Missed abortion

Ik weet nog zo goed het moment dat ik een positieve test in mijn handen had.

Het was mijn vaders verjaardag en ik was een paar dagen over tijd. Ik had een test bij de action gehaald , want ja na zoveel testen gekocht te hebben was ik overgestapt op de goedkope test van de action. Ik had er goede verhalen over gelezen, en ik was er klaar mee om een godsvermogen uit te geven aan die testen. Mijn partner en ik waren inmiddels al een paar maanden aan het proberen zwanger te worden, tot op heden nog zonder resultaat. Maargoed, mijn vader was die dag jarig en ik kwam thuis met de test, alleen wat bleek, mijn vader zat bij ons thuis op dat moment. Sh*t dacht ik, nu kan ik natuurlijk niet testen, stel dat het dit keer wel positief is...

De volgende ochtend ging ik meteen testen, 2 minuten in spanning en daar was hij! De positief test!!! Ik rende naar de huiskamer want daar zat mijn vriend. We testen inmiddels niet meer samen want ik had al wat negatieve testen gehad. We waren super blij en konden het niet geloven. Ook test 2 en 3 waren positief dus het moest wel zo zijn !

2 weken later ging ik op kamp met kinderen die wel wat extra aandacht kunnen gebruiken, hetzij door de gezinssituatie, hetzij doordat zij zelf problemen hebben. We hebben besloten het mijn ouders te vertellen, mijn vriend en ik vonden dat een fijn idee. Niet te weten dat ze de week dat ik weg was de hele "babykamer" leeggeruimd hebben. We hadden een klein doosje gekocht, daar wat i love opa en oma spullen ingedaan, en een knuffeltje. Een heel lief gedichtje erbij en daar gingen we, super enthousiast en zenuwachtig gaven we het kadootje. Mijn ouders hadden geen idee dat we probeerde zwanger te worden en zagen het dus totaal niet aankomen. Het zou voor hun hun eerste kleinkind worden. De reactie was super leuk, de tranen kwamen en we waren dolgelukkig.

Ik had zo een gevoel alsof het een meisje zou worden en deelde dit met mn moeder voordat ik op kamp ging.

Ik had aan de leidinggevende aangegeven dat ik zwanger was en ze hielden goed rekening met me. Die week heb ik ook voor het eerst gespuugd. Verder voelde ik me best goed op wat ochtend misselijkheid na.

Toen ik thuis was werd het wachten tot de echo. Een paar nachten voor de echo werd ik snachts wakker van de buikpijn. Het voelde als menstruatiepijn alleen dan vele malen erger. Ik lag op de grond in de badkamer van de pijn. Na een uurtje was het over en ging ik weer slapen. Achteraf denk ik dat dit het moment was dat ik ons kindje verloren ben maar op dat moment maakte ik me geen zorgen, onwetend en omdat ik elke ochtend spuugde. Ik ging naar de echo met een goed gevoel, we zouden straks ons kindje zien!

Toen ik op de bank lag en het scherm aan ging wist ik niet wat ik moest verwachten en hoe groot ons kindje zou zijn. De echoscopiste kon niks vinden, zelfs op dat moment maakte ik me nog geen zorgen. De echoscopiste vroeg me of ik kon plassen want dan zou ze inwendig kijken, dan konden ze het vaak wat beter zien zei ze, vooral in een vroeg stadium van een zwangerschap. Maar ook inwendig zag ze niks. Wat betekende dit? Ze liet ons zien waar op het scherm ze iets had willen zien en vertelde me dat ik waarschijnlijk een missed abortion had. Ze gaf ons wat folders mee en zou de verloskundige informeren.

Zeer verdrietig verliet ik de kamer. Ik weet niet meer of ik ook al aan het huilen was , op dat moment ging alles aan me voorbij.

We reden naar mn ouders die wisten dat we een echo hadden en al huilend viel ik in mn moeders armen en mn vriend vertelde dat het niet goed was.

Ik voelde me verdoofd. Had het gevoel dat ik gefaald had. Was mijn lichaam niet in staat om een kindje op de wereld te brengen ?

De verloskundige belde op het moment dat ik bij mn zus in huis was, ze waren daar aan het verbouwen en samen met mijn moeder was ik daar. Toen ik hoorde dat het de verloskundige was hoopte ik dat mn zus het niet hoorde want hoewel we elkaar alles vertellen wist ze dit niet. Ik wilde haar verassen met het nieuws dat ze tante zou worden, want ook zij wist niet dat we graag een kindje wilde. Ik vluchtte naar boven en de verloskundige vertelde dat ik kon kiezen uit 2 opties, wachten tot ik daadwerkelijk een miskraam kreeg of een curretage. Ik koos voor de curretage. Ik wilde niet wachten, ik wilde dat het voorbij was.

Eenmaal beneden vertelde ik huilend aan mn zus wat er aan de hand was. Wat voelde dat fijn, ze is zo een goede steun geweest.

Ik zag ontzettend tegen de curretage op. Zou het pijn doen? Google werd mn grootste vriend. Ik kon er weinig over vinden. Ja de standaard informatie sites maar geen verhalen van mensen die dit ook hadden meegemaakt. Wel las ik dat je een roesje kon krijgen, zo zou het geen pijn doen en kreeg je er niet alles van mee.

De dagen voor de curretage waren vreselijk maar ik kreeg zoveel steun van mn vriend ouders en zus dat de dagen omvlogen.

De dag van de curretage voelt als de dag van gister. We moesten ons melden op gynaecologie en ik zag allemaal dikke buiken en mensen in de wachtkamer, wachten tot ze zouden horen dat ze opa/oma/grote zus etc. geworden waren. We hoefden gelukkig niet heel lang te wachten voordat we geroepen werden. Het was nogal confronterend om die vrolijke mensen te zien. Er werd nogmaals een echo gemaakt om te kijken of ze het bij het juiste eind hadden en er inmiddels niet alsnog een kindje aan het groeien was. Op deze echo zag ik precies hetzelfde als op die van de echoscopiste, niks dus.

Ik moest op de behandelstoel gaan liggen en kreeg via een infuus het roesje. Vanaf dat moment weet ik niks meer. Mijn vriend zegt dat ik ontzettend gehuild heb maar ik weet er niks meer van.

Toen alles klaar was ben ik in een kamer op een bed gelegd om wat te slapen en wachten tot het roesje uitgewerkt was. Toen ik me weer goed voelde mocht ik naar huis.

Ook thuis kreeg ik de nodige steun van mn lieve familie. Wat ben ik achteraf blij dat zij het wisten. Ze hebben me kunnen steunen, ik moet er niet aan denken dat ik het alleen met mijn vriend had moeten verwerken.

In mijn volgende blog zal ik vertellen hoe de maanden na de curretage waren en hoe ik mijn volgende zwangerschap heb beleefd.

Liefs, mamavan2draakjes