Naar huis met duodenumsonde

Wat vond ik die sonde verschrikkelijk. De eerste paar dagen bleef ik veel braken maar doordat de sonde in mijn darm zat en mijn maag leeg was, was het vooral gal en slijm. Ik kreeg nu gelukkig wel weer eten binnen doormiddel van de sondevoeding. Zelf eten en drinken lukte de eerste weken met sonde nog niet.

De thuiszorg kwam langs om mij de instructies te geven over hoe ik het ook alweer allemaal moest doen. Vooral omdat ik zelf ook erg zwak was, was dit erg fijn. Na 2x thuiszorg nam ik de zorg voor de verzorging van de sonde en verwisseling van sondevoeding zelf over.

Ik kreeg 24/7 voeding via een pomp. Dag en nacht had ik een tas mee waar de voedingspomp en sondevoeding in zat. Om de 3 uren moest de sonde gespoeld worden en om de 24 uur de sondevoeding verwisseld.

Mijn zoon van bijna 6 jaar vond het best schrikken om mij met een sonde te zien. Hij was overstuur maar kon goed vertellen waarom. Mijn schoonvader is namelijk ernstig ziek geweest en had ook een sonde, hij is in augustus 2020 overleden. Hierdoor dacht mijn zoon dat ik ook dood zou gaan. Gelukkig konden wij hem heel goed duidelijk maken dat doordat er een baby in mama’s buik zat mama erg ziek werd en daardoor eten via het slangetje naar binnen ging. Dit begreep hij en de sonde werd al gauw normaal voor hem.

Mijn dochter was net 1 jaar en vond de sonde erg interessant en ik moest er telkens goed op letten dat ze de sonde er niet uit ging trekken.

Nadat de weken verstreken lukte het mij om zelf weer redelijk te eten. Drinken was lastig dus deed ik zelf veel extra water door de sonde zodat ik genoeg vocht binnen kreeg. Ik mocht na 6/7 weken de sondevoeding afbouwen. Ik kwam namelijk goed aan in gewicht.

Ik braakte nog wel heel veel, vooral in de ochtend. De medicatie zofran hielp mij om overdag minder te braken maar de misselijkheid bleef wel aanwezig. Die slang zat ook erg in de weg en voelde vervelend aan. Elke dag baalde ik van die stomme sonde en wilde ik zelf die sonde er wel uit trekken maar ik hield vol.