Mijn zwangerschaps en bevallings verhaal Deel 1

Met Oud en Nieuw 2016 besloten we dat we voor een kindje wilden gaan. Ik had een onregelmatige cyclus, maar ik was heel netjes binnen een half jaar zwanger. Ik voelde me prima en bleef de gehele zwangerschap onder controle bij de verloskundige. Met 38 weken en 5 dagen braken mijn vliezen spontaan. Na twee dagen wachten gebeurde er helemaal niks en ben ik uiteindelijk ingeleid. Ik heb een fijne en snelle bevalling gehad. Met een klein beetje hulp van de vacuümpomp, was Lennox er binnen vier uurtjes.

Na een heerlijke zwangerschap, voorspoedige bevalling, hadden we een gezonde zoon! Helaas bleek in de kraamweek dat Lennox een infectie had opgelopen. We moesten terug naar het ziekenhuis. Lennox ging daar aan een infuus met antibiotica. Gelukkig mochten we na drie dagen naar huis. Omdat alles zo goed was gegaan bij mijn eerste zwangerschap, hield ik er geen rekening mee dat het met volgende zwangerschappen heel anders kon gaan….

Ik was binnen een jaar eigenlijk alweer klaar voor nog een kindje. Ik genoot van mijn zoon en wilde heel graag nog een kindje aan ons gezin toevoegen. Begin januari 2018 besloten we daarom voor een tweede te gaan en dat ging veel sneller dan verwacht. De eerste poging was het raak en nog voordat Lennox één jaar werd, was ik dus alweer zwanger. Even schakelen, maar zeker heel erg gewenst! Toch zei iets in mijn achterhoofd altijd al dat het niet goed zat. Met zes weken zagen we het hartje kloppen en leek alles goed te zijn. Toch bleef dat onderbuikgevoel dat er iets niet pluis was. Op wat misselijkheid na voelde ik me verder goed. Ik probeerde het gevoel van me af te zetten. We gingen op vakantie. Na de vakantie zouden we de 12-wekenecho hebben. “Als daar alles goed blijkt, dan hadden we de spannende periode gehad. Daarna komt het allemaal wel goed!”, dacht ik.

Ik mocht meteen gaan liggen. Mijn onderbuikgevoel klopte. De verloskundige zei: ‘Het is niet goed. Het hartje klopt niet meer.” Met ongeveer 10 weken is ons kindje overleden. Ik bleef er heel nuchter onder, ik hoefde niet te huilen en we zijn naar huis gegaan. Thuis kwamen de tranen en hebben we het even moeilijk gehad. Toch konden we het goed verwerken, waarschijnlijk omdat ik al in mijn hoofd had dat het niet goed zat. Mijn lichaam heeft gelukkig na twee weken het kindje zelf afgestoten. We sloten het af. Ik voelde hier verder geen emotie bij. We besloten weer verder te ‘proberen’. Mij cyclus was op dat moment heel regelmatig. Meteen de maand erna was ik weer zwanger. Maar ook nu dacht ik: ‘Dit voelt ook niet goed’. Ook deze zwangerschap liep uit op een miskraam. Dit keer een stuk sneller, al met zes weken. Omdat het zo vroeg was, zag ik dit ook niet als een kindje. Ik vond het jammer, maar had er verder geen verdriet over. In mijn hoofd wist ik: ‘Dit komt uiteindelijk goed’. Na deze miskraam heb ik zelfs nog een vroegere miskraam gehad en ook daar dacht ik hetzelfde over als de eerste keer. “Jammer, verdrietig, maar zeker niet het einde.”

Binnekort deel 2