3 maanden geleden
My bumpy road 3
Engeltje op mijn schouder.
25-9 Daar lig ik dan helemaal alleen te wachten op een kamer in een vreemd ziekenhuis 1,5 uur rijden van waar mijn familie woont. Geen bekende gezichten of iemand die weet van mijn persoonlijke situatie.
De weeën zijn rustig door de medicatie maar alles lijkt onzeker. Ze komen zometeen weer voelen of er verandering is op de baarmoederhals door de weeën van vanavond.
Ik ben moe en merk dat ik alles in een soort roes ervaar. Of misschien probeer ik mezelf te beschermen en het niet te diep in te laten zinken?
De baarmoederhals blijkt tijdens de laatste controle weer een aantal mm afgenomen maar gelukkig niet zo dat er al sprake van ontsluiting is. Ze brengen mij naar mijn kamer waar ik hopelijk wat slaap kan vatten.
26-9 Om 6.00 schrik ik wakker van de verpleegkundige. Het is weer tijd voor de 2e ronde longrijping. Niet het fijnste begin van je dag maar hé weer 1 stapje dichterbij een goede start voor onze kleine jongen.
Ook wordt er iedere ochtend een nieuwe CTG gemaakt. Deze laat wel wat weeenactiviteit zien maar niets regelmatigs of in behoorlijke frequentie.‘s middags komen de neonatoloog en de kinderarts uitleggen waar we rekening mee moeten houden mochten de weeën door zetten.
Dit gesprek liegt er niet om. Van beademing , hersenbloedingen tot aan sonde voeding alle mogelijke scenario’s worden besproken. Het is heel heftig en ook al zijn de overlevingskansen groot , het idee dat je kindje hier doorheen moet breekt echt mijn hart.
27-9 De weeenremmers zijn ondertussen helemaal ingelopen . In samenspraak met de gynaecoloog hebben we besproken dat als het rustig blijft ze willen bekijken of ik eerder met ontslag kan zodat ik toch bij de uitvaart van mijn opa kan zijn. Hiervoor moet ik eerst wat meer mobiliseren na 3 dagen in bed te hebben gelegen . Ze willen zien wat een beetje beweging doet op de activiteiten in mijn buik.
Maar eerst krijgen we een nieuwe echo om het vruchtwater te bepalen en de groei van de kleine in beeld te brengen. Het vruchtwater is weer wat toegenomen maar nog onder de waarde om te puncteren. De groei echo was netjes en het gewicht van onze kleine man werd nu geschat op 1633 gram. Heel fijn dat ondanks alle onrust in je lichaam zo een klein baby’tje zich daar niet veel van aan trekt en gewoon lekker verder groeit .
Na de lange gang op mijn afdeling een paar keer op en neer gewandeld te hebben probeer ik wat te slapen.
Volgens mij heb ik ieder uur wel voorbij zien komen. Het stoppen van de weeenremmers en het wandelen heeft toch voor gerommel in mijn buik gezorgd.
28-9 De volgende ochtend krijg ik om 6.00 mijn laatste longrijpingsspuit. De CTG wordt weer aangesloten en ik merk dat mijn buik weer erg onrustig is. De kleine is ook zo onrustig dat ik ruim 1,5 uur al lig en en de ctg nog steeds niet voldoende is om goedgekeurd te worden. Ik begin me nu toch echt serieus zorgen te maken. Zijn de weeën nu gewoon echt weer terug !? En zal ik echt geen afscheid meer kunnen nemen van mijn opa en via een live verbinding moeten volgen ?
De verpleegkundige spreekt haar twijfel ook uit maar gaat het voorleggen aan de arts.
En dan komt even later de gynaecoloog binnen. Er zijn weer iedere 2 minuten weeën . Ze zijn nog niet zo heftig dat ze denken dat ik direct zal gaan bevallen maar de hoop was wel dat het helemaal rustig zou blijven na alle weeënremmers. We kunnen op dit moment niet meer doen dan al gedaan is. Als de baby komt dan komt hij. Na nogmaals inwendig onderzoek te hebben gehad blijkt dat de weeën geen direct effect hebben op de baarmoederhals .
Met strenge instructies en wat onderhandelen kreeg ik toch groen licht om naar de uitvaart te gaan. Dit liet ik me natuurlijk niet 2 x vertellen. 2 uur later liep ik het uitvaartcentrum binnen om mijn opa voor de laatste keer te zien. De dienst was mooi en heftig tegelijk maar vooral was ik ontzettend dankbaar hier toch bij te kunnen zijn.
Wanneer ik een aantal uur later op het nieuws hoor dat er diezelfde middag in het Erasmus een schietpartij heeft plaatsgevonden besef ik mij meer dan ooit dat ik een engeltje op mijn schouder heb gehad om aan dit drama te ontkomen.
