Mijn zwangerschapsverhaal

Eigenlijk waren wij nog niet zo lang samen toen we besloten om ervoor te gaan, om samen het avontuur van ouderschap aan te gaan. Ik 22 jaar, hij 28 jaar. Ik nog studerend en hij had een vaste baan. Dan hoor ik vele al denken: “Zo jong?” “Tijdens je studie!?”. Tja, soms voelt het goed. We woonden samen, alles was op orde en waren toe aan de vervolgstap. Dat ik toevallig jonger en nog aan het studeren was, dat was nou eenmaal de situatie. Desondanks zou ons kindje niets te kort komen en was het meer dan welkom.

Zo besloten wij te stoppen met de pil en begonnen de spannende weken te komen. Wanneer zou het lukken? Zou het überhaupt lukken? Hoe zou het voelen als we een positieve test in handen zouden hebben? Voor je gevoel duurt het altijd veel te lang, maar uiteindelijk waren wij na drie maanden zwanger. Samen met mijn vriend deed ik een test, ik leek een licht streepje te zien, hij absoluut niet. Uren heb ik met dat ding in mijn handen gezeten, maar waarschijnlijk hield ik mijzelf voor de gek. Toch zat het niet lekker en deed ik twee dagen later weer een test: ZWANGER! Overduidelijk!

Tja en dan? Dan begint het echte grote wachten. Het wachten op de eerste echo die bevestigd dat je niet droomt, maar dat het echt is. Dit was zo bijzonder. Zo bijzonder om dat kleine mensje in je lichaam te zien zitten, te weten dat het hartje klopt en dat je niet gek bent. Ons geheimpje, nog even tussen mijn vriend en mij. Voor ons voelde het alsof de voorpret kon beginnen, hoewel we wel echt de eerste 12 weken spannend vonden. Er kon tenslotte nog van alles gebeuren. Om die reden hebben wij het ook pas rond de 3 maanden verteld tegen de buitenwereld, dit voelde goed voor ons.

Ook hebben wij bij 20 weken het geslacht gehoord (een jongentje!), dit wilden we graag en stiekem ook gewoon praktisch. Hierna begonnen helaas ook de zorgen. Tijdens de 20 weken echo zag de echoscopiste dat ons zoontje qua groei enorm op achter liep en we moesten door voor een GUO in het ziekenhuis. “Gelukkig” kwam hier geen reden uit voort waardoor ons zoontje achter liep. Het zou kunnen komen door een syndroom, maar daarvoor zouden wij een vruchtwaterpunctie moeten doen. Dit wilden wij niet, het risico op een miskraam was veel te groot. Helaas bleef de onzekerheid wel. Tot 40 weken heb ik iedere week echo’s gehad in het ziekenhuis, ene week positief, andere week weer een flinke domper.

Ik zat al snel thuis en voelde me niet per se gelukkig, gewoon door de spanning en de stress. Ik vergat te genieten, terwijl ik mij lichamelijk top voelde. Ooooo, wat zou ik dit graag over doen!

Bij 39+5 ben ik ingeleid en is op 3 december 2016 ons zoontje Senn Dani Simon geboren, kerngezond en met een gewicht van 2700 gram nog zwaarder dan iedereen dacht. Wat een zorgen, maar wat een wereldwondertje is zo’n kleintje die je mag laten groeien in jouw eigen huisje.