aan tafel, niet dat ik ook maar een hap door mijn keel ga krijgen. Hij heeft niks in de gaten, ook niet op het moment dat ik hem het doosje geef met de tekst: 'Ik wil je iets leuks vertellen'. Ik vecht tegen de tranen en probeer zijn reactie stiekem te filmen. Meneer  mist vervolgens bijna het briefje wat erin zit met het nieuws: Je wordt papa! Zijn reactie is vervolgens wel fantastisch, hij kan het bijna niet geloven. Enorme blijdschap maar ergens ook wel weer de angst die ik hierboven al omschreef. Deze angst is dan ook precies de rede dat we er uiteindelijk ook voor kiezen om maar tegen heel weinig mensen te vertellen dat we zwanger zijn. Dit vinden we onwijs moeilijk maar lijkt ons voor nu even verstandig, eerst zelf maar eens wennen aan het idee. 

De eerste nacht doe ik geen oog dicht, zenuwen maar ook de misselijkheid nemen toe. De volgende dag organiseer ik voor een beste vriendin een corona proof babyshower. Heel de dag babypraat en een tafel vol met eten🤢 en ik mag niks verklappen. Hoe dan?! De dag vliegt voorbij en gelukkig lukt het me om vooral aan mijn vriendin e denken. Niemand heeft wat door.. I did it! 💪🏼.

De dagen die daarop volgen schiet ik qua emoties alle kanten op. Ik heb stiekem nog een aantal keer getest en zie het streepje donkerder worden. Gespannen, zenuwachtig, angstig maar ook euforisch blij, fantaserend over de toekomst en zeker van onszelf. Wij kunnen dit! 

Vanaf het moment dat we het goede nieuws weten, nemen mijn zwangerschaps kwaaltjes ook direct toe. Heftige buik krampen, obstipatie, onwijs moe en mijn eetlust slaat om van gezonde voeding naar chips en koek. Groente ruikt ineens naar poep (ja echt, sorry), met name de groente die ik normaal veel eet. De krampen zijn zo heftig dat ik echt moet gaan liggen of mezelf even moet verstoppen op de wc bij mijn werk. Gelukkig heb ik de steun van een aantal vriendinnen, die inmiddels van mijn zwangerschap weten.

We besluiten om het op 5 december ook te vertellen aan onze ouders. Het lijkt ons wel een tof sinterklaas kado en kunnen het gewoonweg niet meer voor ons houden. Tegelijkertijd een goed moment, omdat ook als het fout nieuws is bij de echo, we hen steun juist nodig hebben. 

We vertellen het onze ouders met een gedicht en een mok, waarop stond opa en oma. Dit moment is zo bijzonder en gelukkig lukt het me om tussen de tranen door stiekem te filmen. Zo kan ik nog lekker vaak nagenieten van dit moment. Ik ben zo dankbaar dat we dit met onze ouders mee kunnen maken, het is voor ons beide een volgende stap in het leven waar we onwijs naar uitkijken. Betere opas en oma's kan ons toekomstige kind zich niet wensen.

Er volgen nog een aantal dagen tot de eerste echo. Fijn dat we onze gedachten nu met naasten kunnen delen, al blijft het natuurlijk onwijs spannend.. 

Is het al 11 december? Sterker nog.. Is het al bijna juli? 9 maanden... ? Ik kan echt niet meer wachten.

In mijn volgende blog vertel ik jullie alles over onze eerste echo!